Het contrast met onze rustige Valentijn gisteren kon amper groter zijn. Vandaag hadden we de familie van mijn vriend op bezoek. In totaal waren we met acht volwassenen en vijf kinderen. Een hele bende om rond de tafel te hebben in ons appartementje. Gelukkig hadden onze gasten twee plastieken picknicktafeltjes bij waaraan de kinderen konden eten.

Omdat wij het (zoals gewoonlijk) niet zagen zitten om voor zo’n grote groep te koken (who am I kidding here, ik kan me de laatste keer dat we nog effectief gekookt hebben zelfs niet meer voor de geest halen), plaatsten we een bestelling bij wat ondertussen onze hofleverancier geworden is: Convento Food. Ik wilde eens een keertje iets anders proberen dan de gehaktballen, dus gingen we voor de quiches. Een quiche lorraine, een quiche met bospaddenstoelen, ricotta en rucola, een quiche met verse zalm, rucola, huisgemaakte pesto en kerstomaatjes en een quiche met forel. Als bijgerecht bij de quiches bestelden we bloemkoolsalade en aardappelsalade met gerookte forel. Voor de aperitiefhapjes gingen we langs bij De Walvis.

Iets zouden die kinderen toch wel lusten? Enfin ja, een hele hoop chips later bleek er van de vijf kinderen maar één quiche-liefhebber te zijn. De rest lieten hun stukje zowat onaangeroerd. Ik was als kind blijkbaar een erg avontuurlijke eter, want zulk lekker eten zou ik niet aan mijn neus voorbij hebben laten gaan. Gelukkig konden de volwassenen de quiches wél smaken. Resultaat: een vrij aanzienlijk quiche-overschot van anderhalve quiche en heel veel bloemkool- en aardappelsalade. Al een geluk dat de chocoladetaart en citroentaart wel heel vlotjes binnen gingen bij het jonge volkje.

Dat jonge volkje amuseerde zich trouwens te pletter: springen op ons bed, al de knuffels uit de boekenkast halen, de windmolentjes op ons terras honderd keer verpotten en met hun vingers in de zwarte potaarde zitten, duizend tekeningen en knipsels maken die een spoor van gekleurd papier en plakband doorheen gans ons appartement achter lieten. Ze vonden het geweldig. De buren die door de openstaande balkondeuren konden meeluisteren (opeens leek het wel lente, wat een prachtig weertje!) naar al het gejoel waarschijnlijk iets minder.

Ons appartement zag er na dit bezoekje dan ook uit als een ware puinhoop. En mijn vriend had nog zo zijn best gedaan om alles te kuisen, kwestie van indruk te maken op zijn mama. 😉 Aan die steen zullen we ons alvast geen tweede keer meer stoten. De volgende keer mogen de kinderen op een vuile vloer spelen!