Terwijl ik vrijdag op kantoor de laatste dringende e-mails beantwoordde, spoorde mijn vriend naar Brussel om mij aldaar te vervoegen. In pre-coronatijden had ik erg genoten van Bright Brussels en deze vrijdagavond wilde ik diezelfde ervaring graag met mijn vriend delen.

Alvorens op zoek te gaan naar de lichtkunstenwerken in de Brusselse straten, vulden we onze magen bij Wolf, mijn favoriete food court in Brussel. Ik startte de avond met wat oesters en bubbels, want, ja, waarom niet? Vervolgens genoot ik van een heerlijke Syrische schotel met lamsvlees van My Tannour. Amai, ongelooflijk hoe zalig zacht en sappig dat gerookt lamsvlees was! Gewoonweg geweldig! Mijn vriend die een burger had besteld, keek ietwat afgunstig naar mijn keuze.

Na onze maaltijd duffelden we ons goed in om de koude te trotseren. Al een geluk dat het niet regende! En ja, Bright Brussels toonde een paar zeer knappe werken, maar als ik eerlijk moet zijn: ik vond de editie van 2020 beter. Misschien stond ik toen meer open voor de verwondering die sommige van de kunstwerken opriepen. Of misschien heb ik ondertussen al te veel van dat soort lichtprojecties gezien om nog echt onder de indruk te zijn. Sommige werken waren ook helemaal mij ding niet. (Ceci n’est pas du cinéma vond ik zelfs hemeltergend slecht, wat een triestig eerbetoon aan de Belgische film.)

Maar goed, ik laat jullie graag meegenieten van de werken die mij het meeste aanspraken.

Diving in the sea of colors – Daniel Margraf:

Het muziekinstrumentenmuseum:

Kinectic Perspectieve – Juan A. Fuentes:

Hyperform – Antoine Goldschmidt & Colas Fiszman (al toonde de hyperform zich jammer genoeg nooit écht in volle glorie, ik denk dat de wind verkeerd zat):

Les Pikooks – Porté par le vent (Les Luminéoles in 2020 van dezelfde kunstenaar vond ik nóg indrukwekkender):

Drawn in Light – Ralf Westerhof (zeer poëtisch):

Sunflowers for Vincent Van Gogh – Ocubo:

Arboretum – 400 Coups (krijgt van mij de prijs voor de beste installatie van dit jaar):

Na een stevige wandeling door de Brusselse straten moesten mijn vriend en ik nog een klein sprintje uit onze vermoeide benen persen om onze trein te halen. De Ravensteingalerij die we als doorsteek naar het station wilden nemen, was immers afgesloten. Blijkbaar was er een elektrische wagen uitgebrand in de ondergrondse parking in de Ravensteinstraat. Gelukkig haalden we onze trein hijgend en puffend met nog nét een minuutje overschot. Just in time!