Deze lunch met mijn vader was oorspronkelijk gepland op zondag 20 september, maar dat weekend bracht ik helaas noodgedwongen in quarantaine door. De bedoeling van de lunch was kennis te maken met de vriendin van mijn vader (A Very Big Deal), maar helaas werden onze plannen alweer doorkruist, ditmaal door een onverwachte spoedopname van de vriendin in kwestie in het ziekenhuis. Gelukkig was ze niet opgenomen met COVID-19 en ziet het ernaar uit dat ze met de juiste medicatie voorlopig geholpen is. Al valt een operatie niet helemaal uit te sluiten.

Omdat mijn verjaardag nadert en de coronacijfers steeds dramatischer worden, wilde mijn vader onze lunch niet uitstellen. Wie weet zou uitstel in dit geval toch afstel betekenen. Die kennismaking zal voor een andere keer zijn. Hopelijk dan mét mijn broer, al vrees ik dat daarvoor nog veel water naar de zee zal moeten stromen. En dus spoorden mijn vriend en ik zondag met de trein naar Hasselt, alwaar mijn vader ons kwam oppikken aan het station.

Mijn vader had voor de lunch een tafel gereserveerd bij De Stroobander in Kuringen, zo’n Limburgs dorp waar echt helemaal niks te beleven valt. Gelukkig viel het eten mee, al kreeg ik met de beste wil van de wereld de gigantische hoop puree niet verwerkt. En ik ben nochtans een grote fan van puree! (Onderstaande foto maskeert enigszins de grootte van de berg, maar neem maar van mij aan dat het veel te veel was.)

Al goed dat ik al die puree niet had opgegeten, want zo was er nog een gaatje voor de heerlijke huisgemaakte chocolademousse.

Als uitsmijter: het lelijkste gerechtsgebouw van België, gelegen vlakbij Hasselt station: