Het laatste weekend van april had ik een kamer voor mijn vriend en mezelf gereserveerd in Le Cor de Chasse, de plek waar we in 2014 al eens genoten van een culinair topweekend. De omstandigheden waren zeven jaar later natuurlijk helemaal anders: geen gezellige restaurantervaring, maar wel een intiem diner op de kamer. Dat vervelende virus is namelijk nog niet volledig onder controle. Mijn vriend en ik waren alvast benieuwd of het diner op de kamer in de buurt zou komen van de fantastische culinaire ervaring van de vorige keer.

We vertrokken in Leuven rond een uur of elf, kwestie van optimaal te kunnen genieten van het voorspelde mooie weer. Terwijl mijn vriend onze Cambio met vaste hand richting Wallonië stuurde, zocht ik een wandeling die ons zou bezig houden tot het avondmaal. De Cirkwi wandeling van 15km met als ronkende titel ‘Grootste Landschappen’, sprak ons het meeste aan. We parkeerden onze Cambio op de vrijwel lege parking van het hotel en begonnen vol enthousiasme aan de wandeling.

Wellicht was ik iets té optimistisch toen ik besliste mijn panty’s thuis te laten, want het was bijzonder frisjes de eerste twee kilometers. Het stralende zonnetje werd tegengewerkt door een stevige noorderwind en het kippenvel stond op mijn blote benen. Gelukkig volgde al snel een eerste klim naar Pierre Haina, een natuurlijke rots met een hoogte van ongeveer drie meter en een hellingshoek van 60 graden. Vroeger werd deze rots jaarlijks witgekalkt bij een equinox en de megalieten in de vallei zouden parallelle lijnen vormen ten opzichte van deze rots. Waar of niet waar. Het uitzicht op de vallei vanaf de rots mocht er zeker zijn.

Na de klim naar Pierre Haina daalden we af naar ‘Le lit du diable‘, een verrassend klein bed voor zo’n gigantische ego als dat van de duivel. 😉

Al wandelend verorberden we onze picknick: twee wraps snel snel gekocht in de Delhaize Shop & Go in Leuven. Mijn vriend en ik hielden een strak tempo aan, want de wandeling zou volgens de beschrijving iets van een vier en een half uur duren en we moesten ten laatste om 18u terug zijn om in te checken in Le Cor de Chasse. Geen erg, dat hoge tempo was ideaal om ons warm te houden.

Ik moet zeggen dat ik enorm genoot van de wandeling. De streek rond Wéris is prachtig en we kwamen tijdens onze wandeling tot onze verbazing amper een levende ziel tegen. Bijzonder coronaproof! Wat een goede keuze om hierheen te trekken!

We genoten van de prachtige glooiende landschappen, de bloeiende bomen en de zon op ons gezicht. We staken twee maal de Aisne over en net toen we ons de bedenking maakten dat we stevig voor op schema zaten, kwamen we in Fanzel een établissement tegen dat cava en andere dranken op de kaart had staan voor ‘take-away’. Ik zet de take-away bewust tussen haakjes, want de West-Vlaamse eigenaars hadden statafels voorzien en onze cava kwam in een glas. Mijn vriend en ik waren de enige klanten, dus we voelden ons bijzonder veilig. En ja, toen de vriendelijke West-Vlaamse dame voorstelde om een portie kaas te serveren, konden we natuurlijk geen neen zeggen. En zo bezochten mijn vriend en ik in een klein gehucht in Wallonië ons eerste terras van 2021.

Bij de start van de wandeling waren mijn vriend en ik wat tegen mekaar aan het grommelen dat, in tegenstelling tot wat de webpagina beweerde, de route helemaal niet goed was aangegeven. Tot we een paar kilometer later plotseling in de gaten kregen dat we wel heel veel confetti op onze weg tegen kwamen. Bleek dat heel de route gemarkeerd was met toefjes confetti alhier en aldaar. Bijzonder…

Op het einde van de tocht ontdekten mijn vriend en ik de steengroeve waarvan de megalieten van Wéris afkomstig zijn. Een plek die geschiedenis uitademde. Zeer indrukwekkend.

Zelfs inclusief de culinaire stop in Fanzel waren we nog ruimschoots op tijd voor de check-in bij Le Cor de Chasse. En jawel, het was te verwachten: ondanks de koude noorderwind had de zon ons flink te pakken gehad. Al een geluk dat we ons ingesmeerd hadden, want anders waren we waarschijnlijk zo rood als een kreeft.