Zaterdag 30 december had ik bewust vrijgehouden in deze drukke eindejaarsperiode. Het leek me verstandig een dagje rust in te bouwen alvorens uit de bol te gaan bij Oudjaar. Dat was echter buiten de waard, in casu een oud-collega van mijn vriend gerekend. De oud-collega in kwestie wilde dolgraag afspreken met mijn vriend om bij te praten en te mijmeren over the good old times. Voor mij niet gelaten, uiteraard, en ik gaf mij vriend mijn zegen om een avond op de lappen te gaan in Brussel. Kon ik uitkijken naar een rustig avondje met youtube filmpjes.
Iets na vijf uur de dag van de afspraak kwam mijn vriend echter met de mededeling dat de vriendin van zijn oud-collega er ook bij zou zijn. Het was dus blijkbaar niet de bedoeling om eens goed door te zakken, mannen onder mekaar. De oud-collega had een double date op het oog. Ik voelde me bijgevolg een beetje verplicht om mijn vriend te vergezellen. Omdat ik niet helemaal van harte mijn rustige avond opgaf, koos ik het restaurant voor onze afspraak: Samouraï in Brussel. De verfijnde Japanse keuken slaagt er immers altijd in mijn smaakpapillen te verblijden.
De NMBS bracht ons zonder problemen naar Brussel, alwaar we nog zo’n twintig minuten moesten wachten alvorens de oud-collega en zijn vriendin (nochtans wonende in Brussel) ons vervoegden. Die Italianen toch, stiptheid is nooit hun sterkste punt geweest.
Over de avond zelf kan ik kort zijn: het eten was geweldig lekker, het gezelschap wist me niet geheel te overtuigen. Natuurlijk is 2017 voor mijn vriend en mezelf een bijzonder tumultueus jaar geweest en begrijp ik best dat niet iedereen evenveel spannende dingen meemaakt in zijn of haar leven. Maar wat me vooral stoorde was de houding van de oud-collega: duidelijk al jaren niet tevreden met zijn job, maar te tam om er iets aan te doen. Als er iets mij stoort aan mensen dan is het wel passiviteit. Uiteindelijk hebben mijn vriend en ik het in 2017 aangedurfd om ons leven een nieuwe wending te geven. Toegegeven dit draaide uit op een mislukking, maar we hebben het toch maar geprobeerd. Het minste wat je kan doen, als een job je niet meer weet te boeien, is op zoek te gaan naar een andere uitdaging.
Enfin ja, laat me het erop houden dat ik verschrikkelijk hard genoten heb van mijn udon noodle soep en umeshu!
die noodlesoep ziet er geweldig uit…volgende keer dat je op bezoek komt toch maar hard ons best doen om noodlesoep te laten leveren??
Klagen en passiviteit, daar kan ik ook niet goed tegen. Anderzijds ben ik wel grandioos resistent tegen verandering: ik moet ideeën heeeeeeel lang in mijn hoofd laten rijpen (en intussen ook wel klagen zodat ik me ook zelf overtuig aan de nood voor verandering).