Ze zijn klaar. Achttien afdrukken om komende zaterdag af te geven en als ze goed bevonden worden door de jury, is de eerste module van de cursus digitale fotografie afgerond. Die afdrukken kosten in totaal meer dan de cursus zelf. Nu herinner ik me weer waarom ik nooit foto’s laat afdrukken.
En zo komt de kerstvakantie ten einde
Vanmiddag nog een laatste etentje gehad bij een vriendin die net terug was van zes weken vakantie in Australië (de gelukzak!) en een fijne wandeling gemaakt in de sneeuw rond de Abdij van ‘t Park. Op de één of andere manier ben ik er deze kerstvakantie niet in geslaagd tot rust te komen. Ik heb nochtans mijn best gedaan om het werk achter mij te laten en heb geweigerd mijn mailbox van ‘t werk te openen, al was de verleiding soms groot. Er ging geen dag voorbij dat ik niet aan mijn werk dacht en ik heb de stress niet volledig van me kunnen afschudden. Misschien is een week gewoon niet lang genoeg om er echt tussenuit te zijn.
Komt daarbij dat ik heel veel items van mij todolijstje wilde schrappen deze vakantie en dat is me niet gelukt. Mijn taalcursussen liggen nog grotendeels blanco en de examens zijn nu echt niet meer veraf. Hoog tijd om daar iets aan te doen, dus. Morgen beginnen we op het werk met een receptie en dinsdag start het nieuwe werkjaar officieel. Ik weet dat er een berg werk op me ligt te wachten, maar goed, we zien wel hoe het loopt. Een mens kan niet alles tegelijkertijd.
Vreugde en verdriet
Waren we eergisteren verheugd door de komst van het eerste nieuwjaarskindje in onze vriendenkring, kregen we gisteren het nieuws te horen dat het kindje van vrienden met wie we nog samen gestudeerd hebben, dood geboren werd. Toegegeven, het contact was de laatste tijd wat verwaterd, maar ik was er toch niet goed van. Vreugde en verdriet liggen vaak dicht bij mekaar.
Three kings
Het jaarlijkse driekoningenfeestje zit er weer op. De veertiende editie al, niet te geloven. Al de traditionele elementen waren aanwezig: een gigantische pot spaghetti, spelende kinderen, een zelfgebakken driekoningentaart met als hazelnoot vermomde boon, een koningin die gekroond werd (dit jaar greep ik langs het kroontje) en een nieuw spelletje met rubberen eieren en rond de tafel rennen. Ik zweer je, met een rubber ei tussen de knieën op hakken van tien centimeter rond de tafel hollen, er zijn gemakkelijkere dingen op de wereld.
Wat ik tegen gourmet heb
Dat de geur ervan zo in je kleren en haren kruipt dat je er uren later nog van kan “genieten”.
Baby’s
We hebben 2009 afgesloten met een babybezoek en lo and behold, 2010 is begonnen met, jaja, een babybezoek. Baby O diende zich aan om twee uur ‘s nachts op 1 januari 2010 (01/01/2010, als dat geen prachtige datum is). Het feestvarken kwam veertien dagen te vroeg op de wereld. Al een geluk voor de mama, want het was een kanjer van vier kilo en 53 centimeter. En we zagen dat het goed was.
Oudejaarsavond
Dit is wat we aten en dronken in de Rode Loper terwijl we het oude jaar uitwuifden en het nieuwe jaar verwelkomden:
- Glaasje Champagne
- St Jacobsvruchten drie maal anders
- Carpaccio van zalm
- Heldere bouillon van patrijs, schuimpje van curry
- Zeebaars met krab, selderij en appel
- Hertenfilet met boschampignons, wildsausje en kaneel
- Al onze goede voornemens op één dessertbordje
- Koffie met zoetigheden
- Middernachtzoen met Champagne
Dit alles overgoten met heerlijke aangepaste wijnen (misschien zelfs een beetje té veel wijnen). Alleen de dessert viel tegen. Het was een dessert op basis van koffie en laat ik nu net een gloeiende hekel hebben aan koffie. Gelukkig kon ik beroep doen op mijn disgenoten om mij van mijn dessert te verlossen. En in hindsight was het misschien niet zo’n briljant idee om de nacht af te sluiten met een glaasje krupnik. Ik heb het mij deze ochtend alleszins beklaagd.