Met een kater naar de les Spaans, niet echt een ideale combinatie. Gisterenochtend was ik op z’n zachtst gezet een beetje grumpy, ook al omdat mijn broodnodige nachtrust twee keer ruw onderbroken werd door het alarm van het kantoorgebouw tegenover ons. Eén van de nadelen van in het stadscentrum wonen.

Enfin ja, mijn humeur ging erop vooruit toen we op het einde van de les onze verbeterde examens terug kregen en tegen de middag was het grootste leed zowat geleden. Ik spoedde me naar huis om snel iets te eten, want ik had afgesproken om naar een vriendin in Tongeren te gaan. Onlangs raakte het uit met haar vriend en ze had er behoefte aan om haar hart te luchten. Na de overstap in Liège-Guillemins bleef onze trein echter stille staan in Herstal, wegens een object op het spoor. En zo werd de oorspronkelijke treinrit van 1 uur en 15 minuten er eentje van 1 uur en 35 minuten. Ik bracht mijn vriendin via sms op de hoogte van de vertraging en bleef er voor de rest zen bij.

Eindelijk in Tongeren aangekomen, wachtte mijn vriendin me op aan het station. We hadden oorspronkelijk plannen om te gaan wandelen in Tongeren, maar door het slechte weer zagen we ons genoodzaakt deze op te bergen. Het werd best wel een emotioneel zware namiddag/avond, maar ik zag dat onze gesprekken mijn vriendin deugd deden. Ze kookte dan ook nog eens een overheerlijke spaghetti voor mij. Zo’n talentvolle, intelligente en ondernemende vrouw, jammer dat haar geen geluk in de liefde gegund is en dat ik haar niet meer dan een luisterend oor kon bieden.

In de treinrit naar huis besefte ik eens te meer dat ik het ongelooflijk getroffen heb met mijn vriend, die mij steeds steunt en aanmoedigt in alles wat ik onderneem en een luisterend oor biedt als ik eens een mindere dag heb. Een lotje uit de loterij!