Redelijk goed slapen in onze mansardekamer. En ook het ontbijt valt mee. Met ons gezelschap van zes personen ontbijten we buiten op een gezellig koertje. Zalig weertje, hier in Napels! Het ontbijt wordt opgediend aan tafel en bestaat uit verse croissants, cake, fruitsla en yoghurt. Alles is vers en lekker, maar persoonlijk ik ben eerder fan van een hartig ontbijt. Zoveel zoetigheid ‘s ochtends vroeg is niets voor mij. Maar ik klaag niet, Italianen staan nu eenmaal niet bekend voor hun overvloedige ontbijten.

Na het ontbijt trekken we onze wandelschoenen aan en wandelen we op het gemak naar Stazione di Montesanto om daar de funiculare naar Certosa te nemen. Volgens googlemaps is het maar twintig minuten wandelen vanaf onze B&B, maar wij stoppen geregeld onderweg om de sfeer in de Napolitaanse straten op te nemen. Door het drukke voetgangersverkeer en de vele brommertjes vorderen we minder snel dan gedacht.

Toegegeven, we laten ons maar al te graag afleiden door de vele kraampjes met streetfood en de winkeltjes met allerlei prullaria. Het wordt ons al snel duidelijk dat rode pepertjes en rode hoorns hier een absolute must have zijn. Letterlijk overal kan je hangertjes met deze symbolen kopen. En amai, al de zoetigheden die hier langs de kant van de weg verkocht worden, je krijg er bijna diabetes van door er alleen maar naar te kijken.

Voetballegende Maradonna is alomtegenwoordig in de straten van Napels, vereeuwigd in talrijke muurschilderingen. Het voetbalgekke Napels geniet duidelijk nog na van het feit dat de Napolitaanse ploeg vorig jaar kampioen gespeeld heeft. De straten zijn uitbundig versierd in de kleuren van de ploeg: wit, blauw en lichtblauw. En ook Leuvense voetballer Dries Mertens is hier nog steeds populair.

We lopen even binnen in de Basilica di Santa Chiara, een reusachtige kerk die duidelijk geleden heeft onder de bombardementen tijdens de tweede wereldoorlog. Dit monumentale gebouw moet vóór de vernielingen bijzonder indrukwekkend geweest zijn. En dat is ze nu nog steeds, al is het maar om wille van de grootte.

Vlak tegenover de Basilica di Santa Chiara ligt de Chiesa del Gésu Nuovo. Achter de strenge, ietwat modern aandoende gevel schuilt een overweldigende barokke schoonheid die moeilijk in woorden te vatten is. Je weet gewoon niet waar eerst kijken en mijn hersenen slagen er amper in al deze overdaad te verwerken. Meteen een eerste hoogtepunt van onze trip.

Na ons bezoek aan de Chiesa del Gésu Nuovo wandelen we verder. We komen langs talrijke beenhouwers met orgaanvlees in het uitstalraam, vervolgens komen we op een versmarkt terecht waar de Italianen hun verse vis, groenten en fruit kopen. Heel fotogeniek allemaal.

Na een veel langere tocht dan initieel gepland, kopen we een ticketje voor de funiculare. Na een kort, maar aangenaam ritje stappen we af aan halte Morghen. Van daaruit is het nog een korte wandeling naar Certosa di San Martino.

Dit prachtige klooster is alleen al de moeite waard voor het fenomenale uitzicht op Napels. Maar het klooster heeft meer te bieden dan dat: een prachtige kloostertuin met pandgang, een indrukwekkende collectie religieuze kunst, een boeiende collectie kerststallen en een fenomenale barokke kapel. Echt de moeite van een bezoek waard!

En jawel, ook hier treffen we toiletten zonder toiletbril en toiletdeuren zonder slot. Ik begin zowaar een trend te ontwaren.

Na ons bezoek aan het klooster eten we een lichte lunch op het terras voor de ingang. Ik bestel een arancino en mijn medegezellen proberen de focaccia. Alles is lekker en het is bijzonder gezellig zitten op het terras met het prachtige uitzicht.

Na de lunch wandelen we naar het vlakbij gelegen Castel Sant’Elmo. Ook hier geldt dat het uitzicht er spectaculair is. Al is de oude burcht op zich indrukwekkend, we genieten vooral van het uitzicht op de Vesuvius met het klooster dat we zonet bezocht hebben op de voorgrond. De foto’s spreken voor zich.

We genieten van de warme zonnestralen op ons gezicht en krijgen ons met moeite losgerukt van het mooie uitzicht. Het Castel Sant’Elmo biedt, naast een fantastisch uitzicht, ook onderdak aan een toonplek voor hedendaagse kunst. Ik spot een aantal goede werken, maar niet echt iets wat eruit sprong. Bij een bezoek aan de burcht kan je dit gedeelte gerust overslaan.

Voor de afdaling kiezen we voor de benenwagen. We Wandelen naar Calice Nero, het startpunt van onze foodtour om 18u. We zijn een uur te vroeg voor de foodtour. Ideaal, want dat betekent dat we tijd hebben voor een aperitief! Na een kleine zoektocht (veel zaken gaan dicht om 17u in de namiddag en openen pas opnieuw ‘s avonds) komen we terecht op een gezellig terras vlakbij Calice Nero.

Ondertussen krijg ik via whatsapp het bericht dat onze Guided by Locals gids Federica afhaakt voor de foodtour en zich last minute laat vervangen door haar man Roberto. Blijft voor ons allemaal gelijk, zolang we maar kunnen proeven van het zo geroemde Napolitaanse streetfood.

Ik geniet ondertussen van een lekker glas wijn en de aperitiefhapjes van het huis, terwijl ik via whatsapp met Federica en Roberto communiceer. Roberto stelt voor om elkaar te treffen in het centro storico. Da’s allemaal goed en wel, maar ik heb deze dag speciaal zo gepland dat we bij Calice Nero zouden uitkomen voor de start van de foodtour. Calice Nero is het startpunt dat Federica en Roberto zelf gekozen hebben en dat behoorlijk ver van het centro storico ligt. Ik laat hem dus weten dat we al aan het vertrekpunt zijn en een verplaatsing naar het centro storico niet mogelijk is.

Gelukkig stelt Roberto zich flexibel op en duikt hij iets voor zes uur op bij Calice Nero. Ik sta recht om hem te groeten en stoot door een onhandige beweging van mezelf een (gelukkig leeg) wijnglas om. Het personeel is gelukkig bij de pinken en de scherven worden snel weggeruimd. Scherven brengen geluk, dus dat belooft voor onze food tour.

We starten de food tour vlakbij bij Leopoldo met een typisch Italiaans aperitiefhapje: taralli. Roberto stel voor om samen naar het uitzicht te gaan kijken vanaf Castel Sant’Elmo. We bedanken hem vriendelijk voor dit voorstel, want dat uitzicht kunnen we ondertussen wel dromen.

In plaats daarvan nemen we de metro naar het centro storico. We proeven van allerlei gefrituurde specialiteiten bij Fiorenzano, een zeer gerespecteerde, traditionele zaak die ondertussen door de vijfde generatie gerund wordt. We proeven van gefrituurd pizzadeeg (de gewone versie en een variant met zeewier), gefrituurde polenta, inktvis, aardappel, aubergine, een rijstbal en een spaghettibal. Persoonlijk ben ik het meeste fan van de inktvis. Gefrituurd eten en ik, het is nooit echt een goeie match geweest, maar ik kan me perfect voorstellen waarom deze zaak zo populair is. Vooral in combinatie met een lokaal biertje (dat ik niet lust).

Onze volgende stop brengt ons bij Cicol’e Ricott’ waar we de beste verse mozzarella en tomaat ooit proeven. Roberto legt ons uit dat échte mozzarella gemaakt van buffelmelk binnen de 48 uur gegeten moet worden, dus al de mozzarella die je bij ons in de winkels vindt, is een flauw afkooksel van de échte mozzarella. Uiteraard drinken we hier een glaasje wijn bij.

Tijd voor een onvervalste klassieker onder de Italiaanse aperitieven! We stoppen bij Espresso Napoletano SpaccaNapoli, waar Roberto al zijn overredingskracht moet boven halen om te bekomen dat we binnen mogen. De bar staat op sluiten en het personeel is al druk bezig met kuisen. Uiteindelijk krijgen we toch een tafeltje toegewezen en serveert de lichtelijk geïrriteerde barman ons een aperol spritz. En neen, ik zal persoonlijk nooit aperol spritz als aperitief bestellen, maar ik moet zeggen dat dit glas best wel ok was.

We drinken de aperol spritz zo snel mogelijk op zodat het personeel de bar kan sluiten en wandelen verder langs de beroemde Spacca Napoli. Roberto splitst ons groepje op in twee en loodst ons beurt om beurt binnen bij Pizzeria Costa Napoli, een zeer smalle pizzazaak. Terwijl wij wachten tot onze vrienden en hun zoon een blik op de pizza-oven geworpen hebben, kopen we een souvenir voor de dochter van onze vrienden: een beschilderde kasseisteen.

Nadat we zelf een blik op de pizza-oven geworpen hebben, trekken we met samen met Roberto en drie volle pizzadozen richting Piazza del Gesù Nuovo, om pizza te eten zoals de Napolitanen: rechtstaand ergens in een straat of op een plein. De pizza margherita weet zelfs mij als matige pizzaliefhebber te overtuigen: echt één van de beste pizza’s die ik ooit gegeven heb. De gefrituurde pizza, een Napolitaans specialiteit, weet mij echter minder te overtuigen. Veel te vettig naar mijn smaak. En eerlijk: drie pizza’s opsmikkelen met zes mensen is een beetje van het goede te veel na al dat gefrituurd eten. We staan dan ook met plezier ons pizza-overschot af aan de tienerkinderen van Roberto.

Want ja, die pizza is maar een voorgerechtje, het hoofdgerecht eten wij bij Ragù del Tandem: de befaamde ziti al ragù, pasta met heerlijke vlees- en tomatensaus die urenlang gesudderd heeft. De pasta zelf is ook bijzonder: ziti zijn lange pastabuizen die je vóór het koken in kleinere stukken moet breken. Amai, dit gerecht is echt om duimen en vingers af te likken. Ondanks het feit dat ik na al die gefrituurde snacks en pizza al goed vol zit, slaag ik er toch in mijn bord leeg te eten.

We sluiten de food tour af met een traditionele baba au rhum bij O’ Cafè op de Piazzetta Nilo. Heerlijk!

Na de food tour vergezellen we onze vrienden naar de B&B en maken mijn vriend en nog een kleine avondwandeling in de buurt om al dat eten wat te laten zakken. Want amai, die Napolitanen kunnen eten!