De allereerste werkdag van het jaar werd ik, samen met mijn collega-teamverantwoordelijken en het management om 10u op de werkvloer in Brussel verwacht. Bedoeling was om in beperkte kring na te gaan of de verhuizers tijdens de kerstvakantie hun werk goed gedaan hadden en de nieuw ingerichte werkplekken er min of meer acceptabel uitzagen. De rest van de collega’s mochten nog een dagje langer vakantie houden.

Na de nacht in mijn ouderlijk huis doorgebracht te hebben, nam ik in een piepklein Limburgs stationnetje de trein naar Brussel. Flashback naar de tijd dat ik wekelijks in dit station door mijn ouders werd afgehaald toen ik nog studeerde in Leuven. Het aantal jaren dat tussen mij en mijn studententijd ligt, tikt gestaag aan en toch heb ik het gevoel dat ik nog maar gisteren mijn diploma’s in ontvangst heb mogen nemen. Het lijkt alsof de herinneringen uit die tijd op de één of andere manier kleurrijker zijn en meer indruk gemaakt hebben dan alles wat daarna kwam.

Bij de overstap in het station van Diest kwam ik zowaar een oud studiegenootje tegen, die ik al jaren niet mee gezien had. Net op het moment dat ik aan het mijmeren was over mijn eigen studententijd. Het ging haar niet zo goed: in 2017 was de relatie met haar man, met wie ze meer dan twintig jaar was samen geweest, op de klippen gelopen. Haar ex-man kon de scheiding moeilijk verkroppen en ze vertelde hoe ijzig de overdracht van de kinderen meestal verliep. Ik wenste haar bij het uitstappen in Brussel van ganser harte een beter 2018 toe.

Het weerzien met mijn collega’s verliep hartelijk. We deden gezamenlijk een rondgang door het ganse gebouw, sleurden wat met kasten, bureaustoelen en bureaus en voor dat we er erg in hadden was het tijd voor de lunch. Ik genoot oprecht van de simpele koude schotel, maar voelde ook de nervositeit opborrelen voor de dag nadien. Woensdag 3 januari zou ik immers voor het eerst kennis maken mijn mijn nieuwe team. En iedereen weet dat een goeie eerste indruk essentieel is…