Op een voor een vakantiedag ongoddelijk uur opgestaan zodat we om 7.30u (8.30u Spaanse tijd) stipt aan de ontbijttafel kunnen zitten om toch zeker op tijd te zijn voor ons zipline avontuur. Maar: het full English Breakfast, inclusief bonen in tomatensaus, dat de vriendelijke dame ons serveert, zorgt voor een instant energy boost.

Na het ontbijt wandelen mijn vriend en ik te voet naar de ferry die ons van Portugal naar Spanje moet brengen. Uiteraard valt er niets of niemand te bespeuren wanneer we bij de Guadiana aankomen en we beginnen al te vrezen dat we ons zipline-avontuur op onze buik kunnen schrijven. Gelukkig krijgen we even later gezelschap van een vriendelijke Nederlandse dame die ons geruststelt dat de eerste ferry van de dag om 9u (10u Spaanse tijd) zou vertrekken. We raken aan de praat met de dame in kwestie en ze vertelt ons dat ze samen met haar man op een boot leeft. Zowel zij als haar man zijn ondertussen gepensioneerd en hebben het hectische leven in Nederland ingeruild voor het gezapige Portugese tempo. Daar valt iets voor te zeggen.

En kijk, de Nederlandse dame heeft gelijk, daar duikt zowaar een ferrybestuurder op die ons in een klein bootje naar de overkant van de rivier brengt. Door de rivier over te steken, maken we een sprong van één uur in de tijd. Het is nu 10.20u Spaanse tijd. Mijn vriend en ik melden ons na de oversteek meteen aan bij het kantoor van LimiteZero. Helaas, blijkbaar is er iets mis gegaan met mijn reservatie voor de zipline overtocht van 11u. De dame heeft wel onze gegevens doorgekregen, maar geen online betaling ontvangen, waardoor onze reservatie niet als bevestigd in het systeem staat. Ik check de verrichtingen op mijn mastercard en merk dat er inderdaad geen bedrag gereserveerd staat voor LimiteZero. We kijken superzielig en de dame verzekert ons dat ze om 11.20u voor ons een plaatsje heeft. We moeten dan wel meteen het bedrag voor de zipline contant betalen. We betalen (mijn vriend was gelukkig zo slim om genoeg cash geld mee te nemen) en brengen onze wachttijd al wandelend door in de straten van het pittoreske Sanlúcar de Guadiana, met uitzicht op Alcoutim aan de overkant van de rivier.

Stiekem hopen we toch iets vroeger de overtocht naar Portugal te kunnen maken, dus zorgen we ervoor dat we vóór 11u terug zijn bij het kantoor van LimiteZero. En ja, we hebben geluk, we mogen mee met een groepje dat om 11u gereserveerd heeft. We trekken ons harnas aan en krijgen elk een karabijnhaak mee. Het 4×4 busje dat ons naar de top van de heuvel brengt, zit goed vol, maar iedereen draagt braaf zijn of haar mondmasker, dus wat kan er misgaan, nietwaar? 😉

Op de top van de heuvel aangekomen, moeten mijn vriend en ik nog een paar minuten wachten en dan is het aan ons. Hangend in ons harnas zoeven we aan 80 km per uur van Spanje naar Portugal. Mijn vriend vertrekt eerst en ik volg vlak na hem. In een paar seconden overbrug ik hangend aan een zipline 720 meter en reis ik één uur terug in de tijd. Een fantastische ervaring die me meteen zin geeft om nog eens te gaan. Supertof! Heel blij dat ik mijn vriend heb overgehaald om dit te doen!

Het is vanaf de weide waar de zipline aankomt maar een paar minuten wandelen naar ons hotel en aangezien we pas om 12u Portugese tijd moeten uitchecken, hebben we nog tijd om een verfrissende duik in het zwembad te nemen. We checken uit, bedanken de vriendelijke bediende aan het onthaal en vertrekken naar onze volgende bestemming. Een mooie rit langs de Guadiana brengt ons naar Manta Rota. We rijden rechtstreeks naar Manta Guest om onze valiezen af te zetten. Onze kamer is spijtig genoeg nog niet beschikbaar.

Geen erg, we weten ons wel bezig te houden. We stappen opnieuw de wagen in en rijden naar Castro Marim voor een bezoek aan het middeleeuwse Castelo. Onderweg naar het Castelo van Castro Marim zoeken we een plekje om iets kleins te eten voor de lunch, want zo’n vroeg ontbijt heeft natuurlijk het nadeel dat je sneller honger krijgt. Een gunstige wind (en tripadvisor) brengt ons naar Cascas Tapearia, een tapaszaak gelegen op een charmant pleintje (allez, als je even abstractie maakt van de grote parking vlak naast het pleintje. We bemachtigen een leuk tafeltje, bestellen wat tapas en twee glazen witte sangria. De sangria is de beste die we tot nu toe al gedronken hebben. En amai, ook de tapas zijn om duimen en vingers af te likken: supervers en heel simpel bereid, maar wat een smaakbommetjes. We proeven de scheermesjes, de garnalen, de eendenham en uiteraard de octopus van de chef. En ja, stiekem bestellen we nog een heerlijk glas sangria.

Na dit uitstekend middagmaal rijden we goedgezind verder naar het Castelo van Castro Marim. We vinden vrij makkelijk een parkeerplaats in het stille dorpje Castro Marim en wandelen te voet verder naar de ingang van het Castelo. Binnen de muren van het Castelo bevinden zich een aantal constructies waarvan sommige gerestaureerd/gereconstrueerd zijn. We ontdekken zelfs een mini-archeologisch museum dat de vondsten van de opgravingen op deze site toont. Het uitzicht vanaf de muren van het Castelo op de zoutpannen rondom het dorp is het hoogtepunt van ons bezoek: prachtig. Veel bezoekers zijn er niet, maar wij zijn blij dat we deze bijzondere plek hebben kunnen zien. Al denk ik dat er nog wat werk aan de winkel is om van het Castelo een toeristische topattractie te maken.

Terug in de wagen rijden we naar Vila Real de Santo António, een gezellig stadje met een rechthoekig stratenpatroon, dat wat doet denken aan de Eixample wijk in Barcelona. We moeten wat zoeken om een parkeerplek te vinden, maar raken onze wagen kwijt aan de oever van de Guadiana. We wandelen een stukje langs de Guadiana die op dit punt erg breed geworden is. We zijn immers niet meer ver verwijderd van de monding. Mijn vriend en ik zijn net de bootjes in de jachthaven aan het bewonderen, wanneer we getuige zijn van een wreed bootaccident. Om de één of andere reden knalt een duidelijk gehuurde moterboot in volle vaart tegen een aantal aangemeerde boten. De inzittenden komen er met de schrik vanaf, maar er is op het eerste zicht wel wat schade aan de geraakte boten en de huurboot zelf. Het is niet duidelijk wat juist de oorzaak van het ongeval is, maar de mannen slagen er alleszins niet in aan te meren. Gelukkig komt er hulp van de verhuurders.

Tijd om uit te kijken naar een restaurant voor het avondmaal. We wandelen langs restaurant Sem Espinhas (wat ‘zonder graten’ betekent) dat een mooi terras en en menukaart heeft die ons aanspreekt. Spijtig genoeg kunnen we niet meer reserveren op het terras wegens al helemaal volzet, maar we hebben geluk: er heeft net een klant die een tafeltje binnen in het restaurant gereserveerd had, afgebeld. Een tafeltje aan het raam dan nog wel. We aarzelen niet en reserveren voor 19u!

Dat geeft ons nog een beetje tijd om een aperitiefje te drinken op het mooie centrale plein van Vila Real de Santo António. Terug in het restaurant starten we de maaltijd met de typische couvert hapjes gevolgd door een mooi bord met oesters. Als hoofdgerecht bestel ik polvo (octopus) in de hoop dat dit gerecht niet weeral uitverkocht is. Na een paar mislukte pogingen, is het geluk eindelijk aan mijn kant: jawel, er is nog octopus. De polvo wordt geserveerd met zoete aardappelpuree en is om duimen en vingers af te likken zo lekker. Mijn vriend heeft risotto besteld en die is ook zeer lekker, alleen wat aan de zware kant.

Na dit heerlijke avondmaal rijden we terug naar Manta Guest. Tijdens onze rit spotten we langs de kant van de weg flamingo’s. Cool. Op een tiental minuten rijden van Manta Guest krijgen we opeens telefoon van ons guesthouse met de vraag waar we blijven, want we zijn nog niet ingecheckt. Ik stel hen meteen gerust dat we er bijna zijn.

Na een goed gevulde dag, nemen we een heerlijke douche en kruipen na een goeie vrijpartij onder de lakens. Morgen is er weer een dag.