Een vrij rustig weekend om afscheid te nemen de eerste maand van 2015 die alweer aan een sneltreinvaart voorbij gevlogen is.

Vrijdagavond woonde ik een alfabetvoorstelling bij in de kleurrijke theaterzaal van OPEK. Hoewel ik de hoofdrolspeler een beetje fout gecast vond, kon ik toch genieten van het stuk, dankzij de prachtige muziek en de originele opbouw.

Nadat mijn vriend op een ontiegelijk vroeg uur was opgestaan om toch zeker een parkeerplek te vinden (de populariteit van FOSDEM blijft maar toenemen), kon ik nog even blijven liggen en genieten van de rust in ons appartement (‘t is dat mijn vriend zo’n ontzettende lawaaimaker is).

Het tweede semester Spaans vatten we rustig aan met de bespreking van de thema’s die de komende weken op het programma staan. We kregen ook de resultaten van onze examens terug en ik was zeer verheugd bij elke examenonderdeel “zeer goed” te zien staan. Om mijn goede uitslag te vieren, trakteerde ik mezelf op een veganistische maaltijd bij de Loving Hut. Ik liet me verleiden door het tapasbord. Het smaakte! (Terwijl ik aan de lunch zat, kreeg ik bericht van mijn vriend dat hij op FOSDEM ook een veganistische maaltijd achter de kiezen had. Ooit gaan we de wereld nog redden!)

‘s Namiddags nam ik de trein naar het thuisfront in Limburg om te overleggen over Heel Serieuze Zaken. Niet zo fijn, maar het leven is spijtig genoeg niet alleen rozengeur en maneschijn.

Mijn vriend was tot mijn verbazing ‘s avonds op een redelijk uur terug van FOSDEM. We konden zelfs samen eten en een serietje kijken. Hoera voor een rustige zaterdagavond! Bijzonder nuttig voor het wegwerken van mijn foto-achterstand, die zowaar wat begint te krimpen.

Zondag sliep ik uit, terwijl mijn vriend weer vroeg uit de veren was. Chapeau voor zijn enthousiasme, ik heb het al moeilijk om mij op zaterdagochtend om acht uur uit bed te hijsen om naar de Spaanse les te gaan. In de namiddag had ik afgesproken met de ouders van mijn petekindje om samen naar de binnenspeeltuin te gaan. Geen onverdeeld succes, moet ik toegeven. In het begin vond mijn petekindje het maar niks. Hij wilde niet in het ballenbad en niet op de schuifaf. Waarschijnlijk wat te veel lawaai en te veel andere kindjes. Na wat aanmoediging voelde hij zich meer op zijn gemak en ging hij zelfs samen met zijn mama van de hoge schuifaf. De brede glimlach die op zijn gezichtje verscheen, luchtte me eerlijk gezegd een beetje op.

‘t Is wel jammer om te moeten vaststellen dat hij mij momenteel niet zo tof vindt. Ik denk zelfs dat hij een beetje schrik van mij heeft. Hij wilde niet met me spelen en op mijn schoot zitten, was al helemaal een brug te ver. Nu, ik maak me niet al te veel zorgen. Ons Zwitsers petekindje heeft ook zo’n periode gehad. Maar ik hoop toch dat het snel beter gaat.

Net toen we onze bestelling voor het avondmaal doorgegeven hadden aan het personeel van de Sportoase cafetaria, kreeg ik bericht van mijn vriend dat hij onderweg was naar Leuven en of hij nog kon aansluiten. Geen probleem. Ik bestelde voor hem een spaghetti, erop rekenend dat die ongeveer klaar zou zijn tegen dat mijn vriend er was. Uiteindelijk was de spaghetti er eerder dan hem (ongelooflijk vlotte bediening). Al een geluk dat de borden voorverwarmd waren. 😉