Het was best wel een emotionele dag, woensdag. Ik had van mezelf niet verwacht dat de afscheidsviering van mijn bomma me zo zou aangrijpen. Per slot van rekening was ze heel oud en had ik er vrede mee dat ze gestorven was. Ik denk dat het vooral de terugblik op haar en tegelijkertijd mijn leven was, die me van mijn stuk bracht. Een belangrijke persoon uit mijn kindertijd die nu voorgoed uit mijn leven verdwenen is. Mijn kindertijd definitief een afsloten hoofdstuk.

Tegelijkertijd kijk ik met een blij gevoel terug op deze dag. De viering was prachtig. In intieme kring namen we afscheid, vijf van de zes kleinkinderen en haar zoon blikten terug op hun herinneringen aan bomma of lazen iets voor. Langs haar bleke eikenhouten kist lagen twee bloemstukken met witte orchideeën. Tijdens de zorgvuldig gekozen muzikale intermezzo’s werd een slideshow met foto’s getoond van de mooie momenten die we samen met haar beleefd hebben. Ik kreeg meermaals de krop in de keel, maar slaagde er gelukkig in mijn tekst vlot af te lezen.

Na de viering trokken we met het ganse gezelschap naar het kerkhof. Voor een allerlaatste groet. Daarna was het tijd om de inwendige mens te sterken. In het Wendelenhof praatten we na en genoten we van een fijne maaltijd met aspergeroomsoep, zeebaars of entrecôte. Natuurlijk werd de maaltijd afgesloten met Limburgse vlaai. Ons bomma zou het niet anders gewild hebben.

Een mooier afscheid had ik voor haar niet kunnen wensen.