Ons verblijf Quinta do Torcaz biedt geen ontbijt aan, dus besluiten we onderweg naar onze eerste bestemming van de dag ergens te stoppen voor een ontbijt. Onze eerste poging draait echter op niks uit door foutieve informatie op googlemaps. Op goed geluk stoppen we vervolgens bij een kleine dorpscafé, waar de aanwezigen ons allemaal met grote ogen bekijkenwanneer we er binnen stappen en iets bestellen. Gelukkig kunnen we een paar woorden Portugees, want het is duidelijk dat niemand van de aanwezigen Engels begrijpt. Ik vermoed dat ze in dit café niet veel toeristen over de vloer krijgen. We kopen een simpel broodje met kaas en hesp en eten dit op aan een plastic tafeltje op de stoep voor het dorpscafé in de zon met zicht op de Pico vulkaan. Niet slecht!
Na dit snelle ontbijt rijden we verder naar de Capelinhos vulkaan, die in 1957 vlak bij de toenmalige vuurtoren onder de zee uitbarstte en met de uitgespuwde lava en assen het eiland Faial 2,4 vierkante kilometer groter maakte. De uitbarsting zelf duurde maar liefst 13 maanden, van 27 september 1957 tot 24 oktober 1958. De vulkaan blies assen tot meer dan een kilometer ver de lucht in, vernielde 300 huizen in de nabijgelegen dorpen en noodzaakte de evacuatie van 2000 mensen, waarvan een groot gedeelte vervolgens emigreerde naar de VS en Canada.
We parkeren onze wagen op de parking bij het museum van de Capelinhos vulkaan en beslissen eerst de wandeling te doen en dan het museum en de vuurtoren te bezoeken. Het landschap is alleszins behoorlijk indrukwekkend. We wandelen over het nieuwe stuk Faial waar langzaam de eerste groene plantjes zich wagen tussen het vulkanische gesteente en de assen. Het contrast tussen het grijze gesteente en de prachtig blauwe zee kan amper groter zijn. Heel bijzonder en behoorlijk stoffig, dat ook. Dat fijne grijze stof kruipt letterlijk overal tussen.
In het ondergrondse museum dat bijna volledig volledig onzichtbaar is en, op een grote cirkel na, het vulkanische landschap zo veel mogelijk respecteert, leren we meer over de uitbarsting van 1957 en de krachten die zich onder onze voeten bevinden. Je moet hier echt komen om te beseffen hoe groots en krachtig de natuur kan zijn. Heel erg boeiend. Uiteraard bezoeken we ook de ruïne van de vuurtoren die de sporen van de uitbarsting draagt. Gelukkig maakte deze vulkaan geen slachtoffers en kon iedereen tijdig geëvacueerd worden.
Van al die vulkanische activiteit krijgt een mens honger. We stappen opnieuw in onze wagen en laten ons met rammelende magen door googlemaps rijden naar Restaurante Bela Vista. Zoals de naam doet vermoeden, krijgen we bij ons eten vanaf het terras gratis en voor niets een prachtig uitzicht. We genieten van de uitstekende verse vis met groentjes en patatjes. Simpel, maar lekker. Bij het eten drinken we een half flesje wijn en een brandy als afzakkertje.
Verder naar Horta! We parkeren onze wagen ergens op straat en wandelen door het gezellige stadje tot aan de oude omwallingen. We genieten van het mooie uitzicht op de baai van Praia do Porto Pim en Monte da Guia. We wagen ons zelfs aan een kleine strandwandeling op Praia do Porto Pim, een mooi zandstrand waar veel mensen liggen te zonnebaden. Opeens spotten we een groep mannen die door het zeewater een Mariabeeld dragen naar een klein bootje versierd met kleurrijke vlaggetjes. Bij nadere inspectie zien we talrijke bootjes en boten versierd met kleurrijke vlaggetjes. Het Mariabeeld wordt aan boord gehesen en het bootje vertrekt, geëscorteerd door de andere boten.
Na op deze onverwachte festiviteiten gestoten te zijn, besluiten we iets te drinken op het terras van Peter Café Sport, het bekendste café van Horta. Het interieur alleen al maakt deze plek de moeite. Het café is bezaaid met memorabilia die zeevaarders hier achter lieten. Het weer is echter te mooi om binnen te zitten. We genieten op het terras van een dark and stormy en een gin sour. Ondertussen zoeken we op welke festiviteiten we zagen op het strand van Porto Pim. Blijkt dat we getuigen waren van het Senhora da Guia Festival dat plaatsvindt tijdens de Semana do Mar. In de grote winkel die bij Peter Café Sport hoort, kopen we een mooie koffiemok met een walvis op. Een fijn souvenir van ons verblijf op de Azoren.
Vervolgens wandelen we langs de jachthaven van Horta. We bewonderen de talrijke schilderingen die de crew van de boten die hier aanmeerden hebben achter gelaten. De Azoren zijn immers een typische stopplaats voor zeilboten die de Atlantische oceaan oversteken. Fijn om te zien uit welke windstreken de boten die hier aanmeerden vandaan komen.
En kijk eens aan, daar komt ons zowaar een processie tegemoet: een aantal mannen en vrouwen in een soort zwartwit voetbaluniform dragen op hun schouders hetzelfde Mariabeeld dat we daarstraks op een boot gehesen zagen worden. Ze lopen op blote voeten door de stad, terwijl achter hen een processie met een fanfare volgt. Blij om een stukje typisch immaterieel cultureel erfgoed van de Azoren te kunnen meepikken.
Om ons te bevoorraden voor ons avondmaal rijden we naar de Continente supermarkt. We zijn van plan tapas of een slaatje te eten op het mooie terras van onze verblijfplaats Quinta do Torcaz. Helaas is het moeilijk om kleine hoeveelheden te vinden in een supermarkt die duidelijk gericht is op verkoop in bulk. Er vallen ook nergens kant en klare slaatjes te bespeuren. Na wat zoeken, komen we uiteindelijk uit bij een Spaans kaasassortimentje, dat we aanvullen met één Portugese schapenkaas. We kopen wat broodjes, druiven, pistachenootjes en dadels. Genoeg voor een eigen mini-kaastafel.
Uiteindelijk heeft het winkelen langer geduurd dan verhoopt en zijn we pas om 20.35 terug in Quinta do Torcaz. Gelukkig net op tijd om de prachtige zonsondergang te zien en Pico in volle glorie te kunnen bewonderen op het dakterras. De Spaanse kazen halen het trouwens zonder moeite van de Portugese schapenkaas. De smaakjes zijn allemaal zeer lekker: we proeven van kaas met rode peper, wijn, bloemen, truffel en rozemarijn. Uiteraard met een flesje Portugese wijn daarbij!
We sluiten de avond af met een heerlijke douche en kruipen op tijd in bed.
