Als dank voor mijn vrijwilligerswerk voor de Course de l’Escalade, was ik zaterdagavond uitgenodigd op het Fête de l’Escalade in restaurant du Parc des Bastions. Voor 50 CHF kon ook mijn vriend deelnemen aan de feestelijkheden. Niet goedkoop (met één loon springt een mens niet ver in Genève), maar we waren ervan overtuigd dat we in ruil daarvoor rijkelijk van spijs en drank zouden kunnen genieten.

Over de drank hadden we alleszins niet te klagen: de Zwitserse wijn werd gul bijgeschonken, alleen op het vlak van eten bleven we (letterlijk) wat op onze honger zitten. En we waren niet de enigen. Van zodra een ober met een plateau met eten uit de keuken kwam, werd die omsingeld door hongerige aanwezigen. Ik vermoed dat de organisatie het aantal aanwezigen op het feest wat onderschat had. Zelfs de rauwe groentjes die op tafel gezet werden verdwenen in een paar tellen.

In de loop van de avond raakten we aan de praat met een heel sympathieke Ier en en Spanjaard die allebei in Londen woonden en die speciaal voor deelname aan de Course de l’Escalade naar Genève waren afgezakt. Het waren twee heel joviale kerels met wie het meteen klikte. We konden alvast gezamenlijk strategieën uitdenken om toch een beetje eten te veroveren. 😉

Hét hoogtepunt van de avond was het breken van de gigantische chocolade marmite met een heus zwaard. De chocolade en de snoepjes waarmee de marmite gevuld is vlogen alle kanten uit. In het strijdgewoel slaagde ik er zowaar in om een groot stuk van de marmite buit te maken. Net het stuk waarop het wapenschild van de stad Genève prijkte. Hoe symbolisch!

De rest van de avond is eerlijk gezegd een beetje wazig door de nogal ongelijke verhoudingen tussen drank en eten. Ergens tussen de chaos ontstaan door het breken van de marmite en ons vertrek naar huis, raakte ik helaas mijn iphone kwijt. Iets wat ik me pas realiseerde toen we op het punt stonden te vertrekken. Aangezien ik location sharing geactiveerd heb op mijn gsm konden we zien dat de gsm zich nog ergens in het restaurant moest bevinden. We vroegen aan de bediening of iemand een iphone gevonden had, maar dat was niet het geval. Een koortsachtige zoektocht tot in de toiletten toe drong zich op. Helaas, nergens te vinden. De bediening was ondertussen al druk bezig met opruimen, dus probeerden we nog eens. Ditmaal hadden we prijs: jawel, mijn iphone was terecht! De zucht van opluchting die ik slaakte was wellicht tot in België hoorbaar. 😉

Eind goed, al goed.