Terwijl wij in het koude en natte IJsland zaten, werden we om de oren geslagen met berichten over het mooie weer thuis en kregen we sms-gewijs de ene na de andere barbecue-uitnodiging. We slikten onze teleurstelling in en zeiden tegen mekaar, ach de zomer is nog lang niet gedaan, er zullen nog barbecues genoeg volgen wanneer we terug in België zijn. Een beetje anticiperend op het mooie weer dat ons ongetwijfeld als beloning zou wachten aan het thuisfront, spraken we af om vrijdag 9 augustus te barbecueën bij mijn broertje en zijn vriendin, die over een mooie grote tuin beschikken waarin de konijntjes vrolijk rondhuppelen (‘t is eens iets anders als duiven).

Enfin ja, hoe het verder verliep, kunnen jullie wel raden zeker. Welgeteld één dag konden mijn vriend en ik bij onze thuiskomst nog genieten van mooi weer, waarna deze zomer besloot definitief de kwakkeltoer op te gaan. De barbecue op vrijdagavond diende door het absolute snertweer ingeruild te worden voor een stoofpotje met kip. Terwijl we binnen ons beklag deden over het IJslandse rotweer goot het buiten pijpenstelen.

De voorspellingen voor de rest van het weekend zagen er niet veel beter uit. Dus na crisisoverleg met Karel en Eveline werd besloten de zondagse uitstap naar Pairi Daiza om te wisselen voor een uitstapje naar Technopolis waar we geen last zouden hebben van nukkige weergoden. Heel erg spijtig, want ik had me echt verheugd om de panda’s in ‘t echt te kunnen bewonderen. En ja, ik weet dat panda’s slome beesten zijn die niet veel doen, maar het zijn wel schattige slome beesten!

Zaterdagavond kwam de zus van mijn vriend zijn petekindje afzetten bij ons. We aten samen en babbelden bij over hun splinternieuwe huis dat bijna klaar is. Zoals het er nu naar uit ziet, zal de grote verhuis voor september zijn. Altijd leuk om in een nieuwe woonst te trekken, zeker als je weet dat de zus en schoonbroer van mijn vriend al een tijd geleden hun oude huis verkocht hebben en momenteel met hun drie dochters bij de ouders van mijn vriend inwonen. Doet me terugdenken aan de maanden dat wij zelf noodgedwongen bij nonkel K ingewoond hebben.

Het was de allereerste keer dat het petekindje van mijn vriend bij ons kwam logeren, dus wel een beetje spannend. Eerst een heel drama dat ze haar mama zou missen en dan een heel gedoe dat er te veel licht in de kamer was, maar uiteindelijk kregen we haar (veel later dan haar normale bedtijd) toch in bed. De nacht verliep verder zonder incidenten. En de volgende ochtend stond ze al fris en monter om zeven uur (wat voor kinderloze koppels op een zondagochtend echt wel heel vroeg is) langs ons bed. Ik kon haar nog even overtuigen om bij ons in bed te komen liggen, maar lang duurde dat niet.

Na een gezellig ontbijt samen vertrokken we naar Technopolis waar we Karel, Eveline, Kobe en Lore ontmoetten. Het werd een gezellige dag waar de kinderen duidelijk van genoten. Mijn kritiek van een tijdje geleden blijft nog gedeeltelijk overeind. Er waren nog altijd heel veel opstellingen die niet werkten, maar er waren duidelijk nieuwe opstellingen bijgekomen (spijtig genoeg wel gericht op een wat ouder publiek, een vijfjarige is niet echt bezig met welk beroep ze later wil uitoefenen). Alleen vond ik heel het concept met die rfid-armband echt niet goed werken. In het begin geef je mooi je leeftijd in, maar verder wordt daar totaal geen rekening mee gehouden. Wat heeft een kind van vijf jaar aan een vraag over de hoogte van de Sint-Romboutstoren? Kan er geen aangepaste puzzel of iets dergelijks verschijnen? En waarom zijn er geen wc’s en wasbakken op kindermaat? Dat is toch niet zo moeilijk om dit te voorzien? Technopolis heeft nog ruimte voor verbetering, wat mij betreft.

Enfin ja, op het einde van de dag waren de kinderen allemaal bekaf. We namen afscheid en brachten het petekindje van mijn vriend terug naar haar ouders. Logeerpartij succesvol afgerond. Voor herhaling vatbaar!