Ongeveer een week nadat ik had afgesproken met haar toekomstige ex-echtgenoot, hadden mijn vriendin en ik een date bij Bonsoir Clara. Kwestie van de neutraliteit hoog te houden en ook de andere kant van het verhaal te horen. Hoewel ik rationeel gezien weet dat er bij scheidende koppels veel opgekropte gevoelens naar boven komen en ik echt mijn best doe om beide kanten van het verhaal te zien, voelde ik dat mijn eerdere afspraak in Zaventem mij beïnvloed had. Hoe zeer je dat ook zou wensen, volledige neutraliteit bestaat niet.

Het eerste wat me opviel tijdens ons gesprek, was hoe anders mijn vriendin omging met de breuk. Waar haar bijna ex-echtgenoot vol met opgekropte woede zat, zag ik bij haar vooral veel verdriet, verdriet om het verlies van zoveel jaren samen. Verdriet ook, omdat de laatste jaren zo moeilijk waren geweest en ondanks haar inspanningen de brokken nu niet meer te lijmen waren. Heel bizar ook om uit haar mond bijna identiek dezelfde verhalen te horen als degene die mijn kameraaed mij verteld had, maar dan helemaal anders. De feiten waren ongeveer hetzelfde, de interpretatie die ze er beiden aan gaven verschilde dag en nacht.

Na onze avond samen wist ik dat het schip van hun relatie definitief gezonden was. Zo spijtig voor hen beiden dat het niet lukt om zo’n belangrijk hoofdstuk in hun leven op een beschaafde manier af te sluiten. ‘t Is een cliché, maar liefde en haat liggen zo verdomd dicht bij elkaar dat het soms beangstigend is.

Oja, het eten was lekker, uiteraard.

Huisbereide grijze garnalenkroketten met een coulis van schaaldieren:

Gebakken sint-jakobsschelpen, Mousse van zoete aardappel met notenolie, blanke boter met citroengras: