Vrijdag nam ik na het werk de trein naar Leuven voor het afscheidsfeestje van een vriend die (surprise!) naar de USA verhuist. Ik was eigenlijk van plan vroeger te vertrekken, maar ik wilde per sé de hoeveelheid ongelezen mails in mijn mailbox naar een aanvaardbaar niveau terug brengen. Gelukkig was ik zo slim geweest om op voorhand een blue bike abonnement te nemen, waardoor ik twee codes bij de hand had om bij het Fietspunt aan het station een fiets uit het rek te halen. Best wel handig!

Aangezien ik al wat laat was voor het feestje, fietste ik in volle vaart naar mijn favoriete overnachtingsplek Chez Goofball and friends. Alwaar ik snel snel mijn spullen af dropte, over de jongens hun bolletje aaide en alweer weg was. Onbeleefd van mij, ik weet het. Maar ik maak dit zeker goed op een later moment, beloofd!

Ik was echt aan de late kant voor het feestje, dat al om 18u begonnen was. Veel vrije stoelen waren er niet meer te vinden op de bovenverdieping van de Werf (eerst zou het feestje plaatsvinden in Café Entrepot, maar die weigerden ons gezelschap wegens te groot), dus zette ik me noodgedwongen tegenover mijn collega, toevallig ook een kameraad van het feestvarken. Niet dat ik iets tegen die collega in kwestie heb, integendeel, maar ik ben al zoveel met mijn werk bezig tegenwoordig dat ik echt behoefte had om eens een ander onderwerp aan te snijden. Helaas, voordat ik er goed en wel erg in had, was het onderwerp van het gesprek opnieuw de recente reorganisatie. ‘t Wordt tijd dat ik opnieuw wat hobby’s oppik…

Aangezien ik nog geen avondmaal gegeten had, bestelde ik mij een stukje quiche. Niet echt memorabel, maar ik had er wel mee gegeten. Gelukkig was de cava lekker (en goedkoop).

Tot mijn grote verbazing begonnen rond 21.00u (!) de eerste mensen naar huis te gaan. Ok, sommige feestvierders hadden een baby bij en ik begrijp best dat mensen met kinderen het niet graag al te laat willen maken, maar 21.00u dat is nu toch wel heel vroeg om het feestje te verlaten van iemand die je wellicht de komende maanden/jaren niet meer zal zien. Om 21.30u bleven we nog met z’n vieren over: drie vrouwen en het feestvarken. Aangezien de Werf vroeg sloot wegens de blok, verhuisden we naar de Irish Pub iets verderop.

Het was er druk, maar we konden bij twee meisjes aanschuiven die toevallig iemand uit ons gezelschap kenden. Zo leer ik nog eens andere mensen kennen! Op zich was ik er niet rouwig om dat ons gezelschap sterk was gekrompen. Meer tijd om te informeren naar de toekomstplannen van onze vriend die België inruilt voor het zonnige Californië. De kans dat hij net als ik van een kale reis zal terugkeren is echter quasi onbestaande. Zijn bedrijf heeft hem gevraagd te verhuizen en zal het nodige doen om het hem ginder comfortabel te maken. En aangezien hij vrijgezel is, is er niets dat hem hier houdt. Ik toastte op het welslagen van zijn avontuur met een lekkere (Schotse!) whisky. Al moet ik toegeven dat ik een steek van jaloezie voelde toen ik het nieuws van zijn vertrek vernam.

Wat mij eraan doet denken. Moet ik een “Hoera, ik ben terug in België” feestje houden?