Als mijn geheugen mij niet in de steek laat, moet dit de allereerste keer zijn dat ik in mijn leven dezelfde film twee keer ben gaan zien in de bioscoop (abstractie makend van de ontelbare keren dat ik als kind The Neverending Story in onze parochiezaal gezien heb). De gelegenheid om samen met mijn Leuvense vriendinnen van dit stukje topcinema te genieten, kon ik uiteraard niet laten liggen. Er zitten zoveel leuke details en spitsvondige dialogen in deze film, dat ik hem sowieso nog eens opnieuw wilde zien en ik steun graag films van vrouwelijke makers. Alleen jammer dat de film vertoond werd in de Cinema ZED zaal in het STUK en niet in de mooie, nieuwe zalen in de Tiensestraat. Allez, niet dat de zaal in het STUK niet mooi is, maar het was er zo warm dan een paar van mijn vriendinnen bijna in slaap zijn gevallen. En dat kan niet de bedoeling zijn.

En ja, natuurlijk had ik voor deze bijzondere gelegenheid mijn roze kleedje en mijn hot pink schoenen voor de gelegenheid uit de kast gehaald. Al geef ik toe vals gespeeld te hebben door pas vlak voor het binnen gaan van de zaal mijn wandelschoenen om te ruilen voor deze beauty’s.

En bleef de film overeind na een tweede kijkbeurt? Jazeker! Ik zou hem zelfs gerust nog een derde keer kunnen zien.

De kers op de avond was het drankje achteraf met mijn vriendinnen in het STUKcafé, waarbij we verder discussieerden over al de dubbele bodems en verborgen lagen in de film. Zalig!