En misschien wel voor altijd. Snik. Mijn ambitie om voor de eerste keer in mijn leven álle jaren van een taalcursus aan het CLT te doorlopen, zal ik wellicht niet kunnen waarmaken. Vind ik dat erg? Ik weet het niet zo direct. Misschien is het wel mooi geweest zo. Ik ben geraakt tot in het voorlaatste jaar en uiteindelijk heb ik niet het gevoel dat ik dit schooljaar nog veel heb bijgeleerd. Om mijn Spaans echt naar een hoger niveau te tillen, zal ik eens een paar maanden in een Spaanssprekend land moeten gaan wonen. Of een maand een intensieve taalcursus in Spanje volgen.

Talrijk kon je de opkomst voor deze laatste les alvast niet noemen. We waren slechts met drie leerlingen. Omdat deze allerlaatste les op zo’n mooie zomeravond viel, stelde de juffrouw voor om het allerlaaste anderhalve uur les op een terrasje door te brengen en onder mekaar wat Spaans te babbelen, mits toestemming van de directrice, uiteraard. En zo belandden we op het terras van de ViaVia in de Parkstraat, vlakbij het flatje waar mijn vriend en ik vroeger gewoond hebben. De nostalgie! Ik denk nu weer vaker aan die periode, omdat het appartementje dat we in Genève hebben niet veel groter is dan ons eerste flatje.

De ober van de ViaVia had duidelijk nood aan een lesje klantvriendelijkheid. Het was hem zelfs bijna te veel moeite om de drankkaart te brengen. Ik was ondertussen al vrij hard uitgehongerd (normaal koop ik tijdens de pauze een wrap met zalm) en wachtte vol ongeduld op mijn kip tandoori. Doordat ik honger had, smaakte het eten me wel, maar echt sappig kon ik de kip toch niet noemen. Maar het rustige terras en de zwoele temperaturen maakten veel goed.

Nu wacht mij enkel nog het mondeling examen en daarna kan ik het schooljaar afsluiten. Hopelijk in schoonheid met een mooi resultaat!