Vorig weekend organiseerden de ouders van mijn vriend hun jaarlijkse paasfeest. Toegegeven, een beetje voorbarig, maar het is niet altijd makkelijk om een datum te vinden waarop iedereen kan, zeker niet als één van de genodigden in het buitenland woont.

Aangezien het net de dag voordien gesneeuwd had, besloot de paashaas wijselijk eieren (haha!) voor zijn geld te kiezen en zijn chocolade lekkernijen binnen te verstoppen. Naar goed traditie had de paashaas weer lichtelijk overdreven. Ik weet niet met hoeveel kilo chocolade de vijf kleinkinderen exact naar huis gegaan zijn, maar ik neem aan dat ze de komende maanden geen chocoladetekort zullen hebben.

Na de eierenjacht aten we samen. Ik moet zeggen dat het moeilijk was om de conversatie gaande te houden. Er vielen nogal veel ongemakkelijke stiltes en ditmaal voelde ik me niet echt geroepen om deze te vullen. Het is gewoon pijnlijk duidelijk dat de werelden van de drie kinderen (en hun partners) steeds verder uit mekaar komen te liggen en dat de spanningen uit het verleden nog niet verteerd zijn. Jammer voor de ouders van mijn vriend die altijd zo hard hun best doen om er een gezellig samenzijn van te maken. Gelukkig vonden de kleinkinderen het geweldig.