Amai, pittige dag vandaag.  Vooral de twee vergaderingen in de namiddag waren niet van de poes. Voor mij was het de eerste keer dat ik rechtstreeks met vakbonden aan tafel zat en amai, lang geleden dat ik mij nog zo aangevallen heb geweten. Ik vond het erg spijtig hoe zwart-wit de vakbonden alles voorstelden en hoe weinig bereidheid tot echt luisteren er van hun kant was. Nochtans had ik de vergadering goed voorbereid en kon ik al de verwijten die naar mijn hoofd geslingerd werden, perfect weerleggen. Heel moeilijk overleg waar ik echt geen fijn gevoel aan overhield.

Bijgevolg was ik al goed  opgewarmd voor de volgende vergadering die ik moest voorzitten. Een vergadering waarop zich een heel moeilijke discussie ontspon over de goedkeuring van de planning van een zeer complex project. Uiteindelijk slaagden we er niet in tot overeenstemming te komen en kon ik als voorzitter niet anders dan in het verslag laten notuleren dat één van de partijen het niet eens was met de voorgestelde planning. En dat terwijl ik nochtans erg veel moeite gedaan had iedereen rond de tafel te overtuigen van het belang van een realistische planning. Een wishful thinking planning, daar heeft volgens mij niemand iets aan.