De weersvoorspellingen voor zondag waren gewoon té goed om binnen te blijven, daarom spraken we af met onze vrienden uit Heverlee en hun vier zonen. En als jullie nu denken, tiens, 2 + 6 = 8 en 8 <> 4. Dan hebben jullie overschot van gelijk. Mijn vriend en ik zijn de huidige regels kots- en kotsbeu. Dus proberen we een soort van gulden middenweg te vinden: enkel in de buitenlucht met mensen afspreken en voldoende tijd laten tussen de verschillende afspraken in.
Ik had op voorhand een aantal suggesties voor wandelingen naar onze vrienden gestuurd en zij kozen voor de Mollekensbergwandeling. Ideaal, want op fietsafstand van Leuven. Meteen een reden om onze blue-bikes nog eens van stal te halen. Het was zó warm dat ik na een paar kilometers fietsen mijn lichte tussenseizoenjas uitspeelde. Totaal overbodig op deze prachtig zonnige dag.
We parkeerden onze fietsen aan de Maria-Hemelvaartkerk in Winksele en wachtten daar op onze vrienden. De jongens waren alvast erg blij om ons weer terug te zien. En ik ben altijd onder de indruk van de intelligente gesprekken die we met die jongens hebben. Zo wist de jongste ons te vertellen, nadat we een kappelletje gepasseerd waren, dat Pater Damiaan in 2009 heilig verklaard werd. Daar moesten wij oude mensen toch even wikipedia voor boven halen. Ach, hoe jaloers ben ik op die jonge hersenen die als een spons alle info rondom hen absorberen.
Hét letterlijke en figuurlijke hoogtepunt van onze wandeling was de Mollekensberg. Prachtige plek en het moet daar nog mooier zijn als de bomen opnieuw met een groen bladerdek getooid zijn. De jongens klommen in de bomen terwijl de volwassenen bijpraatten en genoten van zoveel jeugdig enthousiasme.
Het interessantste deel was dan weer onze passage langs de alternatieve leefgemeenschap Bereklauw. De jongens vonden het maar raar en ik zou er zelf nooit kunnen leven, maar ik heb wel respect voor mensen die op zoek gaan naar een alternatieve manier van samenleven en zich zo willen onttrekken aan onze dagdagelijkse ratrace. Een ratrace waarbij steeds meer mensen noodgedwongen moeten afhaken.
Na de wandeling hadden we allemaal zin in een ijsje. Enige probleem: op heel de wandeling in de verste verte geen ijsjeszaak te bespeuren. Dus besloten we richting Leuven centrum te trekken en op een bank op het Hooverplein te genieten van ons eerste ijsje van 2021, afkomstig van ‘t Galetje.
Tja, regels aan je laars lappen is één ding, maar klagen dat de coronacrisis maar blijft duren is een ander. Ik ben tal van dingen meer beu dan die regeltjes, eerlijk gezegd.
Ik hoop alvast dat mijn geklaag nogal meevalt, want, mocht dat niet duidelijk zijn, mijn vriend en ik proberen echt het beste van de huidige situatie te maken. Maar dat neemt niet weg dat ook bij ons de coronamoeheid toeslaat.
Ik heb het eerlijk gezegd heel moeilijk met het zien van grotere groepjes – zo komen we er genoeg tegen op onze wandeling, pintje bier of dampende beker in de hand, al wandelend. Wij zijn zo braaf en spreken flink af met telkens maar twee vrienden tegelijk, terwijl we ook liever een keer met z’n zessen zouden gaan wandelen. Maar ik snap dat afstand houden dan moeilijker is (met vier op smallere boswegen is dat al ambetanter en let ge er al minder op) dus ik hou me er aan. Over een paar maanden kunnen we hopelijk weer met z’n allen van barbecues doen. Nog ff op de tanden bijten. Maar, en ook dat snap ik, ik ben een introvert en heb sowieso minder behoefte aan veel menselijk contact dan jij 😉 En ‘t is nog iets anders dan lockdown party’s.
Om met een blije noot te eindigen: heel leuk om al die mij zo vertrouwde plekjes terug te zien! ‘t Was daar tot een dik jaar geleden mijn “achtertuin” en ik mis het nog dikwijls
‘t Is natuurlijk lastiger als je wil afspreken met een gezien met vier kinderen, he. Wij missen onze vrienden én hun kinderen. Gelukkig mogen we vanaf maandag weer met tien personen buiten afspreken!
ooh dat ijsjessmoeleke !