We naderen het einde van dit participatief traject om te komen tot een stadskunstwerk gewijd aan Georges Lemaître en de Big Bang. Nadat mijn enthousiasme in de helft van dit traject een kleine dip doormaakte, kan ik me nu opnieuw achter het resultaat zetten. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik akkoord ben met de opmerking van één van mijn mede-“opdrachtgevers”. Het is niet correct om te zeggen dat de deelnemers aan dit traject de touwtjes in handen hadden en hen als de opdrachtgevers voor dit kunstwerk te bestempelen. Het is de stad die opdrachtgever is en de deelnemers aan het traject mochten meedenken, maar werden toch ook zachtjes gestuurd in een bepaalde richting. Het lijkt me niet meer dan fair om dit openlijk toe te geven. Ik ben alvast benieuwd hoe de stad dit gaat aanpakken in de campagne over het kunstwerk. Het is ook best een cerebraal werk, dat behoorlijk wat uitleg nodig heeft om het concept goed te snappen. Erg benieuwd naar de reacties van mijn mede-Leuvenaars.

Oja, er waren heerlijke toastjes van Le Pain Quotidien!