Heerlijk geslapen in onze yurt! En ‘s nachts maar één keer poedelnaakt naar het toilet gemoeten. 😉 Gelukkig regende het niet!

Om 8.10u zitten mijn vriend en ik al aan de ontbijttafel waar we genieten van een heerlijk ontbijt met verse producten van de boerderij. De tomaten zijn ongelooflijk lekker, het fruitsap is fantastisch en dat lekkere hard gekookte eitje maakte het ontbijt helemaal af.

Na het ontbijt wandelen we de trap weer op naar onze yurt, pakken onze spullen bij mekaar en trekken we met onze huurwagen op verkenning. Onderweg belanden we opnieuw in heel dikke mistbanken. Gelukkig zijn de wegen niet druk. Al passeren we onderweg wel een zwaar ongeval: twee wagens die door de zware mist op mekaar gereden zijn. Zo te zien zijn beide wagens perte totale. Laten we hopen dat de bestuurders niets aan dit ongeval zullen overhouden.

We rijden verder naar Norte Pequeno waar het vertrekpunt van onze wandeling ligt. Norte Pequeno is een piepklein, ruraal dorpje (jawel, we moeten zelfs een kudde koeien op de weg passeren om er te geraken). Bij aankomst regent het nog steeds, dus wachten we een tiental minuten in de wagen tot de bui over is. Vervolgens smeren we ons in tegen de zon op een bankje. Terwijl we op het bankje zitten komt er een boer voorbij met twee ossen die een houten kar trekken. Geen idee wat er scheelt met die kar, maar het ding maakt een gigantisch luid piepend en schurend geluid. Bijzonder irritant.

Rond 11u vertrekken we aan de wandeling. Het eerste gedeelte wandelen we door prachtige tropische vegetatie. Overal ruikt het heerlijk naar munt en zien we talrijke kleurrijke bloemen. Het pad daalt steil af naar de fajãs, zo typisch voor São Jorge. Fajãs zijn kleine, vlakke landtongen ontstaan door ingestorte kliffen of lavastromen. Tijdens onze wandeling komen we werkelijk geen mens tegen. Het lijkt alsof we het ganse eiland voor ons alleen hebben.

De regenwolken zijn ondertussen verdampt en de zon schijnt stevig op onze hoofden. Het zweet loopt langs onze ruggen. We hebben voldoende water bij, maar snakken allebei naar iets anders. In de helft van onze wandeling zien we in de verte een hoop open geklapte parasols en veel wagens. We besluiten op verkenning te gaan, misschien treffen we een café in dit piepkleine dorpje, dat letterlijk uit een paar huizen bestaat.

We hebben ons echter vergist: in plaats van bij een café belanden we midden in een groot familiefeest, waar zo’n vijftigtal mensen aan tafels onder parasols zitten te genieten van een lekkere maaltijd. Prompt worden we uitgenodigd om plaats te nemen aan de feestdis en iets mee te eten. We sputteren eerst tegen, maar wanneer één van de mannen ons twee bekers sangría aanreikt, gaan we overstag. We nemen een plastic bordje en plastic bestek en scheppen ons bord vol. Het eten is echt geweldig lekker: we smullen van lapas, lamsvlees en vis. Alle gerechten zijn liefdevol bereid met lokale ingrediënten.

Terwijl we smullen van onze maaltijd maken we kennis met onze tafelgenoten: drie dames van rond de twintig die België spontaan associëren met Tomorrowland. Jawadde, de tijden zijn veranderd. Niet chocolade of bier, maar Tomorrowland is tegenwoordig het bekendste exportproduct van België. Terwijl we babbelen worden onze glazen sangría nog eens bijgevuld.

Na het eten bedanken we deze ongelooflijk gastvrije familie uitgebreid voor het lekkere eten en beginnen we opnieuw aan de klim naar boven, want ja, die fajãs liggen nu eenmaal helemaal aan de voet van de kliffen. We wandelen langs een weg met stoffig rood zand en puffen wat af. Onderweg krijgen we zelfs een lift aangeboden van een wagen die ons passeert. We bedanken voor het aanbod, maar realiseren ons dat we er wel heel rood en bezweet moeten uitzien.

Om 15.50u zijn we terug bij onze wagen. Toch iets langer over de wandeling gedaan dan de verwachte drie uur. 😉

We rijden naar Fajã do Ouvidor alwaar zich één van de mooiste natuurlijke zwembaden van São Jorge zou bevinden. We kleden ons om in de wagen en beginnen aan de afdeling naar de natuurlijke baden. Het is nog een flink stukje wandelen over zwarte lavarotsen naar Poça Simão Dias. Na een laatste trap afgedaald te zijn, vinden we het prachtige natuurlijke zwembad, omringd door indrukwekkende basaltkolommen die prachtig afsteken tegen het blauwgroene water. Wat een fantastische plek. Wel volstrekt niet toegankelijk voor mensen die slecht te been zijn.

En dat je een beetje voorzichtig moet zijn op deze plek, blijkt al snel: een jongen van lagereschoolleeftijd glijdt uit en maakt een pijnlijke val op de rotsen. Gelukkig komt hij er met wat schaafwonden vanaf. Maar we realiseren ons dat hier zwemmen toch niet zonder risico’s is. Omdat we onze zak met spullen (waaronder de sleutels van de wagen en onze gsm’s niet graag onbewaakt achterlaten, wisselen we elkaar af met het zwemmen. Maar dat deert niet, wat een absoluut genot om in zo’n mooie, natuurlijke omgeving te kunnen zwemmen.

Op de klim terug naar de wegen nemen we onderweg nog wat foto’s van de mooie kloof Poça do Caneiro. We trekken onze natte spullen uit in de wagen en gaan op zoek naar een restaurant voor het avondmaal. Ik bel voor een reservatie bij Art Restaurant Manezinho, ons aangeraden door onze gastvrouw, maar dat is jammer genoeg volzet.

Een beetje op goed geluk belanden we bij Fornos De Lava, een rond restaurant met een houten dak met een prachtig uitzicht op de kegelvormige Pico vulkaan, die we onderweg naar het restaurant al een paar keer in volle glorie konden bewonderen. Het mooie heldere weer maakt dat we het vlakbij gelegen eiland Pico bijzonder goed kunnen zien liggen.

Bij Fornos De Lava smullen we van een heerlijke cataplana, een visstoofpot op basis van verse vis en zeevruchten. Natuurlijk drinken we daar een glaasje wijn bij. We hebben na het hoofdgerecht nog net een plaatsje voor het dessert. Onze excentrieke dienster raadt ons een plaatselijke specialiteit aan: encharcada, dat nog het best omschreven kan worden als een Portugese versie van crème brûlée. Volgens onze dienster zou dit dessert uitgevonden zijn door monniken. Wat er ook van zij, we delen een bordje met z’n twee en drinken daar één of andere plaatselijke likeur bij. Het smaakte alvast!

Na dit overheerlijke diner keren we terug naar onze yurt. We spoelen het zweet en het zoute zeewater van onze lijven en kruipen op tijd in bed voor een gezellige knuffelpartij. Wat een prachtige dag!