Laatste ontbijt met heerlijke producten van de boerderij. Na het ontbijt pakken we onze valiezen en nemen we afscheid van onze yurt. Mijn eerste glamping ervaring is alvast honderd procent meegevallen. We gaan São Jorge missen!

We vertrekken op tijd naar de haven van Velas. Toen we gisteren in Velas waren, was het ons immers niet zo heel duidelijk waar we de huurwagen moesten inleveren. En ja, we slagen er niet in de Autatlantis parking te vinden, noch het Autatlantis verhuurkantoor. Een beetje ten einde raad stappen we een ander autoverhuurkantoor binnen in de hoop dat zij ons de weg naar hun concurrent kunnen wijzen. De onduidelijke instructies die we krijgen, helpen ons echter niet veel verder. Uiteindelijk besluiten we gewoon de huurwaren ergens te parkeren vlak bij een politiekantoor en te voet naar de ferry terminal te gaan.

In de ferry terminal vinden we gelukkig wel een standje van Autatlantis en daar zeggen ze ons dat we de huurwagen gewoon op de parking bij de terminal moeten achterlaten. We maken hen erop attent dat die parking volledig vol staat, maar zij verzekeren ons dat het geen probleem is om onze wagen dubbel geparkeerd achter te laten. Dat doen we dus maar. We nemen afscheid van onze aftandse Citroën C3 en hopen op een betere huurwagen op onze volgende bestemming.

Opnieuw ondervind ik problemen bij het opladen van mijn iphone aan de externe batterij. Best wel stresserend, omdat het niet geheel duidelijk is of het probleem nu de kabels zijn of de iphone zelf. Ik hoop vurig dat het aan de kabels ligt.

Maar goed, tijd om te genieten van de mooie ferrytocht naar Pico. Pico is het eiland met de kegelvulkaan dat we de voorbije dagen goed zagen liggen vanuit onze ontbijtplek en telt zo’n 16.000 inwoners. Tijdens de ferrytocht komt er een school dolfijnen spelen in de kielzog van onze boot. Ik zie de dolfijnen in de verte meters hoog uit het water springen. Geweldig!

Tot mijn grote opluchting herpakt mijn iphone zich tijdens de ferrytocht en lukt het opladen weer. Bij aankomst in de ferry terminal van Pico halen we onze valiezen op. Grappig: we staan naast dezelfde mensen die we gisteren op onze mistige wandeling zijn tegen gekomen. Tot onze verbazing blijken het ook Vlamingen te zijn.

Wij gaan onze huurwagen ophalen op de parking van AutAtlantis en zien daar de twee Vlamingen praten van de autoverhuurder. Ze lijken een beetje van hun melk en we informeren wat er aan de hand is. Blijkt dat ze hun huurwagen op de verkeerde plek gereserveerd hebben: in de haven van Madalena in plaats van in de haven van São Roque. We bieden hen een lift aan naar Madalena. Ons hotel, Alma do Pico, ligt toch in die richting. Mits wat gepuzzel slagen we erin alle gemeenschappelijke bagage in de huurwagen te krijgen. Het koppel blijkt An en Maarten te heten en zijn al verschillende keren op de Azoren geweest. We zetten hen af aan hun autoverhuurbedrijf in de haven van Madalena en wensen hen nog een fijne trip toe.

Rond 14 arriveren we bij natuurresidentie Alma do Pico. Aan de receptie treffen we een vriendelijke dame en we kunnen meteen al inchecken. We krijgen een charmante houten bungalow toegewezen, gelegen in het groen. Het hotel zelf heeft een mooi zwembad waar we zeker op een later moment gebruik van zullen maken. Nu gaan we eerst op zoek naar iets om te eten.

Omdat ons hotel nogal ver van eet-, en drinkgelegenheden gelegen is, rijden we opnieuw naar Madalena. Daar belanden we rond een uur of 15u op het gezellige terras van O Cinco (Café 5). Gelukkige is een late lunch hier niet ongewoon. Boven onze hoofden wapperen feestelijke blauwe linten in de wind en ik geniet van een slaatje met groenten en falafel. De salade met tonijn die mijn vriend bestelde, blijkt echter in de keuken opeens een tonijnsteak geworden te zijn. Geen erg, het smaakt! We genieten samen van een grote kan sangría met passievruchten. Tijdens onze maaltijd krijgen we er gratis entertainment bij: een paar tafeltjes verder krijgt één van de klanten het aan de stok met een dienster. Ik kan niet helemaal verstaan wat ze zeggen, maar de kerel spreekt luid gesticulerend over ‘un robo’. Waarschijnlijk vind hij de prijs van de glazen wijn die hij bestelde te duur? Enfin, we trekken er ons niet al te veel van aan.

Na de lunch rijden we naar de dichtstbijzijnde Continente, waar ik twee nieuwe (dure) Apple lightning kabeltjes koop in de hoop dat deze beter bestand zullen zijn tegen de vochtige temperaturen dan de knock-off kabels die ik gewoonlijk koop. Op het eerste gezicht lijken de nieuwe kabeltjes perfect te werken. Hoera! Alweer een zorg minder. De airco in de Continente doet ons deugd, want buiten is het een gezellige 31 graden, wat in combinatie met de hoge luchtvochtigheid best wel pittig is.

Tijd voor een eerste verkenning van Pico! We rijden met onze huurwagen naar Lagoa do Capitão, waar we mooie foto’s van de weerspiegeling van Pico in het meer zouden kunnen maken. Naarmate de hoogtemeters toenemen, zien we de temperatuur dalen tot maar liefst 21 graden. En jawel, op de kaarsrechte weg naar het meer komen we alweer een troep koeien tegen. Eén van de locals stopt uit om de koeien aan te manen uit de weg te gaan. Dat werkje laten we graag aan hem over.

Spijtig genoeg hangt er veel mist bij Lagoã do Capitão waardoor het niet lukt om een glimp van Pico op te vangen. We geven het al snel op en rijden terug naar beneden naar de kust, waar de zon schijnt en de temperaturen hoger zijn. We stoppen onderweg bij de Miradouro Do Corre Água, maar veel uitzicht valt daar niet te bespeuren. Gelukkig stelt onze tweede stop, Miradouro Prainha, niet teleur. Aan onze voeten zien we een lavaveld liggen doorkruist met paden en het zicht op de omgeving is er werkelijk prachtig.

Onderweg naar de Cella bar stoppen we nog kort bij de Miradouro São Miguel Arcanjo. De Cella bar is een fantastische plek om iets te eten en te drinken: de bar heeft een heel bijzonder houten terras met een magnifiek uitzicht op het eiland Faial (dat we later deze trip nog zullen bezoeken). En de houten binnenkant geeft je het gevoel dat je in de buik van een walvis zit.

Door onze late lunch hebben we hebben niet veel honger, we bestellen wat lokale kaas, een paar tapas, een slaatje en een soepje en eten uiteindelijk toch nog meer dan oorspronkelijk de bedoeling was. We kunnen uiteraard de verleiding niet weerstaan om de prova de vinhos (wijn proeverij) te bestellen. Terwijl we proeven van de wijntjes genieten we van een werkelijke spectaculaire zonsondergang. De prachtige kleuren boven São Jorge zijn een streling voor het oog. We bestellen nog een laatste glas rosé om te klinken op de schoonheid van de natuur en keren vervolgens terug naar onze bungalow. Na het zweet van de dag van ons lijf gespoeld te hebben, kruipen we in bed. Onze eerste kennismaking met Pico smaakte alvast naar meer!