Gisteren naar de tweede begrafenis van het jaar geweest. We namen afscheid van de vader van een vriendin, in het verre Kortrijk dan nog wel. We twijfelden even of het logistiek zou lukken om er te geraken. Met het openbaar vervoer zouden we er bijzonder lang over doen (en ik had geen zin om weer maar eens op een ontiegelijk vroeg uur op te staan) en ook de carpoolopties bleken eerder beperkt. Maar kijk: een meevaller, onze in allerijl aangevraagde cambio kaart viel net op vrijdag in de brievenbus. En omdat mijn vriend al van donderdagavond in het land was voor onze trip naar Cuba, kon hij chauffeur spelen.

Het overlijden van de vader van onze vriendin was heel onverwacht. Drie dagen nadat hij in het ziekenhuis werd opgenomen, is hij overleden. Een agressieve vorm van longkanker. Wellicht moet hij al langer geweten hebben dat hij ziek was, maar koos hij ervoor zijn kanker niet te laten behandelen om tot op het laatste moment zo kwaliteitsvol mogelijk te leven. Een beslissing die ik uiteraard begrijp, maar omdat hij zijn ziekte met niemand had gedeeld, had niemand van zijn naasten het einde zien aankomen en waren ze er mentaal ook niet op voorbereid.

De afscheidsviering was erg pakkend. Maar liefst vier van de kleinkinderen (tussen negen en veertien jaar oud) lazen iets voor. Heel knap, want het verdriet was duidelijk hoorbaar in hun stemmen en één van de kleinkinderen had een paar minuten nodig om de tranen te verbijten voordat hij verder kon lezen. Ook mijn vriendin bracht een eerbetoon aan haar vader, met tranen in de ogen, gelukkig gesteund door haar man die naast haar stond. Ik voelde mijn eigen wangen nat worden. Zo’n viering brengt je terug naar de momenten waarop je zelf afscheid genomen hebt van dierbaren en je leeft mee met het verdriet dat zo voelbaar in de ruimte hangt.

Omdat ik nog een paar losse werkeindjes aan mekaar moest knopen, konden we niet lang blijven op de koffietafel. Maar onze vrienden maakten duidelijk dat ze onze aanwezigheid erg op prijs hadden gesteld. Ondanks mijn initiële twijfel (“o neen, een begrafenis de dag vóór we op reis vertrekken”) ben ik blij dat we gegaan zijn. En die eerste cambio ervaring is vlekkeloos verlopen.