Het was me het weekend wel. Vrijdag verjaarde ik en da’s altijd een goeie gelegenheid om te vieren. Niet dat ik mijn geboortedag zo bijzonder vind of dat ik erop sta te springen om alweer een jaartje extra op de teller te zien verschijnen (integendeel zelfs), maar ik sta nu eenmaal bekend als iemand die een feestje niet afslaat, tenzij voor een ander feestje. 😉

Mijn vriend had het één en ander in elkaar gestoken om mijn verjaardag op gepaste wijze te vieren en had mij vrijdag ook enkele hints gegeven over wat mij te wachten stond. Het restaurant waar we vrijdagavond gingen eten, had ik al meteen geraden. Zelfs zonder de hints want hij was iets te loslippig geweest door te zeggen dat ik er al eens binnen geweest was, maar er nog nooit gegeten had. Zoveel Leuvense restaurants vallen er niet in die categorie. De tip ‘Alexandre Dumas’ maakte het overduidelijk dat we restaurant D’Artagnan met een bezoek zouden vereren. De zaterdagnamiddagactiviteit had ik ongeveer juist, maar zaterdagavond bleef mij een raadsel. Mijn vriend had tickets gekocht voor iets, zei hij. Nuja, ik was benieuwd.

Vrijdagavond trokken we dus met ons tweetjes naar restaurant D’Artagnan. We lieten ons verleiden door de degustatiemenie met aangepaste wijnen. Als er één ding is waar ik ongelooflijk van kan genieten, dan is het een lekkere maaltijd onder ons tweetjes met een goed glas wijn erbij. De gangen die we voorgeschoteld kregen, waren om duimen en vingers af te likken. Met als uitschieter de hertenfilet. Boterzacht. De aangepaste wijnen waren allemaal zeer lekker en ons glas werd net genoeg bijgevuld, waardoor we na de maaltijd niet wankelend de uitgang moesten zoeken. Door zijn prijsklasse is restaurant D’Artagnan geen restaurant dat je elke dag bezoekt, maar wel een aanrader als je iets te vieren hebt.

Zaterdagochtend begaf ik mij naar de Russische les, terwijl mijn vriendje vanalles aan het bekonkelfoezen was. Hij zou me komen ophalen aan het CLT en we zouden onderweg een broodje eten. We begaven ons richting Limburg, de plek waar ooit mijn wiegje stond, voor een namiddagje monumenten fotografen. Klinkt saai, maar soms ben ik gewoon een beetje saai. 😉 Jammer genoeg waren er veel beschermde gebouwen slecht onderhouden. Zo zagen we oude vierkantshoeves waarvan de muren ingestort waren en die in erbarmelijke staat verkeerden. Jammer dat ons erfgoed zo verwaarloosd wordt.

Het avondmaal nuttigden we de Blue Olive in Hasselt. Het eten werd geserveerd in een modern decor opgevrolijkt door Halloweendecoratie. Beetje bizarre combinatie vond ik, maar het eten was wel lekker: eend in appelsiensaus met spruitjes (al van jongsaf mijn favoriete groente) en kastanjes. Tijdens het avondmaal heb ik een klein beetje (veel) zitten vissen naar de verrassing die mij ‘s avonds te wachten stond. Want het ticketsverhaal van mijn vriend rammelde een beetje. Het aanvangsuur was niet echt nauwkeurig bepaald en hij wist ook al niet goed te zegegn hoe laat het gedaan zou zijn. Verdacht! ‘k Heb zeker vier keer gevraagd of hij toch echt, echt geen verrassingsfeestje voor mij georganiseerd had. ‘k Heb zelfs een beetje gedreigd, maar hij gaf geen krimp.

Na het avondeten reden we terug naar Leuven. Op het gemakske, ons mooi aan de snelheidslimiet houdend (verdacht!), onderweg nog gestopt om te tanken en wat te flikflooien en toen waren we in Leuven. (Opvallend: de berichtjes die sms-gewijs bij mijn vriend aankwamen. Alweer iets verdachts in mijn wantrouwige ogen.) “Goh,” zegt mijn vriendje, “ik ben de tickets vergeten op ons appartement. Kan jij die even snel gaan halen. Ze liggen op mijn bureau onder mijn muismatje. Ik wacht wel in de auto.” Dus ik naar boven (soms doe ik gewoon de dingen die hij vraagt zonder morren). Ik steek de sleutel in het slot en mijn eerste gedachte is: “Hee, die deur is niet op slot. Hoe ontypisch voor mijn vriend om zoiets te vergeten.”

Ik stap het donkere appartement binnen en ja, daar stond een man of veertig op mij te wachten. Suprise! ‘k Moet zeggen dat ik, ondanks mijn vermoedens, toch een gilletjes van het verschieten geslaakt heb. Al dat volk dat speciaal voor mij gekomen was en zich de longen uit het lijf geblazen had om het appartement met meer dan honderd ballonnen te vullen. Zelfs mensen helemaal uit Gent (Joke, je hebt nog wat cocktails van mij te goed). Op zo’n moment voel je je wel bijzonder geliefd. Ik werd dan ook nog eens bedolven onder de leuke cadeaus: een externe flash voor mijn fototoestel, bongobonnen voor allerlei leuke activiteiten, dvd’s van House, de enige serie waarvan ik een aflevering meer dan één keer kan bekijken, chocolade, fnac-bonnen, parfumbonnen, boeken, een nieuw spelletje, drank, geldelijke bijdrages voor mijn nieuwe bureaustoel, bloemetjes, hopen kaartjes,… Ja, ik werd echt verwend.

Gelukkig duurde de nacht van zaterdag op zondag een uurtje langer dankzij de overschakeling van zomer- naar winteruur en kan ik zeggen dat we het feestje op een deftig uur (half drie nieuwe tijd) afgesloten hebben.

Moraal van het verhaal: ik heb het beste vriendje van de hele wereld.