Geen al te beste nacht gehad. Vlot in slaap gevallen, maar dan veel te vroeg wakker geschoten en niet meer terug in slaap kunnen vallen. Zelfs niet met een podcast in mijn oren. Waarschijnlijk zorgen om mijn plantjes. Dat druppelsysteem dat ik last minute voor deze reis kocht, druppelt veel te snel. Ik vermoed allemaal dode planten aan te treffen bij mijn terugkomst…

Mijn vriend en ik pakken de laatste zaken bijeen en vertrekken een trein vroeger dan gepland naar Mechelen. Voor onze vakantie in Bretagne hebben we beroep gedaan op een huurwagen van Cambio. Ik wist dit zelf niet, maar je kan als Cambio-lid ook voor langere tijd een wagen huren. Omdat we toch bijna drie wekend intensief van deze wagen gebruik zullen maken, reserveerde mijn vriend een iets groter exemplaar dan de standaard Cambio. Helaas waren er in Leuven geen grotere wagens beschikbaar, dus moeten we eerst met valiezen en rugzakken de trein op naar Mechelen alvorens aan onze roadtrip te kunnen beginnen.

Gelukkig verloopt de treinrit vlot en op een paar minuten stappen van het station vinden we de Cambio wagen. Mits wat wringen (en het platleggen van één van de zetels achteraan) krijgen we onze twee grote valiezen in de wagen en weg zijn we! Oef! Want tot op het allerlaatste moment, vreesde ik dat het coronavirus roet in het eten zou strooien en dat ik alle boekingen zou moeten annuleren. We voelen ons pas echt op ons gemak wanneer we de Franse grens over zijn. Nu kan de vakantie echt beginnen! Duimen maar dat Frankrijk niet opnieuw in lockdown gaat en we onze plannen kunnen aanhouden.

Na onze eerste tankbeurt ergens in Frankrijk, kopen we wat koffiekoeken en een cookie (voor mij) om ons energieniveau op krikken. We zijn immers al vroeg op weg. In de winkel bij het tankstation kopen we wat natte doekjes om het interieur van de wagen schoon te maken. De cambio is immers niet erg proper. Wel proper: de Franse toiletten. Wat een verschil met de horrortoestanden die ik mij uit mijn kindertijd herinner.

Voor het middagmaal rijden we de autosnelweg af en volgen op goed geluk de aanbevelingen van Tripadvisor om uit te komen bij l’Auberge De Fouilloy in het gelijknamige dorpje Fouilloy, dat zich letterlijk in the middle of nowhere tussen de velden vol met hooibalen bevindt. Ik maak er voor het eerst kennis met ficelle Picarde, een lokale specialiteit met hartige pannenkoek. Als hoofdgerecht ga ik voor de paella, niet echt een streekgerecht, maar wel lekker en zo royaal dat ik mijn portie zelfs niet op krijg. Voor deze copieuze tweegangenlunch betalen we slechts 14,90 euro. Een spotprijsje.

We zetten onze tocht verder naar Dinard en luisteren onderweg live naar de persconferentie van de nationale veiligheidsraad die de verwachte verstrenging van de maatregelen aankondigt. Net op tijd ontsnapt naar het buitenland!

Onderweg krijgen we een beetje regen over ons, maar naarmate we Dinard naderen, wordt het weer beter. We genieten van de mooie landschappen rondom ons en ik ben blij dat ik naast zo’n goeie chauffeur mag zitten.

Rond 18.30u komen we aan in Dinard. Hotel Altaïr heeft geen parkeerplaatsen, dus placeren we onze wagen in een ondergrondse parkeergarage. Het onthaal (met mondmasker) is zeer vriendelijk en de uitbater biedt meteen aan om onze koffers naar boven te brengen (het hotel is gelegen in een mooie, oude villa en heeft geen lift). Aangezien beide koffers zwaar zijn, sleurt mijn vriend er ook eentje naar boven. Wat een helden!

Onze kamer is sober, maar ruim en de douchecabine is duidelijk recent vernieuwd en voorzien van alle mogelijke snufjes. Ik moet zeggen dat het hotel zeer goed meevalt, voor slechts twee sterren. Hierbij nog eens een dikke awoert aan reisbureau Caractère waarbij ik nog een voucher van zo’n 2500 euro heb, en die er niet in slaagden om mij een gepast voorstel voor Bretagne uit te werken. Het voorstel dat ze deden, kwam neer op een reis van slechts negen dagen en dat voor 500 (!!) euro per nacht. Serieus… Het kostte mijn vriend en mezelf twee uur rondsurfen om een vakantie van 18 dagen te boeken voor een gemiddelde prijs per overnachting van iets meer dan 100 euro.

Mijn vriend en ik droppen onze spullen op de kamer en maken een avondwandeling door het mooie Dinard. Het is bewolkt en een tikkeltje aan de frisse kant, maar daarop zijn we voorzien. We snuiven de geur van de zee op en genieten van de mooie uitzichten.

Voor het avondmaal vinden we een plekje op het terras van L’Abri des Flots, één van de restaurants ons aangeraden door de hoteluitbater. Aangezien ik niet veel honger heb na de copieuze maaltijd deze middag, bestel ik een voorgerecht met krab en meteen mijn eerste glas champagne van de reis, gevolgd door een wit wijntje en ja, waarom niet, nog een glas champagne om de maaltijd in stijl af te sluiten. Het eten is heerlijk en het is erg gezellig, maar mijn vriend en ik hebben zo onze bedenkingen bij het naleven van de coronamaatregelen. Het lijkt ons dat de tafels niets goed schoongemaakt worden bij het wisselen van de klanten en ook de menukaarten worden gewoon doorgegeven.

Nog een reden om voor een voorgerecht als avondmaal te kiezen: dan is er ruimte voor een ijsje. Snel online gezocht naar de beste ijsjeszaak van Dinard en jawel, het mojito-ijs bij Glaces Moustache was hemels!

Om ons eten te laten verteren maken we nog een avondwandeling in Dinard, we passeren een prachtige baai die vol met bootjes ligt en het chique sterrenrestaurant Pourquoi Pas, dat een zeer betaalbaar diner aanbiedt. Bij nader online onderzoek blijkt het restaurant helaas tot in september volledig volzet te zijn. Tja, deze reis is in alle opzichten een beetje improvisatie. Ik had noch de tijd, noch de energie om op voorhand uitgebreide opzoekingen te doen. Ik heb zelfs geen reisgids voor Bretagne gekocht. De echt culinaire hoogstandjes zullen we deze vakantie wellicht niet beleven, maar dat hoeft ook niet. We zijn al blij dat we er even tussenuit kunnen met ons tweetjes, na al die maanden lockdown.

We kruipen op tijd in bed, want we zijn moe van een ganse dag onderweg te zijn. Morgen is er een nieuwe dag.