Zaterdag veel te vroeg uit mijn bed gekropen. Wat in combinatie met een lichte kater zorgde voor een stevig ochtendhumeur. Gelukkig kon ik wat doezelen tijdens de rit naar Bokrijk en krikten de schattige nichtjes van mijn vriend mijn humeur weer op naar een normaal niveau. Zo’n lieve meisjes! Echt fijn om me te laten meedrijven op hun enthousiasme.

Bokrijk zelf was een pak hipper dan ik mij herinnerde, met moderne schermen en veel interactiemogelijkheden. Al moet ik zeggen dat de mensen die de oude ambachten toonden, nog altijd het meeste indruk maakten. Chapeau voor de weefster, de mandenvlechtster, de imker en vele anderen die met veel zorg en toewijding hun ambacht toelichtten aan de kinderen. Niet elke opstelling was even geslaagd: zo was het niet meteen duidelijk dat de containers die kunstig op elkaar gestapeld waren in de grote schuur eigenlijk de lange weg onder de aandacht moesten brengen die onze consumptiegoederen vandaag de dag afleggen. Ik begrijp dat men het contrast wilde maken met vroeger, toen de consumptieketen veel korter was, maar daarvoor moest je eerst een spel ontdekken dat wat verstopt achteraan stond. Wel zeer geslaagd: het kunstwerk dat vijf bekende landschappen van Bruegel aanvulde met een zesde vond ik echt prachtig.

Terwijl de kinderen broodjes bakten, veroverden de volwassenen een picknicktafel in Herberg Sint-Gummarus. We bestelden een soepje als middagmaal dat toch ietwat groter uitviel dan verwacht. Limburgse porties, zeker. 😉 Na de bakworkshop vervoegden de kinderen ons en jawel, net toen ze zich aan het installeren waren aan een aparte tafel niet ver van ons, barstte een regenbui los. Hun tafel had geen parasol, dus maakten we plaats op onze zitbanken en schoven we gezellig dicht tegen mekaar om samen onder de parasol te schuilen tegen de regen. Gelukkig was de bui vijf minuten later alweer gedaan en bleven we de rest van de dag gespaard van regen.

Ons wandeltempo lag niet erg hoog, want er was altijd wel iemand waarop we moesten wachten, maar mij persoonlijk stoorde dat niet. Uiteindelijk was het het samenzijn dat telde. We slaagden er zelfs niet in de wandeling doorheen het domein volledig af te maken en ook de speeltuin moesten we links laten liggen. Geen erg, hebben we nog een reden om eens terug te komen.

Na ons bezoek reed ik met de zus van mijn vriend mee naar hun ouderlijk huis, terwijl mijn vriend en zijn schoonbroer de barbecue gingen ophalen bij Atelier Eik. Mijn vriend en ik waren zo onder de indruk van de barbecue bij mijn broer en zijn vriendin, dat we de familie van mijn vriend graag wilden trakteren op deze heerlijkheden. Terwijl we wachtten op de terugkeer van de mannen, genoten we met de rest van de familie van een aperitiefje bij het verwarmde zwembad. Al moesten we wel opletten dat onze cava niet aangelengd werd met zwembadwater door het gespetter van een bende enthousiaste kinderen. 😉

De familiebarbecue viel bij jong en oud in de smaak en het was fijn om iedereen te zien smikkelen en smullen. De jongste van de hoop is maar liefst vier (4!) keer pastasalade gaan bijhalen. Dat noem ik een succes. En de flessen porto die we als cadeautje van onze Portugaltrip hadden meegenomen waren ook een schot in de roos.

Na een ietwat moeizame start, een succesvolle dag!