Eindelijk een lang op gehoopt en o zo welkom zomers weekend achter de rug! De weersvoorspellingen waren wat twijfelachtig, maar daar trokken de weergoden in Libin zich niet veel van aan. Het hele weekend werden we getrakteerd op ideaal weer om in een zwembad te liggen ravotten of in de jacuzzi te relaxen.

Dit fantastische weekend hebben we volledig te danken aan onze charmante vrienden die ons uitnodigden om samen met hun vrienden en familie hun 15de huwelijksverjaardag te vieren. Het huis waarin de feestelijkheden plaatsvonden, was ons zeer vertrouwd. Wij komen hier immers zelf al sinds vijf jaar met vrienden van de gezonde buitenlucht, het zwembad en al de andere faciliteiten genieten. Wat het weekend voor ons extra bijzonder maakte, was dat wij dit keer niet organiseerden. We konden dus volop relaxen en genieten van al de fijne verrassingen die het feestvierende koppel voor ons in petto had.

En dat waren er nogal wat. Op culinair vlak werden we verwend met allerlei streekproducten. Heerlijke charcuterie, druifjes uit Overijse om op te knabbelen, overheerlijk Ardens barbecuevlees (echt nog nooit in mijn leven zo’n heerlijk malse biefstuk gegeten), bier, wijn, belegde broodjes, nougat, snoep,… De gastheer en de gastvrouw hadden werkelijk niets aan het toeval overgelaten.

Dat de locatie top zou zijn, dat wisten we al op voorhand en dat onze gastheer en gastvrouw ons in de watten zouden leggen, dat had ik ook wel verwacht, de onbekende factor dit weekend was het gezelschap. Buiten het koppel dat ons uitgenodigd hadden, kenden we niemand. Maar ook dat viel geweldig goed mee. Iedereen was supervriendelijk en open. De gesprekken stokten geen enkel moment en we doken gezellig samen het zwembad in. Ook met de kinderen klikte het meteen. Al viel het verschil tussen jongens en meisjes mij meer op dan anders. Daar waar de meisjes heel sociaal kwamen kennismaken (misschien iets té sociaal, want het haantje de voorste had al snel een bijnaam bedacht voor mijn vriend en mezelf: Hollandse pipo’s, omdat ze vond dat wij met een Nederlands accent praatten), kropen de jongens liever weg in het springkasteel (ja, er was een springkasteel).

De enige barrière die we ervoeren was er één van taalkundige aard. En neen, dan heb ik het niet over het Franstalige gedeelte van de gasten (onze gastvrouw haar moedertaal is Frans, al spreekt ze nagenoeg accentloos Nederlands), maar wel over de West-Vlaamse familieleden die ik met de beste wil van de wereld niet verstond. Zo sloegen mijn vriend en ik op vrijdagavond een mal figuur door maar liefst drie keer aan één van de gasten te vragen waar hij vandaan kwam. Dat bleek dus uit Brugge te zijn (Bruhhe).

We maakten met een deel van het gezelschap een wandeling in de omgeving van ons vakantiehuis, maar al snel bleek dat het wandeltempo niet bij iedereen even hoog lag. Een gedeelte van de groep keerde terug en wij bleven achter met een groepje die hards van zo’n acht volwassenen en één dappere jongedame van vijf jaar. We keerden het asfalt de rug toe en banjerden vrolijk door de bossen, alwaar wij vele paddenstoelen ontwaarden en er zowaar een hazelworm ons pad kruiste. De eerste keer dat ik zo’n beestje in het echt zag.

Zaterdagavond zakte er nog wat extra volk naar Libin af voor hét hoogtepunt van het weekend: de feestelijke barbecue. Tot mijn grote verbazing was er weinig mannelijke animo om vuurtje stook te spelen en stonden mijn vriend en onze gastheer helemaal alleen aan de barbecue. Aangezien het lang geleden was dat ik zelf nog met vuur gespeeld had, ‘offerde’ ik mij op om het vlees om te draaien. De barbecue was superheet, dus regelmatig moesten we onze handen afkoelen in een emmer water. Maar het voordeel van bij de bron te staan, is natuurlijk dat het beste vlees voor de bakkers is. Dat we staande moesten eten, namen we er graag bij. Die sappige, malse, perfect gebakken biefstuk (eigen lof stinkt, ik weet het) was de beste beloning die we konden krijgen.

Na de barbecue, kwam de taart. Een werkstuk van één van de gasten dat niet moest onderdoen voor werk van een échte patissier. Een taart een huwelijksverjaardag waardig. Zoals dat hoort, sneden de tortelduifjes de taart gezamenlijk aan, al zat er bijna een haar in de boter omdat de Playmysong-app (een social mobile jukebox app, waarmee de gasten zelf de muziek konden kiezen) niet wilde meewerken en de muziek om de haverklap bleef hangen.

Na het dessert volgde de klap op de vuurpijl. Letterlijk, want onze gastheer en gastvrouw hadden voor vuurwerk gezorgd om hun 15de huwelijksverjaardag met de nodige luister te vieren. En daar stonden we, op een mooie zomeravond in Libin naar de kleurrijke vuurbloemen in de lucht te kijken en ooh en aah te roepen. Wat een fantastische verrassing.

Nog nagenietend van het spectaculaire vuurwerk, werden de beentjes losgegooid op de outdoor dansvloer (er was zelfs een discobal, ongelooflijk) en vergaapten we ons gezamenlijk aan de plaatselijke vos die zich maar al te graag stukjes malse biefstuk liet voederen. Du jamais vu.

Het was alleszins een weekend om in te kaderen. Over dit feestje zal nog jaren nagepraat worden. Dikke pluim voor de gastheer en gastvrouw die een werkelijk perfect weekend in mekaar boksten (er was zelfs een tombola!). Ik weet hoeveel geregel en georganiseer er bij zoiets komt kijken en ik zag dat de gastvrouw soms wat stress had (zo gaat dat met perfectionisten), maar ons verliefd koppel mag gerust zijn, het was een topweekend.

En nog één keertje om het af te leren: What does the fox say?