Deze middag zakten we met (bijna) alle collega’s af naar het pas heropende Kasteel van Gaasbeek voor een wel heel bijzondere gelegenheid: het pensioneringsfeest van onze grote baas. Allez, eigenlijk moet ik pensioneringsfeest tussen aanhalingstekens zetten, want onze oud-baas start gewoon aan een nieuwe job ná zijn vijfenzestigste verjaardag. Sommige mensen hebben nu eenmaal geen zittend gat. En ik kan maar hopen dat ik op zijn leeftijd nog zoveel energie heb en zo boordevol ideeën zit als hij.

Ik was zelf een beetje nerveus, want ik had de eer om namens het management de afscheidsspeech te houden. Ik had me goed voorbereid en de speech een paar keer op voorhand geoefend, maar het blijft natuurlijk een beetje stressy om te spreken voor zoveel mensen die je van dichtbij kent. Gelukkig struikelde ik niet over mijn woorden en zijn er achteraf toch een aantal mensen mij komen feliciteren met de speech. Chapeau trouwens voor de twee collega’s die het aandurfden om een quatre-mains op de vleugel te spelen. Erg knap gedaan!

Het concept van het afscheidsfeest was high tea en amai, wat een overvloed! Een fantastische mengeling van zoet en zout. Het contrast met het openingsfeest, nochtans verzorgd door dezelfde cateraar, kon amper groter zijn. Al was de cateraar wel vergeten dat gans het buffet eigenlijk vegetarisch hoorde te zijn. Al moet ik zeggen dat ik weinig collega’s heb horen klagen. 😉

Wel jammer dat de twee pendelbussen die voorzien waren om de collega’s na het feest naar metrostation Erasmus te brengen al om vier uur in de namiddag vertrokken. Dat maakte dat er opeens een massale uittocht was van collega’s, die allemaal graag nog wat langer hadden willen blijven plakken. Zeker omdat de speeches langer geduurd hadden dan voorzien (niet die van mij, het was de grote baas zelf die voor het uitlopen van het programma had gezorgd). Volgende keer de uittocht in twee shiften organiseren!

Gelukkig kon ik naar goede gewoonte weer naar Leuven meerijden met de grote baas zelf en werd ik, ongetwijfeld voor de allerlaatste keer mooi aan mijn deur afgezet. Toegegeven, onze baas heeft alles behalve een volmaakt parcours gereden in ons bedrijf en zijn passage, die gepaard ging met een zeer grondige reorganisatie, zal niet licht vergeten worden, maar ik ga hem en zijn rare trekjes toch wel missen. Uiteindelijk kwamen wij op menselijk vlak altijd goed overeen en koester ik fijne herinneringen aan de vele autoritten samen.