Vandaag staat de langste rit van heel de reis op het programma: ongeveer vier uur en een half. Helaas is mijn broertje de voorbije nacht echt heel ziek geweest. Alle fijne symptomen van een voedselvergiftiging tegelijkertijd: diarree, overgeven en koorts. Wijselijk besluit hij het ontbijt over te slaan. Wat maakt dat we met ons drietjes zijn, op ons dakterras.

De oldtimer die ons naar Viñales zal brengen is de mooiste tot nu toe: een prachtige paars-witte chevrolet die blinkt als nieuw. We leggen aan de uitbater van onze casa en aan de chauffeur uit dat mijn broer heel ziek is en dat het wellicht nodig zal zijn om onderweg een paar noodstops in te lassen om de wagen blinkend proper te houden. De taxichauffeur is heel vriendelijk en geeft aan dat hij wel zal wachten tot we klaar zijn om te vertrekken.

In afwachting van ons vertrek beginnen we te puzzelen met onze bagage, die geraakt nét niet in de koffer van de oldtimer. Niets wat niet kan opgelost worden met een stevig stuk touw. 😉

Uiteindelijk voelt mijn broer zich goed genoeg en kunnen we toch rond 9u vertrekken zoals gepland. Zijn vriendin heeft hem volgepompt met immodium en motilium om de rit hopelijk zonder kleerscheuren door te komen. Wij duimen dat er niet te veel noodstops nodig zijn.

De taxichauffeur is echt heel begripvol voor de situatie. Regelmatig vraagt hij of hij moet stoppen. Gelukkig is dat voorlopig niet het geval. Onderweg zien we veel lifters langs de weg staan. Wanneer ze onze oldtimer zien aankomen, doen ze teken of ze niet mee kunnen (veel Cubanen hebben zelf geen auto en liften is een courante manier van zich verplaatsen). Onze auto zit echter al helemaal vol.

We lassen één pitstop in en zowaar: ze beschikken daar over een proper toilet. Moh! Het is een mooie, maar lange rit, die ons terug voert langs de buitenwijken van Havana. Maar eerlijk: meer dan vier uur met z’n drieën op de achterbank van een oldtimer zitten, comfortabel is dat toch niet.

De rit verloopt gelukkig zonder incidenten. Mijn broer voelt zich nog altijd erg mottig, maar het ergste leed lijkt geleden. Rond 14u komen we aan in Viñales. Onze Casa bevindt zich in een wijk waar de straat uit verhard zand bestaat, maar de eigenaars zijn heel vriendelijk en de kamers zijn sober, maar proper. De eigenaar geeft ons een ganse uitleg over de bezienswaardigheden in Viñales. Uiteraard volledig in het Spaans. Toch blij dat ik een aantal jaar Spaanse les achter de kiezen heb.

Mijn broer voelt zich niet goed genoeg om samen met ons op zoek te gaan naar een bescheiden middagmaal. Hij blijft achter in de kamer, terwijl wij naar het restaurant gaan dat onze gastheer ons heeft aangeraden. Er blijkt echter een technisch probleem te zijn, waardoor het restaurant gesloten is. We komen net op hetzelfde moment bij het restaurant aan als een groep toeristen. De uitbater van het restaurant biedt aan ons naar een andere plek te brengen en ook onze gastheer dringt erop aan dat we de groep volgen.

Uiteindelijk zouden we door onze ervaring in Havana wijzer geworden moeten zijn, maar goed, we komen dus weer in een restaurant terecht waar we te veel betalen voor een simpel broodje (6 CUC). Gelukkig is de rum er wel goedkoop!

We gaan op zoek naar een plek om geld af te halen, wat verrassend vlot lukt. Viñales is duidelijk een populaire toeristenbestemming. We kopen een hoedje voor de vriendin van mijn broertje om haar bleke velletje te beschermen tegen de felle Cubaanse zon. Vervolgens keren we terug naar het hotel om mijn broertje op te halen die zich ondertussen wat beter voelt. Gelukkig maar, want ik had in mijn hoofd al een hoop Spaanse zinnetjes zitten oefenen om samen met hem naar de dokter te gaan.

We gaan samen iets drinken in de hoofdstraat van Viñales. De hoofdstraat is één lange aaneenschakeling van restaurants die zich allemaal in mooie historische panden met aan de voorkant overdekte galerijen bevinden. Op goed geluk komen we in restaurant Cubar terecht met een erg gezellige binnentuin. Ik bestel me eerst een daiquiri frappé en vervolgens een whisky sour. Beide cocktails zijn werkelijk uitstekend. We zijn ongeveer de enige klanten en we hebben (opnieuw) een privé dienster ter beschikking. Ze doet duidelijk erg haar best, want ons glas is nog maar twee seconden leeg of ze komt het al weghalen. Super snel afruimen zonder dat iedereen klaar is, is blijkbaar erg beleefd in Cuba.

Voor het avondmaal keren we terug naar onze casa. We hebben aan onze gastheer gezegd dat mijn broer last heeft van maag en darmen en dat we graag iets simpel zouden eten. We krijgen kip met rijst voorgeschoteld. Het lukt mijn broer, die wat hersteld is na zijn middagdut, zelfs om er wat van te eten. Goed, want morgen staat er een paardrijtocht op het programma en het zou jammer zijn mocht hij dit missen.

We gaan (alweer) op tijd slapen. De airco op de kamer maakt echter zoveel lawaai dat we beslissen hem af te zetten en enkel de ventilator op te zetten. Hopelijk krijgen we het deze nacht niet te warm.