Getouwtrek

Donderdagavond met vrienden gaan eten in restaurant Serenata in Zaventem. De vrienden vormen een nieuw samengesteld gezinnetje. En hoe gelukkig ze samen ook zijn, er is altijd de schaduw van The Ex en de onvermijdelijke wekelijkse verhuis der kinderen. En ja, ik weet dat wij natuurlijk maar één kant van het verhaal te horen krijgen. En er is natuurlijk altijd een partij die zich verongelijkt voelt bij een scheiding, maar is het echt zo moeilijk om als ex-geliefden op een beschaafde manier met elkaar om te gaan? Ik begrijp volkomen dat sommige scheidingen zweet, bloed en tranen met zich meebrengen, maar je hebt elkaar toch ooit graag gezien? En er zijn kinderen uit die gemeenschappelijke liefde voortgekomen. Niet dat je de beste vrienden met je ex moet worden na een scheiding, maar een zekere mate van wederzijdse voorkomendheid, dat moet toch mogelijk zijn? Uiteindelijk zijn het altijd de kinderen die er de dupe van zijn, terwijl ze als pionnen over een schaakbord verschoven worden om toch maar de andere partij zo snel mogelijk schaakmat te zetten.

Waarschijnlijk heb ik makkelijk praten, ik heb nooit een erge breuk meegemaakt en er is geen ex waartegen ik geen vriendelijke goeiendag zou zeggen als ik hem tegen het lijf zou lopen. Met mijn vorige ex kom ik nog prima overeen. Geen enkele relatie heeft krassen op mijn ziel achtergelaten. Soms gebeurt het gewoon dat mensen uit elkaar groeien, dat de liefde verdwijnt of een nieuwe liefde wordt gevonden. Ongetwijfeld pijnlijk, maar is op lange termijn niet iedereen ermee gebaat om een beetje vergevingsgezindheid aan de dag te leggen? Ook voor de verongelijkte partij heeft het geen zin om te blijven steken in wat geweest is, of erger nog, de voorbije relatie te idealiseren tot iets wat nooit was. Uiteindelijk heeft niemand daar wat aan.

Kijk vooruit mensen en vooral, biedt jullie kinderen een omgeving waarin ze de breuk tussen hun ouders kunnen verwerken en kunnen uitgroeien tot volwassenen vol zelfvertrouwen.

Tweetaligheid

Vanavond zijn we op babybezoek geweest bij een ex-collega. De collega en trotse mama in kwestie is van Hongaarse afkomst, de vader een geboren en getogen Belg. En ze voeden hun kindje op in beider moedertalen. Fantastisch vind ik dat, maar tegelijkertijd maakt het mij ook een beetje jaloers. Ik heb maar één moedertaal en hoe hard ik ook mijn best zal doen om andere talen onder de knie te krijgen, er gaat niets boven het van jongs af aan ingelepeld krijgen van een tweede taal.

What a weekend!

Het weekend begon op vrijdag met een bezoekje aan de Colruyt, we moesten nog een stuk of vijftien opplooibare en niet-opplooibare bakjes en vier bakken leeggoed terugbrengen die al een week lang onze gang versmald hadden en daarnaast het geld voor onze niet-geleverde pizza’s opeisen. Maar boy, de Colruyt is toch echt geen winkel voor mij. Ik mis de bordjes die aanduiden waar welk soort koopwaar te vinden is en vindt de opstapeling in de kale rekken behoorlijk deprimerend. Om maar te zwijgen van de ijzige kou in het koelvak. Ik denk elke keer weer dat ik van onderkoeling ga sterven. Les geleerd: enkel nog Collect&Go gebruiken om winkelwaren uit de Colruyt te bekomen.

Enfin, de belangrijkste ingrediënten voor ons diner van zaterdagavond werden ingeslagen en op zaterdagochtend aangevuld met etenswaren vanop de markt (dat marktje in de Brusselsestraat is geweldig, echt waar) waaronder de heerlijke desserts van de Kers naast de Taart. Een dolle kuisbeurt later, lag ons appartement er proper genoeg bij om volk te kunnen ontvangen.

Om zes uur stipt belden onze gasten aan en begonnen we aan het aperitief met een glaasje champagne. De voorgerechtjes bestonden uit een assortimentje van olijven, wasabinootjes, cashewnoten, gevulde pepers en kant-en-klare hapjes uit de oven. Voor het hoofdgerecht hadden we ons er minder makkelijk vanaf gemaakt: een wokgerecht met varkensvlees, limoen, spinazie en nectarines, geserveerde met witte rijst. Gemakkelijk om te maken en overheerlijk, ik zweer het jullie. Alleen liet ik door mijn onhandigheid één van onze mooie grote glazen borden vallen. Waardoor onze set nu nog maar uit zeven exemplaren bestaat. Zonde, want ik vrees dat ze dit model borden niet meer verkopen in de Casa.

We genoten alleszins van een prachtige zonnige avond met de terrasdeuren wagenwijd open. En de twee koppels die we te gast halen, genoten tegelijkertijd van een avond zonder kinderen. Voor één koppel was het zelfs de eerste keer dat ze de kleine thuis achter lieten en je kon zien dat de mama het er toch wat moeilijk mee had. We praatten om te beginnen wat over de kinderen (tja, dat moest natuurlijk eerst uit hun systeem) en dan over het werk. Ojee, het lijkt wel alsof we echt volwassen geworden zijn! Vooral de dames hadden enkele minder prettige werkgerelateerde stories, wat me deed beseffen dat het overal wel iets is en dat ik het op mijn werk best goed getroffen heb.

Als dessert aten we verrukkelijke chocoladetaart zonder geraffineerde suikers met een glaasje rode bubbels als dessertwijn. Zalig!

Eén koppel bleef slapen, dus werd na het afscheid van het andere koppel the heavy stuff boven gehaald: de wodka en de Vana Tallinn. We hielden het beschaafd en kropen rond half twee in bed. En er werd niet gekotst!

Het tijdelijk kinderloze koppel maakte van de gelegenheid gebruik om lekker lang uit te slapen. Iets wat mij jammer genoeg niet lukte door die vervelende verkoudheid die me al hindert sinds ons weekend in de Ardennen. We ontbeten samen met onze gasten en wuifden hen uit rond een uur of elf, want om kwart voor twaalf hadden we met een bonte bende afgesproken om samen aan de Langste Tafel in de Bondgenotenlaan ons middagmaal te nuttigen. Ons gezelschap bestond uit twee Leuvense koppels (waarvan er één een tijdje in Australië woonde waar ook hun jongste dochter werd geboren), één Australisch koppel dat we leerden kennen toen we in Sydney waren en de meegereisde van oorsprong Schotse grootmoeder van het Australische koppel, aangevuld met vier meisjes tussen twee en vijf en één superbrave jongeheer van drie maanden.

We smulden van een voortreffelijke driegangenmenu in het teken van Griekenland (het thema werd gekozen om wille van de Olympische spelen, niet om wille van de aldaar heersende crisis), terwijl we nu en dan zorgelijk een blik op de dreigende wolkenhemel wierpen. Maar L stelde ons gerust, buienradar had gezegd dat het drie uur droog zou blijven. Buienradar had zich duidelijk vergist, want ons dessert was nog maar half binnen toen een kletterende plensbui alle etende mensen van hun stoelen verdreef. We schuilden onder luifels en moesten op een nogal chaotische manier afscheid nemen van het Australische koppel, hun schattige dochter (tweetalig: chinees-engels, knap!) en de grootmoeder.

We bleven nog met vier volwassenen en twee kindjes over en schuilden voor de regen in de Notre Dame. Toen de hemel wat opgeklaard was, assisteerden we kameraad L in zijn soldenzoektocht naar een mooi nieuw hemd (hoera voor het roze gestreepte hemd!). De resterende bonnetjes voor de desserts werden ingeruild voor negen (!) baklava’s en nog wat Chardonnay Meerdael.  We slenterden langs de Bondgenotenlaan naar ons appartementje, met de schaal met baklava in de buggy. De zon toonde zich van haar beste zijde en de baklava werd met koffie en fruitsap verorberd op ons balkon.