Vandaag vertrekken we na het ontbijt naar Brindisi. We parkeren onze wagen opnieuw buiten het historische centrum en wandelen langs de Piazza Mercato naar de Piazza Duomo, omringd door prachtige gebouwen en natuurlijk niet te vergeten: de Duomo van Brindisi.

We wandelen door de poort onder de klokkentoren naar de Via Colonne. En die naam mag je letterlijk nemen, want aan het einde van de Via Colonne markeert een oude Romeinse zuil het einde van de beroemde Via Appia, die vanuit Rome naar het zuiden van Italië loopt. Origineel stonden er vroeger twee zuilen, maar de tweede zuil viel in 1528 van zijn sokkel en verhuisde vervolgens naar het Piazza Sant’Oronzo in Lecce. Het kapiteel van de zuil die wel nog rechtstaat blijkt bij nadere inspectie een kopie te zijn. Gelukkig moeten we niet ver lopen om het origineel te kunnen bewonderen, dat staat namelijk een paar straten verder in het Palazzo Granafei-Nervegna. Een bezoek aan dit palazzo is gratis en is echt een aanrader. Fantastisch om dit oude kunstwerk van zo dichtbij te kunnen bewonderen.

Vervolgens besluiten we een bezoekje te brengen aan het Museo Archeologico Ribezzo, om wat meer te leren over de geschiedenis van Brindisi. Eerlijk, het museum beschikt over een bijzonder indrukwekkende collectie objecten, maar de scenografie is echt niet meer van deze tijd. Jammer, want deze collectie verdient beter. Gelukkig is een bezoek gratis, maar echt: vraag een paar euro inkom en investeer deze in de presentatie van de collectie. De meeste bezoekers zullen graag een kleine bijdrage leveren om al dat moois te bewonderen.

Ondertussen is het tijd voor het middagmaal. We belanden bij Pescheria del Porto gelegen aan de Lungomare Regina Margherita, de boulevard van Brindisi. Het is behoorlijk warm en we twijfelen even of we niet beter binnen zouden gaan zitten, uiteindelijk gaan we toch voor een tafeltje op het terras dat in de schaduw ligt.

Ik bestel een rauwe zeevruchtenschotel die geserveerd wordt in een kom ijs die sneller smelt dan ik kan eten. Even flitst mij door het hoofd dat dit wel eens een risicovolle menukeuze geweest kan zijn, maar ik eet toch alles op.

Na de lunch willen we het veerbootje nemen dat ons naar Monumento al Marinaio moet brengen. Helaas wordt ons de toegang geweigerd omdat we geen FFP2 maskers hebben. Binnensmonds grommelend gaat we op zoek naar een apotheek om een paar maskers te kopen. Gelukkig vinden we snel een apotheek en keren we terug naar de aanlegsteiger van de veerboot.

Blijkt dat het enkel mogelijk is om de overtocht te betalen met kleingeld. Wij hebben geen kleingeld en niemand van het personeel kan briefjes wisselen. Hoe moeilijk is het om een wisselgeldautomaat te installeren op zo’n boot als je mensen enkel de mogelijkheid biedt met kleingeld te betalen? Enfin, na mijn ongenoegen duidelijk gemaakt te hebben, mochten we allebei gratis mee met de veerboot.

Het Monumento al Marinaio is een nationaal oorlogsmonument dat de gesneuvelde zeelui van de Koninklijke Vloot van Italië tijdens de Eerste Wereldoorlog herdenkt. Het had heel wat voeten in de aarde (voornamelijk door een tekort aan financiële middelen) voordat het monument er kwam. Uiteindelijk was het Benito Mussolini die groen licht gaf voor de bouw. Later werden herdenkingsplaten toegevoegd voor de 33.900 gesneuvelde zeelui van de Koninklijke Italiaanse vloot tijdens de Tweede Wereldoorlog en herdenkingsplaten voor Italiaanse mariniers gesneuveld tijdens UNO-vredesmissies.

Een lift en een trap brengen ons naar het uitkijkplatform boven op het monument alwaar we genieten van een prachtig uitzicht op Brindisi en we goed kunnen zien dat de haven van Brindisi effectief de vorm heeft van een hertengewei. Het waren de Messapiërs die aan Brindisi de naam Brunda gaven, wat ‘hertenkop’ betekent. Ook in het stadswapen van Brindisi komt een hertenkop terug.

Gelukkig hebben we bij het kopen van de tickets voor het Monumento al Marinaio wisselgeld terug gekregen en kunnen we voor de terugtocht met de veerboot wel tickets kopen. Maar serieus, mensen enkel de optie geven om met gepast kleingeld te betalen, da’s toch niet meer van deze tijd.

Hoe het komt weet ik niet goed, maar wellicht een combinatie van een supersnelle stop en wij die niet goed aan het opletten waren, maar we slagen erin onze stop met de veerboot te missen. Nu, geen erg, bij de volgende stop, letterlijk vijf minuten verder varen, trakteren we onszelf op een ijsje bij Chocoloso. Lekker!

Als afsluiter van ons bezoek aan Brindisi bewonderen we de zeer oude fresco’s in de Tempio de San Giovanni al Sepolcro. Kruisvaarders uit Brindisi brachten het bijzondere ontwerp van deze tempel terug van hun kruistochten naar Jeruzalem. De fresco’s en versieringen zijn echt de moeite waard en we geven onze ogen de kost.

Vanuit Brindisi rijden we verder naar Ceglie Messapica, waar we gisteren ook al waren. We zijn een beetje te vroeg voor onze reservatie (het restaurant is nog niet open), dus wandelen we nog wat rond in het mooie dorpje. Vandaag heeft de piano plaats gemaakt voor volksspelen. Iets minder mijn ding.

Dineren doen we bij Vino fritti e cucina. De vriendelijke Nederlanders van gisteren hadden ons aangeraden om enkel antipasti voor twee personen te bestellen. En dat was goed advies. De antipasti waren zo overdadig dat ik met de beste wil van de wereld daar geen hoofdgerecht meer had kunnen bij duwen. Wel spijtig dat de (lekkere) rode wijn te warm geserveerd werd. De limoncello die we als afsluiter kregen, daarentegen was perfect!