Alhoewel ik graag in onze yurt geslapen heb, moet ik toegeven dat het toch handiger is om ‘s nachts gewoon in je eigen bungalow naar het toilet te kunnen gaan. Het ontbijt wordt geserveerd in het restaurant van ons hotel Alma do Pico. Een vriendelijk meisje serveert het ontbijt aan onze tafel. Stiekem hebben we een beetje heimwee naar het geweldige buffet op São Jorge, maar hey, Alma do Pico serveert scrambled eggs, wat een absoluut pluspunt is.

Voordat we aan onze eerste dag op Pico beginnen doen we een zak met vuile was binnen bij de receptie. Handig, zo’n betaalbare wasdienst in je hotel.

Vandaag hebben we een trail uitgekozen die ons langs de Unesco werelderfgoed wijngaarden van Pico zal brengen. Onderweg naar het begin van de trail realiseren we ons echter dat we onze drinkbussen in onze bungalow vergeten zijn. Dus zit er niets anders op dan snel even te stoppen bij onze favoriete supermarkt Continente om wat flesjes water te kopen. De dag dient zich immers weer behoorlijk heet aan. Te warm ook voor de vulkaan Pico, die vandaag besloten heeft zich achter de wolken te verschuilen.

De wijngaarden van Pico bestaan uit een dambordpatroon van muren opgetrokken uit vulkanisch gesteente. De muren werden gebouwd om de duizenden kleine, aaneengesloten, rechthoekige percelen (currais) te beschermen tegen wind en zeewater. Dit bijzondere door mensen gemaakte landschap dateert uit de 15de eeuw. De wandeling tussen deze zwarte muurtjes is grotendeels vlak en daardoor redelijk gemakkelijk, ware het dat de temperaturen weer vlotjes over de dertig graden gaan en er hier geen greintje schaduw te bespeuren valt. We zweten wat af. Het verbaast ons hoe anders de wijngaarden er hier uitzien dan wij gewoon zijn. Geen mooie ordentelijke rijen gesnoeide druivenstokken, maar chaotische groeiende wijnranken die enkel begrensd worden door de muurtjes.

Tijdens de wandeling komen we een mooie, ouderwetse rode windmolen tegen. Spijtig genoeg zijn een aantal werklieden bezig met het opknappen van de windmolen, waardoor het niet makkelijk is een mooie foto te maken. We kunnen de windmolen wel beklimmen. Tot onze verbazing treffen we in de windmolen een mevrouw die druiven en prullaria verkoopt. Mijn vriend koopt een zakje druiven, maar ik vind ze eerlijk gezegd niet zo lekker. Ik denk dat ze beter geschikt zijn om wijn van te maken dan op te eten.

Tijd voor een drankpauze. We komen langs een bar met een mooi uitzicht op de zee en de nabij gelegen piscina naturais. Laja das Rosas Lounge & Bar is een ideale plek om iets te drinken en te genieten van de schaduw van de parasols op het terras.

Het duurt even voordat we ook effectief druiven spotten in de chaos van de wijngaarden. Ik begon al te twijfelen of we er in het verkeerde seizoen waren, maar we zien dan toch mooie dikke druiven hangen. Het lijkt me wel niet evident om de druiven hier te oogsten. Machinaal oogsten is sowieso onmogelijk, dus alles moet met de hand gedaan worden.

We passeren tijdens de wandeling niet alleen veel wijngaarden, maar ook veel piscinas naturais. Echt mooi om te zien hoe de mensen hier gebruik maken van elke mogelijkheid om in de Atlantische oceaan te zwemmen.

Aangezien de wandeling een lus maakt, besluiten we te lunchen op het eenvoudige, maar gezellige terras van Laja das Rosas Lounge & Bar. Ik probeer voor de eerste keer één van de typische broodjes van de Azoren: bifana de peixe. Best lekker!

Vlak voor het einde van de wandeling worden we overvallen door een stevige regenbui. Helaas, we hebben gegokt en verloren: om de rugzak niet te vol te proppen hebben we onze regenjasjes in de wagen laten liggen. We zijn in een paar seconden nat tot op ons ondergoed. Gelukkig is het nog steeds heel warm en hebben we het niet koud.

Met onze kleren nog nat van de regen besluiten we als afsluiting van onze dag een bezoek te brengen aan het wijn museum om wat meer te weten te komen over het unieke wijnerfgoed van de Azoren. Het wijnmuseum heeft een aantal oude wijnpersen en vertelt over het leven van de wijnboeren. Het museum gaat ook nader in op de grote ramp die de wijngaarden van Pico ei zo na vernietigde: de druifluis, die ook op het Europese vastenland stevig huis hield. Niet het meest originele museum, maar als je van wijn houdt, mag je dit niet overslaan.

Na onze wandeling keren we terug naar ons hotel en maken we dankbaar gebruik van het mooie zwembad.

Na een verkwikkende douche dineren we op het gemak in restaurant Atmosfera dat bij ons hotel hoort. Ik geniet van een heerlijke wortel-gembersoep als voorgerecht, gevolgd door een uitstekende risotto met inktvis. als dessert bestellen we een glaasje moscatel vergezeld van Portugese koekjes. We nemen ons glaasje moscatel mee naar het terras en genieten van een mooie zonsondergang boven Faïal.

Benieuwd wat de dag morgen zal brengen!