De weersvoorspellingen voor dit Onze-Lieve-Heer-Hemelvaartweekend waren op zijn zachtst gezegd redelijk twijfelachtig. Als in regen, regen, regen en nog wat meer regen. Wat een contrast met vorig jaar toen het wel leek alsof de zon niet kon stoppen met schijnen! Enfin ja, ik ben uiteraard blij voor de plantjes, die duidelijk snakken naar wat extra water. En hopelijk helpt dit om onze watervoorraden weer wat aan te vullen.

Maar goed, wij hielden bij ons vertrek donderdag de KMI-app angstvallig in de gaten en kozen ons aankomstmoment zo dat de regenbuien van de middag net achter de rug zouden moeten zijn. En ja, voor één keer klopten de voorspellingen min of meer. Net op het moment dat we onze Cambio parkeerden voor Aquavert in Templeuve vielen de laatste regendruppels uit de hemel.

We werden erg vriendelijk onthaald door de uitbater van de spa et chambres d’hôtes, die aan de overkant van de straat woonde. Mijn vriend had echt wel een pareltje ontdekt. Mooi ingerichte kamers (met zoveel decoratie-objecten dat ik er niet graag zou kuisen), inclusief een zeer ruime en comfortabele badkamer en bovendien konden we gebruik maken van de leefruimte en de keuken (met grote frigo om onze van thuis meegebrachte flessen wijn af te koelen). Alleen jammer dat er geen microgolf was om eten op te warmen. Geen erg, we zouden ons wel redden!

Na onze spullen in de kamer en de wijn in de koelkast gezet te hebben, vertrokken mijn vriend en ik naar het startpunt van de wandeling die ik had uitgekozen, vlakbij de kerk van het charmante Mont-Saint-Aubert (de heuvel en het dorp hebben dezelfde naam). Met een poëtische naam als ‘wandeling van de dichters van de zonsondergang‘ waren onze verwachtingen hoog gespannen. We vertrokken langs de Weg van de Dichters waaraan de wandeling duidelijk haar naam ontleende. De traptreden bestonden uit stenen met gedichten in gegraveerd. We wandelden doorheen uitgestrekte velden met hier en daar een boerderij erin. De prachtige wolkenluchten verhoogden het gevoel van ruimte alleen maar. Wat een weidse landschappen. Zalig!

Maar hét mooiste gedeelte van de wandeling bracht ons op een smal bospaadje dat kronkelde door een bos bezaaid met daslook. Wandelen omringd door ontelbare witte bloemen waaruit een geur van look opsteeg, het was een bijzondere ervaring.

Aangezien het een vrij korte wandeling was, hadden we nog zeeën van tijd over voor het avondmaal. Ik had via The Fork om 19u gereserveerd bij Les jardins du Patio’nément en het was pas 17u. Dus zochten we een terrasje om iets te drinken. Lang moesten we niet zoeken. Op de top van de 147 meter hoge Mont Saint-Aubert waren meerdere eet- en drinkgelegenheden met een groot terras en prachtig uitzicht op de Scheldevallei en Doornik. Op de helling was een betonnen bobsleebaan gebouwd. Toegegeven, niet meteen verwacht om hier zoiets aan te treffen.

We belandden op het terras van L’Ancienne Poste et Les Pélerins en bestelden een aperitiefplank om de eerste honger te stillen. Jawadde, we hadden de hoeveelheid aan kaas, charcuterie en aperitiefhapjes iet of wat onderschat. Na deze plank en een grote sangria met vers fruit had ik niet meer veel ruimte over voor het avondmaal…

We kregen het een beetje koud, daar stil zittend op onze heuvel en beslisten dan maar een beetje vroeger naar Doornik terug te rijden. Als Les jardins du Patio’nément nog niet open was, zouden we wel een wandeling in de buurt maken. Het was een beetje een zoektocht om het restaurant te vinden. We dachten allebei dat we in iemands tuin stapten, maar kijk, daar dook het restaurant op. Zeer toepasselijk gelegen in een prachtige tuin. Gelukkig kregen we een tafeltje toegewezen dat redelijk beschut lag achter een haag en stond er vlakbij ons een terrasverwarmer, want het weer was toch net iets kouder uitgevallen dan verwacht. Al dik spijt dat ik geen nylon kousen had meegenomen…

Het terras was een grappig geheel van doe-het-zelf inspanningen. Typisch Belgisch bricoleerwerk. 😉

De cocktail van het huis (die ik jammer genoeg niet zo lekker vond, dus mijn vriend mocht er twee drinken). Ik denk dat er campari of iets gelijkaardigs in zat.

De prachtige tuin, waarvoor het nu helaas nét iets te fris was:

Omdat mijn aperitiefhapjes nog niet helemaal verteerd waren, hield ik het bij een slaatje met falafel, bulgur, selder en artisjok. Mijn vriend zag het zitten nog twee stevige lamsbouten te verorberen.

En kijk eens wat er kwam overvliegen tijdens onze maaltijd. De honden in de buurt werden helemaal lek. Super lang geleden dat nog eens een luchtballon zag!

Na de maaltijd keerden we terug naar onze B&B voor een rustige avond met Netflixfilmpjes op het grote scherm. Fijn om met zijn tweetjes wat te kunnen ontspannen na al die drukke weken en maanden.