Niet echt geweldig geslapen, het bed is te hard en het kussen te plat. Enfin, we zullen het wel overleven. Stipt op 8.30u zitten we aan het ontbijt met de ouders van mijn vriend. De gastvrouw is een paar dagen op vakantie, dus het buffet wordt aangevuld door een meisje dat voor de B&B werkt.

Naar Italiaanse normen valt het ontbijt goed mee. Er is zelfs een mooi aanbod aan hartige opties: mortadella, kazen, polenta, yoghurt en zelfs een gekookt eitje. Helaas wel in combinatie met wit toastbrood, maar hey, een mens kan niet alles willen. En natuurlijk zijn er ook cake en koekjes voor de zoetebekken. We startten de dag alvast met een goed gevulde maag.

We trekken richting het universiteitskwartier in Via Zamboni, op zoek naar één van de geheimen van Bologna: de inscripties ‘Panum Resis’ die zich ergens op een bureaublad in een aula zou bevinden. Panum Resis betekent dat kennis de basis is van elke keuze. Helaas, we hebben geen flauw idee waar we zouden moeten beginnen met zoeken naar deze inscriptie en dwalen een beetje doelloos rond in de gangen van de eeuwenoude gebouwen. Tot we een bord zien waarop staat dat het mogelijk is een geleid bezoek aan de universiteitsbibliotheek te brengen. We reserveren meteen een plaatsje om 11.30 voor een rondleiding in het Italiaans. Ik zal mijn beste vertaalkunsten wel boven halen.

Totdat het zover is, gaan we verder op verkenning in Bologna. We komen langs het plein met de twee beroemende torens Garisenda en Asinelli. De Garisenda toren helt echter vervaarlijk over en is instabiel geworden, waardoor gans het plein nu omringd is door containers die als doel hebben de brokstukken op te vangen mocht de toren instorten. Niet echt een plezant vooruitzicht als je je zaak hebt op dat plein.

Uiteraard kunnen we het niet laten nog een paar kerken binnen te lopen. En op de terugweg naar Via Zamboni komen we een plein tegen dat ingenomen is door tentjes van studenten als protest tegen de genocide in Gaza.

We zijn mooi op tijd aan de start van de rondleiding. Blijkt dat veruit het merendeel van de ingeschreven mensen buitenlandse toeristen zijn die geen Italiaans kunnen. Dit tot grote ontzetting van het meisje dat de rondleiding zal gidsen. Ze besluit dan toch maar de rondleiding in het Engels te doen, maar verontschuldigt zich op voorhand voor haar gebrekkige kennis van de taal. En toegegeven, haar Engels was verre van perfect, maar zo slecht bracht ze het er nu ook weer niet vanaf.

De bibliotheek is echt een pronkstukje uit een voorbije tijdperk. Echt de moeite van een bezoek waard. Met schitterende oude boeken en prachtig beschilderde plafonds. Het meisje verzekert ons echter dat de plafonds in het nabij geleden Palazzo Poggi, Via Zamboni nummer 33 nog veel mooier zijn. Tiens, die plafonds hebben wij blijkbaar helemaal gemist bij ons eerste bezoek aan dat pand eerder op de ochtend. We zagen wel een museum aangeduid, maar verwachtten niet dat dit de moeite kon zijn, omdat er enkel reclame stond voor een tentoonstelling over Japanse kimono’s.

Na de rondleiding keren we dus op onze stappen terug en kopen een ticketje voor het Museo di Palazzo Poggi. Al een geluk dat dat lieve meisje ons warm gemaakt had voor de mooie plafondschilderingen, want amai, wat een ontdekking. Het museum, gewijd aan de vooruitgang in de wetenschap doorheen de eeuwen heen is zeer boeiend, maar de plafonds alleen al zijn de moeite waard.

Het museum blijkt over een zeer uitgebreide historische collectie te beschikken van opgezette dieren, gedroogde planten en allerlei andere specimen. We bewonderen oude wereldkaarten, medische instrumenten, prachtige boeken en een kamer vol met wassen modellen van allerlei medische aandoeningen. Er is zelfs een ganse kamer met wassen modellen van embryo’s in de baarmoeder, inclusief meerlingen en stuitliggingen. Bijzonder boeiend, maar ook een tikkeltje griezelig.

Ook het filmpje over Ulisse Aldrovani, de grondlegger van het natuurhistorische museum, weet ons te boeien. Veel van de specimen die hij gecollecteerd heeft, kunnen we nu bewonderen in het palazzo. De renaissance moet in Bologna echt een fantastische tijd geweest zijn.

We breken ons bezoek voortijdig af omdat onze magen beginnen te grommen. We lunchen niet al te ver van het museum op het gezellig terras van Lab 16. Ik bestel een flatbread dat me echt smaakt. En ja, de zon en dat lekkere glas witte wijn zijn uiteraard ook uitstekend voor mijn humeur.

Terug naar het museum om het laatste gedeelte dat we nog niet gezien hebben, te bezoeken. We vinden er gigantisch gedetailleerde scheepsmodellen, houten modellen van Vauban versterkingen, prachtige ouderwetse wereldbollen, en de minitentoonstelling over kimono’s waarvoor we eerder reclame zagen.

Na ons bezoek aan het Palazzo wandelen we verder naar de Piazza Maggiore. Eindelijk staan we op het befaamde plein in het hart van Bologna! En kunnen we meteen nog een geheim ontsluieren. Helaas! We kunnen het standbeeld van Neptunus niet vanuit de juiste hoek benaderen, want het punt waarop je moet staan om de dubbelzinnige foto van de duim die een penis wordt te kunnen nemen, is ingenomen door één van de kraampjes van de jobbeurs die hier plaatsvindt. We zullen later nog eens moeten terugkomen.

We wandelen verder naar het beroemde Teatro Anatomico en slagen erin nog nét tickets voor het laatste tijdslot om 17.30u te boeken. Het geluk is aan onze kant. We keren terug naar de Piazza Maggiore om de Basilica San Petronio te bewonderen. De vader van mijn vriend wordt echter bijna de toegang ontzegd omdat zijn short te kort is. De strenge dame aan de ingang verplicht hem om zijn knieën zedig te bedekken met zijn fleece. Het resultaat is werkelijk hilarisch en niet eens zoveel zediger.

De basiliek met de onafgewerkt gevel is gigantisch, maar niet echt overdadig versierd. De soberheid van de basiliek staat in sterk contrast met de drie overdadig versierde zijkapellen, waarvoor je uiteraard met bijbetalen om deze te kunnen bezoeken. Normaal mag je geen foto’s nemen, maar de kerel aan de ingang werpt een blik op mij en zegt dat ik één foto mag nemen. Daar heb ik dan ook dankbaar gebruik van gemaakt en die kleine afrondingsfouten zal ongetwijfeld niemand mij kwalijk nemen.

Ook bijzonder in deze basiliek: de meridiaanlijn van Cassini, in 1655 ingewerkt in de vloer van de basiliek. Met zijn lengte van 66,8 meter is dit één van de grootste astronomische instrumenten in de wereld. Door een precies geplaatst gat in het plafond werpt de zon op het middaguur een elliptische afbeelding op de lijn waardoor slimme mensen allerlei complexe berekeningen over de stand van de zon kunnen maken.

Tijd om een bezoek te brengen aan het Teatro Anatomico. Het theater is gedeeltelijk verwoest geweest door een bombardement op 29 januari 1944. Gelukkig bleven de prachtige houten beelden grotendeels intact. Na de oorlog is het theater onmiddellijk gereconstrueerd. En gelukkig maar, want dit is echt een pareltje.

Van al die pracht en praal krijgt een mens dorst. Tijd voor een aperitivo! We vinden een leuke zaak op het plein achter de kathedraal, maar het is duidelijk dat we niet de enigen zijn die nood hebben aan een drankje. Het is er aanschuiven om een tafel te bemachtigen. We besluiten het slim te spelen en ons groepje op te delen. Mijn vriend gaat aanschuiven in de rij en ik ga samen met zijn ouders op zoek naar een andere plek.

Helaas alles zit goed vol, gelukkig krijgen we al snel bericht van mijn vriend dat hij een tafel heeft gekregen. Als dat geen reden is om een flesje schuimwijn te bestellen, dan weet ik het ook niet meer! Naar goed Italiaanse gewoonte krijgen we daar allerlei aperitiefhapjes bij geserveerd. La dolce vita!

Terwijl wij genieten van ons glaasje schuimwijn laten we ons entertainen door het schouwspel van de duiven die gretig elke vrijgekomen tafel aanvallen om de resterende aperitiefhapjes op te pikken. Het personeel doet tevergeefse pogingen om ze weg te jagen, ze keren terug van zodra ze merken dat er ook maar iets van etensresten op een tafel overblijft.

Vanavond hebben we, op aanraden van de eigenares van onze B&B gereserveerd in Ostería Broccaindosso, alweer een restaurant gelegen in onze eigen straat. We bestellen charcuterie als antipasti en daarna proeven we van drie verschillende soorten vers gemaakte pasta, de specialiteit van het huis. De twee eerste pasta’s, waaronder de befaamde lasagne zijn zeer lekker. De pasta met pecorino vinden wij iets te zout. En eerlijk: drie soorten pasta is misschien ook gewoon van het goede te veel. Bij dit alles drinken we een flesje rode Sangiovese wijn. Als afsluiter krijgen we allemaal een grote lepel tiramisu van het huis aangeboden. Alhoewel de tiramisu hemels is, moeten we echt wel moeite doen om hem op te krijgen.

Net als gisteren sluiten we de dag af met een avondwandeling om ons eten te laten zakken. We genieten van de mooi verlichte straten van Bologna en keren zelfs nog even terug naar de fontein van Neptunus. Op de terugweg spotten we een pastarollende dame in de vitrine van een restaurant. Niet echt mijn droomjob, moet ik toegeven.