Hoe dat juist zo gekomen is, is mij niet geheel duidelijk, maar op de één of andere manier ben ik gebombardeerd geraakt tot mede-organisator van de afterworks, terwijl het eigenlijk altijd mijn collega is die de data prikt en de andere collega’s uitnodigt. Maar goed, ze consulteert mij wel altijd eerst om een datum te prikken en ze zet mijn naam mee onder de uitnodiging. Dat telt, zeker?

Zoals jullie uit bovenstaande kunnen afleiden, beperkt mijn taak als mede-organisator zich gewoonlijk tot het fysiek aanwezig zijn op de afterworks. Deze keer had mijn collega echter een evenement, waardoor ze niet om 16.30u in het Muntpunt Grand Café kon zijn. Dat maakte dat de taak om de collega’s te verwelkomen opeens mij te beurt viel. Nu moeten jullie weten dat het momenteel erg druk is op het werk (als in: bijna elke avond tot 23u werken om mijn achterstand in te halen) en ik gewoonlijk pas ten vroegste om 18u op zo’n afterwork opduik. Maar, goed, je bent mede-organisator of niet. Dus was ik plichtsgetrouw om 16.30u op post. Gelukkig doken de eerste collega’s pas rond 17u op, zodat ik toch nog een half uurtje kon werken.

De opkomst was iets minder groot dan anders (het zijn drukke tijden voor iedereen), maar aan de andere kant leerde ik wel weer een aantal nieuwe collega’s kennen. Uiteindelijk sloten we de avond af met een klein groepje van vier personen bij de Bia Mara. En hoewel ik vroeger gezegd zou hebben dat fish and chips niet echt mijn ding zijn, moet ik zeggen dat de Bia Mara stilletjesaan mijn hart aan het veroveren is. Wie had dat ooit gedacht?