In een opwelling van stoerdoenerij besloten mijn vriend en ik met de blue-bike naar Dumon te fietsen om daar samen te dineren met onze vrienden. De afstand op zich daar draaien we allebei onze hand niet voor om, maar boy, het was toch een tikkeltje kouder dan ik verwacht had. In de helft van onze rit begonnen met voeten pijn te doen van de kou en mijn wangen te prikken. Geen slimme beslissing dus, zeker niet omdat we heel die weg ‘s nachts nog eens zouden moeten terug fietsen.

Eens binnen bij Dumon warmden we gelukkig snel weer op door ons fijne gezelschap, het heerlijke eten en de rondom fantastische bediening. Toevallig was mijn oud-collega ook daar, heel fijn om haar persoonlijk te kunnen feliciteren met haar nieuwe job en even te kunnen bijpraten. Naarmate de avond vorderde en de glazen steeds bijzonder gul werden bijgeschonken, raakten we naar goede gewoonte steeds meer aangeschoten. En die laatste twee drankjes op kosten van de zaak waren er wellicht te veel aan. Maar we zijn wel heel nieuwsgierig om te proeven van de Portugese wijn van Maria Cristina die we kochten!

Hapjes:

Consommé bospaddestoelen, gerookte eendenborstfilet, oesterzwam, koriander, postelein:

Sint-Jacobsvruchten, crème van pastinaak, buikspek, bloedappelsiengel, zacht mosterdsausje, cress:

Reefilet, aardappelgratin, pompoen, jagersaus, spruitjes, crème van gepofte rode biet:

Karamel peer:

En ja, op de terugtocht had ik helemaal geen last meer van de kou. Al staan de details mij niet meer echt fris voor de geest. 😉