Na alweer een uitstekend ontbijt, pakte ik mijn rolkoffertje, vereffende mijn schuld bij ‘t Hofke van Lingier en trok naar het appartement waar mijn vriendin en haar familie verbleven. De weersvoorspelling waren weer niet al te fameus, dus trokken de twee zussen en ik samen met de twee jongens, naar het Cartoonfestival, dat dit jaar sport centraal zette. Heel toepasselijk in het jaar van de Olympische spelen, uiteraard. En bij de actualiteitsgebonden cartoons voerde natuurlijk corona de boventoon.

Aan de inkom kregen we een zoekboekje voor de oudste jongen (11 jaar). De jongste (4 jaar) kan nog niet lezen en spreekt eigenlijk alleen maar Italiaans, dus die kwam gewoon mee voor de gezelligheid. Ik moet zeggen dat de inkleding van het cartoonfestival er serieus op vooruit gegaan is, sinds de laatste keer dat ik er was. De ruimtes waren altijd in een ander thema ingekleed en de cartoons werden op heel originele manieren gepresenteerd. Gelukkig, want zo had de kleinste ook vanalles om naar te kijken.

Na alle cartoons van de zoektocht gevonden te hebben, was het lunchtijd. We hadden een tafeltje gereserveerd in het Cafécultuur van Cultuurcentrum Scharpoord. Ik bestelde, hoe kan het ook anders, een stevige portie mosselen en we genoten met ons vijven van elkaars gezelschap.

Op de terugweg kregen we de voorspelde regen over ons heen. Al was het gelukkig maar een mals buitje dat amper een paar minuten duurde. Eer dat we onze regenjassen aan hadden, was het al bijna weer voorbij. Al durfden we het lot niet te veel te tarten en besloten we de rest van de namiddag spelletjes te spelen op het appartement. Op de terugweg naar het appartement kochten we nog een ijsje bij Glacier de la Poste. Kwestie van voldoende suikers te hebben om ons op de spelletjes te storten.

Rond half vijf stapte ik op de trein in het station van Duinbergen en nam ik na een fijn weekend afscheid van mijn vriendin. Hopelijk volgend jaar weer!