Zondag hadden we afgesproken om met vrienden te gaan zeilen op het ondertussen reeds vertrouwde Grevelingenmeer. Omdat het de eerste keer was dat onze vrienden hun zoontjes van vier en acht jaar meenamen op een zeilboot, hadden we geopteerd voor een zeiltochtje van drie uur.  Al zou je dat niet vermoeden als je de hoeveelheid proviand zag die wij mee sleurden. 😉

Beide ouders waren duidelijk een beetje zenuwachtig. Wat als de jongens het niet leuk zouden vinden of wat als ze ziek zouden worden? Ik was zelf een beetje zenuwachtig na eerdere niet zo positieve zeilervaringen. Gelukkig zijn er op het Grevelingenmeer geen golven, dus zelfs al stond er een stevig windje, de kans dat ik echt ziek zou worden, schatte ik niet zo hoog in. Maar toch, je weet nooit…

Stipt om twaalf uur vertrokken we op de motor om het kleine haventje uit te varen. Zolang we op de motor voeren, ging alles prima. De sfeer zat goed. De grijze wolken waren ondertussen veranderd in witte schapenwolken en de zon zette haar beste beentje voor. Het was wel vrij frisjes, maar voor dit scenario hadden we gerust willen tekenen toen we ‘s ochtends vertrokken in het zwaarbewolkte Leuven.

Totdat de zeilen gehesen werden en de motor afgezet. De stevige wind in de zeilen zorgde dat de zeilboot erg scheef ging hangen. Iets wat heel normaal is bij het zeilen, maar voor een klein kind ongetwijfeld erg beangstigend is. Een onverwacht manoeuvre gecombineerd met een nogal paniekerige reactie van de papa miste zijn effect niet: twee wenende paniekerige kindjes. Doodsbang dat ze over boord zouden vallen. (We hadden nochtans een protocol afgesproken voor het worst case scenario dat één van de kinderen effectief over boord zou gaan. Mind you, we droegen allemaal flink onze zwemvesten.) Pogingen om de jongens te kalmeren werkten half (al bleven die bolletjes van de AH er tussen de traantjes door vlot ingaan bij de jongste) tot de boot weer scheef ging hangen. We reefden de zeilen en zetten de motor op in de hoop dat dit de kinderen wat meer zou gerust stellen.

En jawel, de rust keerde weder aan boord. Zeker toen mijn vriend een kleine goedkope verrekijker opdiepte, waren de kinderen helemaal afgeleid. Spijtig genoeg was er maar één exemplaar van de verrekijker (terug in Leuven hebben we meteen online twee extra exemplaren besteld). Ik vond het niet zo erg om op de motor te varen. Beter dat iedereen aan boord zich prettig en veilig voelt, maar het leek me jammer om het zeilen zelfs helemaal geen kans meer te geven. Toen de jongens aan het spelen waren in de kajuit probeerden we de papa te overtuigen om het nog eens te proberen, maar dan met maar één zeil, zodat de boot minder zou hangen. De mama leek het allemaal beter te zien zitten dan de papa, maar uiteindelijk ging hij ook overstag (pun intended).

En kijk, met de jongens in de kajuit hesen we het voorste zeil. Van de eerdere paniek geen spoor meer en zo konden we het laatste uurtje toch nog wat zeilen. We hesen na een tijdje zelfs het tweede zeil. Dat laatste uur zat ik voornamelijk aan het roer, bijsturend aan de hand van de aanwijzingen van mijn vriend. Het catamarantochtje in Corsica heeft mij duidelijk toch wat inzicht bijgebracht in de techniek van het zeilen. Het sturen ging echt wel vlot en ik slaagde erin op commando zonder problemen de boot te laten draaien. Uiteraard is zeilen teamwork. Dus alle lof voor mijn teamgenoten.

Toen de gereserveerde drie uur ten einde liepen, voeren we terug de haven in. Voor het aanmeren leek het me veiliger om het roer terug in de handen van mijn vriend te geven. Na een boterzachte aankomst werden we met een motorbootje opgehaald. Het hoogtepunt van de dag voor de jongste, want hij mocht helpen sturen. Je zag hem nogal glunderen.

Om de zeildoop van de twee jongsten te vieren, gingen we aan de rand van het meer in het gras zitten en deden we een flesje prosecco (of twee) open. ‘t Was echt zalig zitten in de zon terwijl de jongens gingen pootjebaden in het water.

Voor het avondmaal gingen we iets eten in ‘t Swarte Schaep in Brouwershaven. Ik moest gewoon opnieuw mosselen bestellen. Die hadden mij de vorige keer zo fantastisch gesmaakt! We genoten op het terras in de zon en smeedden al plannen voor ons volgende uitstapje in november. Ik kijk er al naar uit!

Samenvattend: ik denk niet dat de kinderen een blijvend trauma aan deze dag overgehouden zullen hebben. En ik zie een volgende poging zeker nog zitten!

PS: Helemaal niet zeeziek geweest.