Gisterenavond hebben we een bezoekje gebracht aan een klein medisch wondertje. Ondertussen al meer dan drie kilo. Als je haar vredig zag slapen in haar hangmatje, leek ze een gewone pasgeboren baby. Al is ze ondertussen al bijna vier maand oud. De ouders waren uiteraard overbezorgd en wilden haar niet uit handen geven, al had ik haar graag eens vastgehouden. Hopelijk blijft het zo goed met haar gaan en houdt ze niks over aan haar extreem vroege start in dit leven.
Treinontmoetingen
Vanavond was zo één van die dagen. Mijn trein had vertraging en uiteraard hadden we een afspraak om 19.00u. Nu, een mens wordt daar op den duur een beetje zen in. Je opjagen helpt toch niet en bovendien zijn teinvertragingen zijn altijd goed voor onverwachte ontmoetingen. Ook ditmaal. Zo kwam ik een oud-studiegenoot tegen, een collega met haar vriend, iemand van een organisatie waarmee ik samenwerk en dan was mijn eigen vriend nog niet opgestapt. En zo werd het een gezellige treinrit naar huis. Zij het in een trein zonder airco met openstaande raampjes waardoor we allemaal onze stem moesten verheffen om een beetje verstaanbaar te zijn. Spijtig van de decibeloverlast die het converseren zo moeilijk maakte, want het was een interessante rit naar huis.
Het Ros Beiaard
Zoals gezegd, bevonden wij ons zondag in Dendermonde om te delen in de Ros Beiaard-gekte. Karel en Eveline hadden een prachtig plekje voor ons uitgezocht waar niet te veel volk stond en we een prima zicht hadden op de stoet. Om verkeersopstroppingen te vermijden, hadden we de trein genomen en bij onze wandeling door Dendermonde viel meteen op dat veel huizen versierd waren met wit-rode vlaggen en affiches van de ommegang.
En de stoet stelde niet teleur. De verschillende wagens en groepen beeldden de legende van het Ros Beiaard en de vier heemskinderen uit. Iedereen in de stoet was mooi verkleed. Er waren steltenlopers, vuurspuwers, schapen, ganzen en honden. Al moet ik zeggen dat de prachtige paarden mij nog het meest konden bekoren. Zoveel schitterende beesten voorbij zien komen, het was een lust voor het oog. Ik was zo onder de indruk van de paarden dat ik de meeste taferelen maar half heb gezien.
En toen kwam het moment waar iedereen op stond te wachten: de laatste groep was voorbij gekomen en er viel opeens een leegte. Waar bleef het Ros? Je voelde het ongeduld in de menigte toenemen. Na wat leek een eindeloze wachttijd, ging er een zucht van opluchting door de menigte. Daar draaide het Ros onze straat in. De menigte jubelde en klapte. Ik kreeg er zowaar kippenvel van. Al ben ik zelf niet van Dendermonde en heb ik geen enkele band met de streek, even begreep ik heel goed waar heel die gekte om draaide. Een traditie die al zo lang bestaat en zoveel mensen beroert, verdient het om tot UNESCO-werelderfgoed uitgeroepen te worden. Het was prachtig.
Respect ook voor die vier jonge gastjes op dat paard. Je zag aan hun gezichten dat ze afzagen. De jongste had volgens één van de deelnemers in de stoet al enkele keren het paard moeten verlaten wegens krampen, vandaar de vertraging, waarschijnlijk. Maar ze verbeten de pijn en hieven hun zwaard terwijl het paard steigerde. En de menigte werd wild. Respect ook voor de pijnders die dit paard van duizend kilo op hun schouders torsten. Enige minpuntje: de fanfare had beter vóór het paard gelopen, niet erachter, nu was het vreemd stil toen het Ros voorbij kwam.
Een onvergetelijke namiddag.
De kleine ergernissen des levens
Mensen die nooit of te nimmer antwoorden als je hen mails stuurt om nog eens af te spreken, maar die wel opeens je e-mailadres teruggevonden hebben wanneer ze je om een gunst willen vragen. Ik zal het doen, maar daarna moeten ze niks meer van mij verwachten. Alweer een koppel dat ik kan schrappen uit mijn vriendenlijst. Die was toch al te lang aan het worden.
Blue Screen
Ik had net met veel lawaai zitten verkondigen dat het toch doodzonde was dat dat mooie grote tweede scherm ongebruikt naast de laptop van mijn collega stond. En dat ik wel eens eventjes snel dat tweede scherm zou aankoppelen. En ze zou wel zien hoeveel handiger en sneller dat ze in de toekomst zou kunnen werken. En toen gebeurde het onvermijdelijke: blue screen. En uiteraard had mijn collega niet al haar werk bewaard. Pijnlijk.
Veel succes, schatje!
Vandaag begint mijn vriend aan een nieuwe consultancy-opdracht. Een nieuwe werkplek en nieuwe collega’s zijn altijd spannend, al ben ik er rotsvast van overtuigd dat hij zich ook op deze werkplek onmisbaar zal maken. Hopelijk zijn de collega’s even tof als die van zijn vorige werk, die hem met geschenken overladen uitgewuifd hebben.