Na het ontbijt dat er, op de vulling van de croissant na, exact hetzelfde uitziet als gisteren, trekken we onze wandelschoenen aan voor een daguitstap naar Pompeï en de Vesuvius. We zetten er flink de pas in naar de plaats van afspraak: het Terminus Hotel op Piazza Giuseppe Garibaldi.

Daar aangekomen worden we met een gelijkaardig chaotische situatie geconfronteerd als aan de ingang van Napoli Sotteranea twee dagen geleden. Overal staan groepjes mensen te draaien, maar nergens is er een visuele aanwijzing die ons naar de exacte plek van afspraak kan leiden. Geen bord met de naam van het bedrijf dat de uitstap regelt, niks. Uiteindelijk komt er dan toch een meisje in een Barbie t-shirt opduiken die namen begint af te roepen van een papieren lijst op een klembord. Het is meteen duidelijk dat het stevig druk zal zijn in Pompeï, want groep na groep vertrekt naar de bussen die staan te wachten.

Na lang nagelbijten, worden dan eindelijk onze namen afgeroepen. Ik vreesde al even dat de op voorhand geboekte en betaalde uitstap een scam was. Met wat vertraging worden we vervolgens naar een grote toeristenbus gebracht.

De rit naar Pompeï zelf verloopt vlot. Aangekomen op de parking blijkt dat ons vermoeden bevestigd wordt: de parking staat stampvol. Dat belooft… We worden naar een kraam vlakbij de eetgelegenheden en toeristenshops geleid en nemen daar onze oortjes in ontvangst. Voordat we beginnen aan het bezoek, wijst de gids ons de weg naar een gratis toilet in een hotel vlakbij. De toiletten (zonder bril, uiteraard) bevinden zich in de kelder van het hotel. Om bij de toiletten te geraken, passeren we tientallen vitrines met allerhande souvenirs in de kelders van het hotel. De overtreffende trap van toeristisch.

Uiteindelijk start de rondleiding in Pompeï zelf pas om 11.40u. Het is uiteraard fantastisch om rond te kunnen lopen op deze prachtige historische site, maar de gigantische hoeveelheid toeristen is toch een serieuze domper op de ervaring. Doordat er zoveel volk is, is het niet altijd evident om de gids met haar kleine gele paraplu terug te vinden. En jawel, terwijl ik nog snel een aantal foto’s neem in een villa, ben ik opeens de groep kwijt. Tot mijn grote horror, want de gsm-ontvangst op de site is bijna onbestaande.

Door een gelukkig toeval heb ik echter net één streepje ontvangst en slaag ik erin mijn vriend te bereiken die me kan zeggen waar de groep is. Oef! Sommigen in onze groep hebben echter minder geluk dan ik. Een vrouw raakt onderweg haar man kwijt en we vinden hem pas terug aan de ingang/uitgang op het einde van de rondleiding. Jammer van het geld dat die mensen betaald hebben voor de gids, denk ik dan.

Het is jammer, maar het systeem met de oortjes werkt niet goed, waardoor ik de gids niet altijd even goed kan verstaan. Het is duidelijk dat er niet echt veel geld geïnvesteerd is in het microfoontje van de gids en de headset voor de toeristen.

Wat mij het meest zal bijblijven van het bezoek aan Pompeï zijn de afgietsels van de lijken van mensen die gestorven zijn door de vulkaanuitbarsting en wiens laatste momenten voor de eeuwigheid bewaard zullen blijven. De gedachte aan hun doodsstrijd doet me rillen, ondanks de warme temperatuur op de site. Van een heel andere orde is het bordeel (te vinden door de penissen te volgen die aangebracht zijn in de bestrating) dat zowaar een menukaart heeft met allerlei standjes waaruit de zeelieden die hier aanmeerden en geen Romeins spraken, konden kiezen. Aan de lange rij wachtenden bij dit huis te zien, is dit gebouw duidelijk de favoriet van elke gids. 😉

Na de rondleiding brengt de gids ons naar een typisch toeristenrestaurant met gigantisch veel tafels waar we de keuze krijgen uit pizza en pasta. Ik ga voor de pizza, die eigenlijk best wel smaakt.

Na de lunch begeven we ons opnieuw naar het verzamelpunt waar zich hetzelfde ritueel als deze ochtend herhaalt: opnieuw worden namenlijsten afgeroepen om aan te geven wie in welke bus moet gaan zitten. Een andere toeristenbus brengt ons via een weg met tientallen haarspeldbochten (ik zou niet graag in de schoenen van de buschauffeur staan) zo dicht mogelijk naar het hoogste punt op de Vesuvius tot waar verkeer mogelijk is. Daarna zijn we aangewezen op onze benen om de tweehonderd meter hoogteverschil naar de top te overbruggen.

Het is bijzonder warm en stoffig en we zetten er flink de pas in, want we hebben maar één minuut en twintig minuten om door te brengen op de Vesuvius. De klim is vrij gemakkelijk en het zicht op de licht rokende krater is echt de moeite. Echt spijtig dat we niet wat langer de tijd hebben om van het mooie uitzicht op de baai te genieten.

Op de terugtocht naar beneden voel ik dat ik dringend mijn blaas moet ledigen. Ik laat mijn gezelschap achter en zet er stevig de pas in naar de éne koffiezaak/winkel waar ze volgens onze gids een toilet hebben. Die informatie is correct, maar voordat ik mij naar het toilet mag begeven, moet ik verplicht iets kopen in de winkel. En dat terwijl ik aanbood gewoon te betalen voor een toiletbezoek. Maar neen, ik móet iets kopen. Na een flesje water gekocht te hebben voor de schandalige prijs van twee euro (wellicht overleeft dit etablissement alleen van de toeristen die hier iets kopen omdat ze naar het toilet moeten), spoed ik mij naar het toilet, dat echt ongelooflijk smerig is en geen stromend water heeft om mijn handen te kunnen wassen. Al een geluk dat ik een peperduur flesje water bij de hand heb!

Eigenlijk toch echt wel schandalig dat op zo’n toeristische plek geen propere openbare toiletten zijn. Je kan dan nog de mensen laten betalen voor een toilet bezoek. Awoert Napels, dat kan beter!

Enfin, na mijn blaas geledigd te hebben, voeg ik mij opnieuw bij mijn gezelschap en zoeken we een plekje in de toeristenbus die vlakbij geparkeerd staat. Tijdens het afdalen van de Vesuvius horen we opeens een harde klap. Jawel, onze bus is bij het nemen van één van de vele haarspeldbochten onzacht in contact gekomen met een wagen die aan de klim bezig was. Tot onze grote verbazing stoppen geen van beide chauffeurs. En dat ondanks het feit dat de personenwagen stevig gehavend uit de aanrijding met de bus is gekomen. Nu snappen we meteen waarom hier in Napels zovele geblutste en gedeukte wagens rondrijden. De terugrit naar Piazza Garibaldi verloopt verder gelukkig zonder problemen.

Na ons zeer stoffige bezoek aan de Vesuvius hebben we allemaal dringend nood aan een goede douche om al die vulkanische as van ons af te spoelen. Zelden zo stoffig geweest!

Opgefrist na een zalige douche wandelen we met ons gezelschap naar ‘A Figlia d”o Marenaro, een visrestaurant waar je niet kan reserveren en dat zich wat verder uit het centro storico bevindt. Dit restaurant werd ons aangeraden door de uitbaatster van onze B&B en is echt een schot in de roos. Het personeel is uitgedost in mooie uniformen en weet van aanpakken. We zijn, zoals het Belgen betaamd, veel vroeger dan de modale Italiaan, dus we krijgen meteen een tafel voor zes toegewezen.

We genieten van de heerlijke antipasti en ik ga voor een pasta met kreeft als hoofdgerecht. Heerlijk! Natuurlijk drinken we een flesje witte wijn bij dit alles en sluiten mijn vriend en ik de maaltijd af met een limoncello. Eindigen in schoonheid, zoals ze zeggen.