Enjoying home cooked food

Gisteren waren we te gast bij een Leuvense collega en haar man die ons uitgenodigd hadden om hun nieuwe huis te bewonderen. Ik ben altijd onder de indruk wanneer jonge mensen erin slagen om met z’n tweetjes een groot huis in Leuven te kopen. ‘t Is niet dat de prijzen van het vastgoed in Leuven zo laag zijn.

Na de rondleiding door ontelbaar veel kamers wachtte beneden een heerlijke cosmopolitan op ons, gevolgd door een koud komkommersoepje met tonijn, papillot van zalm en ijs met rode vruchtencoulis. Uiteraard hoorde bij deze heerlijkheden een flesje witte wijn. Als afsluiter haalde de heer des huizes zijn whiskeyvoorraad boven.

We waren dan ook in opperbeste stemming toen we langs het onlangs vernieuwde brugbergpad terug naar huis fietsten. Al kan ik niet ontkennen dat vandaag het opstaan bijzonder veel zeer deed en dat laatste glas drambuie er wellicht te veel aan was.

IMG_8139

IMG_8141

IMG_8143

Margarita’s met de dames

De datum van 7 september lag al vast voordat mijn eurocent viel dat het diezelfde dag ook Jaarmarkt was in Leuven. Een reden te meer om samen met de vrouwelijke collega’s een vroegere trein naar Leuven te nemen. Het culinaire succes van Dumon evenaren, zou quasi onmogelijk zijn, wisten we, maar een streepje schlagermuziek van Lindsay op het Martelarenplein zorgde ervoor dat we meteen in de juiste stemming waren. Alhoewel we het niet aandurfden ons nuchter tussen de dansende menigte aan de Marengo te wagen.

Het was een hele opgave om een restaurant te vinden dat 1. open was op maandag 2. open was tijdens de jaarmarkt en 3. iedereens voorkeur kon wegdragen. Na een hoop heen en weer ge-mail, was de keuze uiteindelijk op El Sombrero gevallen. Een lekkere Mexicaanse schotel gaat er bij mij altijd wel in. En een karafje margarita hoort daar ook bij, natuurlijk (de zwangere dame in ons gezelschap hield het uiteraard bij alcoholvrije drankjes). De Fajitas El Sombrero smaakten mij enorm en de avond vloog voorbij.

En dan besef ik eens te meer hoezeer ik het getroffen heb met mijn collega’s op het werk.

IMG_8126

The day after

De dag na een feestje blijft er van de feestvreugde niet veel meer over dan een plakkerige vloer, niet opgegeten hapjes en vuile glazen. Maar de mooie herinneringen, die zijn blijvend.

Om maar te zeggen dat het gisteren weer een geweldig feestje was (we lagen pas iets voor vijven in bed). Er was minder volk dan bij de vorige zomerse feestjes die mijn vriend en ik organiseerden. Blijkt dat het geen slim idee is een feestje te organiseren het eerste weekend van het schooljaar. Ik zal een knoop in mijn zakdoek moeten leggen om dat te onthouden voor volgend jaar. Het voordeel van minder volk is wel dat je meer tijd hebt om echt met de mensen te praten. En zo werd het een feestje met een lach en een traan.

Helaas veel slecht nieuws deze keer. Een vriendin werd ontslagen op haar werk, een vriend zijn broer vecht momenteel voor zijn leven, maar het ziet er naar uit dat de kanker zal winnen, een vriend gaat scheiden van zijn vrouw en een andere vriendin sukkelt met haar gezondheid. Het volwassen leven gaat helaas niet altijd over rozen.

Gelukkig was er het fijne nieuws dat een vriendin zwanger is van haar tweede kindje. Als dat een even groot feestbeest wordt als haar tweejarige, dan gaan zij en haar man nog interessante tijden tegemoet. 😉 Ook heel fijn om voor de eerste keer het te vroeg geboren kindje van onze vrienden vast te kunnen houden. Blij om te zien dat hij het zo goed doet!

Moerkerke-Damme

Soms herhaalt de geschiedenis zich. Iets minder dan een jaar geleden zakten we met een delegatie collega’s af naar Moerkerke-Damme voor de begrafenis van de moeder van mijn baas. Vandaag woonden wij in exact dezelfde kerk de begrafenis bij van de vader van mijn baas. Beide ouders waren op een respectabele leeftijd bij hun overlijden, wat het afscheid natuurlijk niet onverwacht maakte.

Ik was (een uur vroeger dan gewoonlijk) opgestaan met een geweldig kater veroorzaakt door het afscheidsfeestje van een collega de dag voordien. Gelukkig werd er niet van mij verwacht dat ik reed en kon in onderweg nog een uiltje knappen. Ditmaal kwamen we zonder ongelukken ter plekke aan, een half uur voordat de dienst zou beginnen. Tijd genoeg om nog snel wat koffiekoeken te kopen bij de plaatselijke bakker. Ik voelde me nog altijd suboptimaal, maar de extra suikers deden alleszins deugd.

De dienst was bijna een exacte kopie van die van een jaar geleden. Met een mooie uiteenzetting van mijn baas over het leven van zijn vader, de facteur van ‘t dorp. Soms lijkt het mij dat het leven vroeger toch veel simpeler was.

Na de viering had iedereen honger en trokken we op aanraden van één van de collega’s naar de Siphon in Damme. Dat bleek toch wat verder rijden dan verwacht vanaf de kerk van Moerkerke-Damme. Mijn collega naamgenote en ikzelf zaten al wat ongemakkelijk te schuifelen op de achterbank, want we kwamen pas om 12.50u aan bij het restaurant en we hadden om 15u een belangrijke afspraak op het werk in Brussel. Gelukkig was er de mogelijkheid om op het terras van de Siphon boterhammen te bestellen. Onze groep viel uiteen in snelle boterham-eters en mensen die na een zwaarmoedige begrafenis nood aan iets warms hadden. De warme gerechten konden echter niet aan tafel geserveerd worden, dus namen we afscheid van de bourgondiërs. (Heel eerlijk, als ik zelf geen vergadering had om 15u, had ik me ook bij hen aangesloten).

Dus at ik een boterham met américain préparé in het prachtige Damme en reden we vervolgens in zeven haasten terug naar Brussel. We waren vijf minuten te laat voor onze vergadering. Oef! :-)

IMG_8112[1]