Het was een prachtig zonnige dag. Blauwe lucht gecombineerd met de kilte van de winter die er geen was. Mijn vriend en ik waren allebei in het zwart gekleed. Hij met een nieuw hemd en das, speciaal voor deze viering gekocht.

En een viering werd het, met een prachtig gezongen Avé Maria en schitterende persoonlijke teksten. Een viering die perfect paste bij de zonnige persoonlijkheid van oma. Natuurlijk werd er meer dan eens een traan weggepinkt en was het vaak slikken, maar tegelijkertijd was het wondermooi. Een afscheid in stijl, zonder ook maar één valse noot. Ze zou er zelf van genoten hebben.

Na de viering was ik opgelucht, omdat het zwaarste gedeelte van de dag achter de rug was. We namen aan de uitgang van de kerk de woorden van medeleven in ontvangst. Kusten en schudden handjes.

Van de kerk ging het naar de koffietafel. De zwaarmoedigheid viel van de schouders van de aanwezigen en er kon opnieuw gelachen worden. De kleinkinderen wisselden herinneringen uit. Het jongste achterkleinkind werd vrolijk rondgegeven. Alleen opa zat erbij en keek ernaar, overmand door verdriet, niet in staat deel te nemen aan de conversaties door zijn gehoorproblemen.

Je hoort het soms, van die koppels die zoveel jaren bij mekaar geweest zijn dat wanneer de ene sterft, de andere zich niet meer aan het leven zonder partner kan aanpassen en kort daarna sterft. “Ze was een engel,” zei hij. En ik kon niets anders dan hem gelijk geven.

Na de crematie stonden we me zijn allen rondom de urne. Een hoopje as dat eens een mens was, werd in een plastic buis op het kerkhof neergelaten. De krop in mijn keel bleef uit. Ik speelde met één van de nichtjes van mijn vriend en realiseerde me dat dit afscheid definitief was.