Deze middag had ik afgesproken om te lunchen met één van de Leuvense ladies met wie ik regelmatig op stap ga. Omdat één of andere onverlaat last minute een vergadering om half twee in mijn agenda geboekt had, was de beschikbare tijd eerder beperkt. Vandaar dat we kozen voor het fastfood concept van Wagamama, een nieuwe aanwinst in de Brusselse autovrije Anspachlaan.

Het weer was iet of wat twijfelachtig, maar warm genoeg om buiten op het terras plaats te nemen. Ik ging voor de chili prawn + kimchee ramen en een positive juice (ananas, limoen, spinazie, komkommer en appel). Van de ramen had ik eerlijk gezegd beter verwacht. Om de website staat dat Wagamama werkt met verse noedels, maar ik vond de noedels toch verdacht veel op instant noedels lijken. En de soep was niet warm genoeg. Geen onverdeeld succes, gelukkig maakte de aanwezigheid van mijn fabuleuze vriendin veel goed. Ze vertelde honderduit over haar nieuwe hobby: potten bakken en ergens besefte ik dat het hoog tijd wordt om mijn eigen verwaarloosde hobby’s weer op te pikken. Waar is de tijd dat ik drie taalcursussen tegelijkertijd volgde?

Na het afrekenen merkte ik dat ik een gemiste oproep had van de grote baas. Ik vermoedde één of andere crisis, dus repte ik mij naar kantoor om snel terug te bellen. Maar kijk, ditmaal geen crisis, maar onverwacht groot nieuws. De voorbije weken heb ik niet alleen voor mijn eigen functie gesolliciteerd, maar ook meegedaan aan een interne bevorderingsprocedure. Een drietrapsprocedure met een intake-gesprek, een assessment en vervolgens een eindgesprek waarop ik een presentatie van mijn managementvisie voor de afdeling moest geven. Na het assessment via Microsoft Teams had ik het gevoel dat ik het wel ok gedaan had, maar over mijn eindgesprek was ik veel minder tevreden. Na het gesprek flitsten allerlei betere antwoorden door mijn hoofd en ik had me er al min of meer bij neergelegd dat ik de functie niet zou krijgen. Wat op zich geen ramp zou zijn, want ik doe mijn huidige functie supergraag.

Maar kijk, het kan verkeren. Mijn grote baas belde me om te melden dat ik geslaagd was voor de procedure en dat de bevordering voor mij was. Vanaf 1 januari mag ik mij dus afdelingshoofd noemen in plaats van teamverantwoordelijke en schuif ik een trede op in de hiërarchie van ons bedrijf.

Heel eerlijk: het was met een dubbel gevoel dat ik de felicitaties van mijn baas in ontvangst nam, want ik vind het erg jammer mijn huidige team, dat ik volledig vanaf de grond heb opgebouwd, achter mij te moeten laten. Niet dat we niet meer zullen samenwerken, want ik blijf in dezelfde afdeling, de afstand zal alleen iets groter worden. En dat de dag nadat ik zo’n fijn cadeau in ontvangst mocht nemen.