Gisteren moest voor een doktersafspraak in Leuven zijn (not to worry, ik moest gewoon het voorschrift van mijn Nuvaring vernieuwen). Ik besloot meteen van de gelegenheid gebruik te maken om af te spreken met mijn goede vriend J, die ik (schande!) niet meer gezien had sinds zijn verrassingsfeestje in januari.

Ik reserveerde een tafeltje bij restaurant Barba, omdat het mij daar de vorige keer zo goed was bevallen. Ditmaal konden we genieten van het mooie terras in de Mechelsestraat, naar mijn bescheiden mening één van de gezelligste straatjes in Leuven (al doet het verkeersvrije gedeelte van de Tiensestraat het ook niet slecht).

Het werd een zeer aangename culinaire ontdekkingsreis, waarbij de pluim voor het beste gerecht moeiteloos gewoon werd door de varkenswangetjes.

Passeerden op ons bord:

Gerookte hoevekip – feta – olijf – basilicum – coeur de boeuf tomaat:
:

Varkenswang – spitskool – pindanoot – kokos:

Vangst van de dag – bisque – mosselen – kikkererwten – courgette:

bavarois – kokos – kardemomsorbet – abrikoos:

De bediening was vriendelijk, het eten uitstekend en we hadden veel om over bij te praten. De avond was in een wip en een zucht voorbij. Tot dan toe was alles perfect verlopen, maar bij het vragen van de rekening liep het mis. Na drie keer vragen, de derde keer met aandrang, lukte het eindelijk om af te rekenen. Toen ik naar binnen ging om met mijn Mastercard te betalen, begreep ik meteen waar het schoentje knelde: alle rekeningen werden met de hand gemaakt. Euh? Witte kassa, hallo?

Doordat het zo lang geduurd had voordat we konden afrekenen, miste ik natuurlijk de rechtstreekse trein naar Berchem. Ik had nochtans het uiterste uit mijn blue bike gehaald. Oh well, niet zo erg, een kwartier later was de volgende trein er al en overstappen in Mechelen is natuurlijk het einde van de wereld niet.

Hopelijk volgen er nog veel prachtige zomeravonden in 2018 (al zou een nachtelijk regenbuitje niet slecht zijn voor de dorstende natuur rondom ons).