Toch handig zo’n blog. Dankzij de zoekfunctie kon ik pijlsnel achterhalen dat ik een kleine vier jaar geleden ook een afscheid vierde met collega’s op het terras van Humphrey. Ditmaal zat ik echter met drie andere dames aan tafel om afscheid te nemen van een sympathieke collega die ik in het verleden nog zelf geselecteerd heb. Ondertussen al vijf jaar geleden, niet te geloven… Ik zie haar nog zó voor me zitten tijdens dat sollicitatiegesprek en nu slaat ze haar vleugels uit en kiest ze resoluut voor een andere richting. Mooi om te zien hoe ze gegroeid is de jaren dat ze bij ons gewerkt heeft.

Het weer zat niet echt mee, gelukkig hield de terrasoverkapping ons droog terwijl de regen over Brussel neerdaalde. Ondanks het feit dat er amper drie tafeltjes bezet waren op het terras, moesten we bijna drie kwartier (vijfenveertig minuten!) wachten op ons eten. Om dan te moeten vaststellen dat mijn collega’s amper drie asperges op hun bord gekregen hadden (en neen, ze hadden geen voorgerecht besteld). Was ik blij dat ik vis had besteld, want met drie asperges heb ik echt niet gegeten… Helemaal op het einde van de maaltijd kwam de ober vragen of mijn tafelgenoten nog wat extra asperges wilden. Euh, ja, uiteraard! Heel zuinigjes kregen ze elk nog één asperge. Sorry, maar voor zo’n minimaal gerecht is 22 euro echt te veel aangerekend, zelfs al kregen mijn collega’s daar een fancy broodje bij. Ik denk niet dat ik nog snel zal terugkeren naar Humphrey…

Tijdens de lunch volgden we met een half oog en oor het vragenuurtje dat ons bedrijf via teams organiseerde. Het was een ietwat saai onderwerp, dus veel misten we niet… We haalden herinneringen op en klonken op het succes van onze collega, die vooraleer aan haar nieuwe uitdaging te beginnen, eerst nog een taalcursus in Barcelona gaat volgen. JALOERS!

Gelukkig vulde de pasta van Convento Food die mijn vriend en ik ‘s avonds aten een beetje meer dan deze ietwat magere lunch.