Genoten van ons laatste ontbijtje op de boerderij. Deze keer liet de boer ons een blauwe tomaat proeven. Lekker!

Vandaag rijden we opnieuw richting kust, bestemming Sagres met een korte tussenstop in Vila do Bispo. Onderweg zien we op verschillende plaatsen sporen van bosbranden. Kan ook moeilijk anders met deze temperaturen.

Ons tussenstopje in Vila do Bispo loopt af met een sisser: het mooie kerkje waar onze reisgids zo lovend over sprak, is gesloten. Ach ja, dan maar verder naar Sagres, waar we uiteraard te vroeg aankomen om te kunnen inchecken. We laten we onze valiezen achter bij onze vriendelijke gastvrouw in Casa Maré en rijden meteen verder naar ons eerste strand van Sagres: Prainha das Poças. Sagres is immers bekend om de mooie stranden met stevige golven, een surfersparadijs, dus. Al laten de golven op Prainha das Poças het wat afweten vandaag.

Aan het gerommel van onze magen te horen, is het tijd om op zoek te gaan naar een plek om middag te eten. Op goed geluk komen we in de Portugese versie van de Wasbar terecht: Laundry Lounge Sagres is een hippe plek met internationale uitstraling en lekkere caipirinha. En ja, het stikt er van de bruingebrande surfers die er hun was komen doen. Niet dat je mij hoort klagen. 😉

Na het middagmaal rijden we verder naar Cabo de São Vicente. En amai, we worden letterlijk én figuurlijk van onze sokken geblazen. Door de stevige wind die er staat, maar ook door het prachtige uitzicht vanaf de 60 m hoge kliffen. Cabo de São Vicente is het meest zuidwestelijke punt van het vasteland van Europa. We voelen voluit de kracht van de Atlantische oceaan die zich uitstrekt zover we kunnen zien. Deze plek heeft een geschiedenis die helemaal teruggaat tot in het Neolithische tijdperk. Sinds de 15de eeuw is deze kaap een belangrijk oriëntatiepunt voor schepen en de huidige vuurtoren zou met zijn bereik van 95 km de beste van Europa zijn. We hebben echt het gevoel dat dit het einde van de wereld is. Indrukwekkende plek.

Iets minder poëtisch, maar wel goed gevonden: langs de weg die naar het uiterste puntje van de kaap leidt, staan een paar fastfood trucks opgesteld. Bij één van de trucks kan je de Letzte Bratwurst vor Amerika kopen. Ja, slimme marketing, ik weet het, maar we kunnen de verleiding niet weerstaan om zo’n Bratwurst te kopen. De bediening is in het Duits en we krijgen er zowaar een certificaat bij! En de braadworst is zelfs lekker!

Na nog een kleine wandeling op de kliffen rijden we opnieuw richting Sagres voor een kort bezoekje aan Fortaleza do Beliche, dat eigenlijk gesloten is, maar wel een mooie plek is om wat fotootjes te nemen. Wel jammer dat er nog steeds smog in de lucht hangt van de bosbranden.

Tijd om een bezoekje te brengen aan één van de bekende stranden van Sagres. We dalen via een trap af naar Praia do Beliche en maken een mooie wandeling over het zalig zachte zand. We wandelen tot aan een aantal grotten die door erosie uitgesleten zijn in de kliffen. Hoewel er overal bordjes staan die waarschuwen voor het instortingsgevaar, zitten veel mensen vlakbij of zelfs onder overhellende rotsen. Wij besluiten er toch maar niet te lang te blijven rondhangen. Je weet maar nooit….

Onze volgende stop is Fortaleza de Sagres. Een zeer groot fort waar de wind vrij spel heeft. Het fort zelf vond ik eerlijk gezegd niet zo spectaculair, maar vanaf de kliffen hebben we een mooie uitzicht op Praia da Mareta en Praia do Tonel, waar windsurfers en kitesurfers hun beste kunstjes boven halen.

Ondertussen is het al bijna zes uur, tijd om in te checken in het hotel. Bij aankomst moeten we even wachten, want er is niemand. Gelukkig komt de eigenares snel opdagen met twee grote zakken vol met boodschappen. We frissen ons even op in de kamer en besluiten dan te genieten van een vroeg avondmaal, omdat we graag om 20.24u de zonsondergang op Cabo de São Vicente willen halen. We belanden bij Estrela do Mar, een gezellig vissersrestaurant dat duidelijk in familiehanden is. We bestellen een cataplana de tamboril (een traditioneel gerecht met zeeduivel geserveerd in een metalen pot). Omdat we nog een autorit voor de boeg hebben, houden we het bij een half flesje vinho verde. Terwijl we van ons overvloedig visgerecht genieten, zien we op de tv beelden van de branden bij Castro Marim, waar we nog niet zo lang geleden waren. Een drama voor de inwoners van dit sympathieke gehucht.

Om 19.50u vertrekken we met de wagen naar Cabo de São Vicente. Dat blijkt toch iet of wat te nipt gerekend, want we staan zowaar in de file om de zonsondergang op het meest zuidwestelijke punt van het vasteland van Europa te kunnen bewonderen. We hebben weinig keuze buiten onze wagen parkeren achter een lange, lange rijandere auto’s. Om de zonsondergang niet te missen, banen we ons op een drafje een weg door de stekelige vegetatie naar de rand van de kliffen. Al een geluk dat ik mijn wandelschoenen aan heb en niet mijn flipflops.

Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat er zo massaal veel volk op die zonsondergang zou afkomen, maar overal rondom ons zien we verspreid op de kliffen mensen met pizza’s en flessen wijn. Met het zakken van de zon daalt ook de temperatuur. En ik ben heel blij dat we zo vooruitziend geweest zijn om onze fleeces mee te nemen. Ik zie veel mensen in zomerkleedjes en t-shirts bibberen van de kou. De zonsondergang valt iet of wat tegen. Er is geen enkel wolkje in de lucht en de haze die er hangt van de bosbranden kleurt de lucht eentonig oranje. Ik moet toegeven dat ik al betere zonsondergangen heb gezien in mijn leven.

We blijven niet lang hangen nadat de zon is ondergegaan en sluiten aan bij de lange rij wagens die terug naar Sagres rijden. We parkeren onze wagen in de buurt van Casa Maré en wandelen te voet naar het centrum van Sagres. We slagen er tot onze eigen verbazing in binnen te geraken in de duidelijk immers populaire Dromedário cocktail bar, die stampvol zit. In eerste instantie is er geen zitplek voor ons, dus staan we recht vlakbij de bar in de hoop dat er een plek vrijkomt. Ondertussen bestellen we alvast een cocktail. En jawel, het geluk is aan onze kant: het ouder koppel dat een zitplek aan de bar heeft, rekent af en vertrekt. Hoera! Er is geen betere plek om te zitten in een cocktailbar dan aan de bar vlakbij het spektakel.

We maken kennis met het Brits koppel dat met hun zoon en dochter naast ons aan de bar zitten. Blijkt dat het ganse gezin expats zijn die in Overijse wonen. It’s a small world! Opvallend: noch de vader, noch de moeder spreken na jaren in België gewoond te hebben ook maar één woord Frans of Nederlands. Enkel de dochter spreekt een klein beetje Frans. Als ik ooit nog eens een poging onderneem om te emigreren naar een ander land, zal ik er toch voor zorgen dat ik me uit de slag kan trekken in de landstaal!

De bartenders laten zich ondertussen van hun beste kant zien en halen allerlei trucjes uit bij het bereiden van de cocktails. De bartender vraag of we hen vertrouwen om een cocktail voor ons te mengen. Uiteraard! Wij houden wel van een verrassing. Hij stelt een paar vragen (o.a. wat ons favoriete fruit is) en mengt dan iets voor ons allebei. De cocktails zijn zeker lekker, maar jullie kennen mijn mantra ondertussen. Er gaat gewoon niks boven de échte klassiekers!

Terwijl we van onze cocktails aan het genieten zijn, raak ik aan de praat met een Portugees die komt bestellen aan de toog. We hebben echt een tof gesprek. Als afsluiter raadt hij ons aan te gaan eten bij A Sereia in de haven van Sagres. Ik noteer zijn suggestie en dan besluiten we ons plekje toch maar af te staan aan andere gegadigden. Als we hier nog een paar cocktails drinken, zullen we morgen zeker met een houten kop opstaan. Al moet ik zeggen dat ik wel zin had om te blijven plakken… Dikke aanrader voor wie van sfeer en lekkere cocktails houdt.