Er valt iets te zeggen voor vluchten die rond het middaguur vertrekken. Je kan opstaan op een normaal uur, op je gemak douchen en zonder stress je naar het station van Leuven begeven. En ochtends zelfs nog wat werkmails beantwoorden.

Op het perron ontmoet ik meteen al een gedeelte van mijn reisgenoten. Maar misschien moet ik even toelichten hoe deze bijzondere vierdaagse (die onverwacht een vijfdaagse werd) tot stand kwam. Al jaren zijn mijn vriend en ik lid van S.P.Q.R., de Leuvense Rome-vereniging. Niet dat ik zo’n grote Rome-fan ben, maar de meeste leden zijn sympathiek en de vereniging geeft jaarlijks een fantastische receptie om de stichting van Rome te herdenken. 😉 Een tijd geleden contacteerde de voorzitter mij met de vraag of ik geen zin had om mee te gaan op culinaire ontdekkingsreis in Piemonte. Een volledig georganiseerde vierdaagse met een groep waarvan ik slechts drie personen een beetje oppervlakkig kende. Even aftoetsen met mijn vriend, want het uitstapje was niet goedkoop. Maar ja, waarom ook niet, eigenlijk? We werken hard genoeg, dan mogen we onszelf af en toe ook wel eens verwennen.

En zo komt het dat ik op perron 1 van het station van Leuven handjes sta te schudden en kennis maak met een deel van mijn mede-reizigers, die allemaal een aantal jaren meer op de teller hebben dan ikzelf, maar alvast een eerste sympathieke indruk maken.

We trekken in groep door de security en natuurlijk word ik er weer uitgepikt voor een springstoffencontrole. Al mis ik op Zaventem wel het enthousiasme waarmee de Australische veiligheidsverantwoordelijke deze controle aankondigde. Na de security valt onze groep zowat uiteen, sommigen willen gaan shoppen, anderen gaan iets drinken en ik trakteer mezelf op een lekkere groene smoothie. Kwestie van de trip culinair al meteen goed te beginnen.

Aan de gate maak ik kennis met de rest van het reisgezelschap. Het boarden gaat vlot en we hebben net allemaal onze veiligheidsgordel omgegord wanneer de piloot via de intercom meldt dat onze vlucht met een uur vertraging zal vertrekken wegens een syndicale actie van de luchtverkeersleiders. Niets aan te doen uiteraard, gelukkig bestaat er in zulke omstandigheden 4G! Wel jammer dat mijn vriend speciaal op een ontiegelijk vroeg uur is opgestaan om vanuit Genève op tijd in de luchthaven van Milaan Malpensa te geraken. Hij is al bijna ter plekke wanneer ons vliegtuig nog moet opstijgen in Zaventem…

Gelukkig blijft het bij een uur vertraging en kunnen we na een vlucht van een uur en twintig minuten eindelijk aan onze ontdekkingsreis doorheen Piemonte beginnen. De chauffeur van ons busje staat in de aankomsthal van Milaan Malpensa op ons te wachten. En ook mijn vriend vervoegt zich daar bij ons gezelschap van in totaal 17 culinaire enthousiastelingen. In de bus zijn er nog twee plaatsen op overschot, waarvan ik meteen een plaats inpik voor mijn fototoestelrugzak, die duidelijk te groot is om in het bagagerek te passen.

De busrit naar onze eerste culinaire bestemming van de reis is niet echt noemenswaardig te noemen en ik maak van de gelegenheid gebruik om nog een uiltje te knappen onderweg. Een dik uur later dan gepland komen we aan in het centrum van het charmante stadje Agliano Terme, alwaar de sympathieke wijnboer Lionello van wijnhuis Poderi Rosso Giovanni ons opwacht. Het is ondertussen al in de late namiddag en de laagstaande zon doet de warme kleuren van de Italiaanse huizen goed tot zijn recht komen.

We maken een korte wandeling en beklimmen de Torre Panoramica di Agliano die ons een prachtig uitzicht biedt over de wijngaarden in de omgeving van Agliano Terme. De betonnen trap van de toren heeft duidelijk last van betonrot en stiekem ben ik blij dat iedereen erin slaagt ongedeerd terug de begane grond te bereiken.

Vervolgens krijgen we een korte rondleiding in oude gebouwen van wijnhuis Poderi Rosso Giovanni, alvorens naar de splinternieuwe proefzaal te gaan. Een kort ritje met de bus later, stappen we allemaal uit en krijgen we in de avondzon een rondleiding doorheen de wijngaard. Het is altijd boeiend om iemand met passie voor zijn vak te horen spreken en dat geldt zeker voor wijnboer Lionello. Wat ik onthoud van zijn uitleg is dat het onderhouden van zo’n wijngaard een bijzonder arbeidsintensief werk is dat voornamelijk manueel verloopt.

We zijn te vroeg op het jaar om groene ranken aan de wijnstokken te ontdekken, maar we zien wel het sap uit de gesnoeide wijnstokken lopen. De lente is in aantocht… Dat blijkt ook uit de prachtig bloeiende hoogstamkerselaar, die in combinatie met de avondzon een onvergetelijk plaatje oplevert.

En dan is het tijd om te proeven! Ik voel tijdens de uitleg in de wijngaard dat ons gezelschap wat ongedurig wordt, want de lunch is al lang achter de rug en hier en daar denk ik zelfs een knorrende maag op te merken. Ons gezelschap valt dan ook gretig aan op de broodstengels, Parmezaanse kaas en salsicce. En jawel, de wijnen zijn uitstekend. Lionello geeft uitleg bij elke wijn en wij proeven en vergelijken. Ik sluit meteen al vriendschap mijn reisgenoot Patrick, want we blijken over een gelijkaardige smaak te beschikken.

Als afsluiter laat Lionello ons een glas van zijn wijn Gioco dell’oca (ganzenbord) proeven. De kwaliteit van deze wijn kan me echt bekoren, zeker omdat dit een bewaarwijn is die in de toekomst alleen maar beter zal worden. Mijn vriend en ik hebben niet veel overlegtijd nodig, graag een flesje voor ons. Het kost ons wat overredingskracht, want Lionello wil eerst niet verkopen omdat de flessen nog geen etiket hebben. Uiteindelijk gaat hij toch overstag en kopen wij een fles wijn zonder etiket.

Het is een bijzonder goed gestemd gezelschap dat zich vervolgens naar agriturismo La Mussia in Castelnuovo Calcea laat voeren. We zetten onze spullen af in de kamer en mogen een half uurtje later al aan tafel. Onze sympathieke gastvrouw Laura kookte voor ons een authentiek Italiaans avondmaal bij mekaar: heerlijke risotto ai porri e salciccia (ja, ik nam een tweede portie) als primo piatto, rolata di pollo met boontjes als secondo piatto en een chocolade gebak als dessert.

Een deel van het gezelschap neemt na het avondmaal afscheid om te gaan slapen, maar wij doen met een groepje van zes nog even verder met een glaasje grappa (of twee). Het weekend meteen al goed ingezet!